Comment ça se passe?

Les impressions…
En het begon met een afrikaanse mis op sacramentsdag in de kathedraal van Batouri vlak over ons huis.
Het type mis met nog heel veel misdienaars en helpers en voorgangers en lectoren en een priester in een opvallende stola, het grote werk dus. Dat moet geleden zijn van in mijn kinderjaren. We zijn maar net op tijd en schuiven redelijk achteraan een rij in, een bank vol blanken dus. Toch zijn we lang de laatsten niet. Tot meer dan halverwege de eucharistieviering schuiven er nog steeds mensen bij op de banken. Blijkbaar een van de verklaringen waarom een misviering in Afrika zo lang duurt, omdat de mensen van ver komen en het dus voor een uurtje of drie kwartier niet de moeite is om af te komen. Maar ook om wat later te kunnen arriveren en toch nog een deel van de mis mee te kunnen meemaken. Iets meer dan 2 uur, een record!
Terwijl we binnenkomen wordt de marimba bespeelt (Afrikaanse xylofoon) nadien zet het koor in. Meteen de enthousiaste Afrikaanse toon gezet. Al blijft het al bij al nog ingetogen. T Suz zegt dat in Congo de missen veel uitbundiger zijn. Deze is alleszins al heel wat levendiger dan bij ons. Tijdens de preek betrekt de priester – père Robert, congolees – de kerkgangers door hen vragen te stellen. Na de mis loopt er zelfs ter gelegenheid van sacramentsdag een processie door de stad.
Ik weet niet goed wat ik er allemaal van moet vinden. Anders dan bij ons. Beter? Geëngageerder? Toegewijder? Geloviger? Belerender? …?

Batouri is echter een smeltkroes van culturen. De meerderheid zijn moslims. Verder zijn hier ook protestanten en aanhangers van de meest uiteenlopende kerken, full gospel, zionist church,… ik ken de namen niet meer in ’t Frans. Bovendien leven hier in het Oosten ook de Baka of pygmeeën en zien we hier heel veel Borroro’s, vroeger een nomadenvolk dat vanuit Oost-Afrika tot in Kameroen is gekomen en zich hier stilaan begint te settelen. Ze zijn makkelijk herkenbaar want ze hebben heel ander gelaatstrekken, geen typisch negroïde neus maar scherper en ook lange en slanke mensen. Een Nijlvolk, zo blijkt. Ze spreken Fufundé, een taal die hier niet gekend is en ze zijn het Frans vaak helemaal niet machtig. Velen komen naar de Centre de Santé voor verzorging maar dat blijkt toch helemaal niet altijd zo makkelijk door het taal- en cultuurverschil.

Batouri is een echte afrikaanse stad(je). Geen asfaltwegen. al wordt er hier eindelijk wel aan 1 gewerkt en is die sinds we hier gearriveerd zijn al aardig opgeschoten. maar dat neemt niet weg dat alle andere wegen vol putten en bulten zitten die met de hevige regens nog verder uitslijten. een belevenis met de 4x4!
We zijn hier in het Oosten van het land gesitueerd en dat wil zeggen dat het hier veel armer en meer basic is dan bijvoorbeeld in Douala of Yaounde. De mensen wonen in kleine zeer vaak armtierige huizen en beschikken vaak niet over lopend water en electriciteit. Al is Batouri wel een plek van tegenstellingen want bijvoorbeeld de werknemers van de Centre de Santé zijn wel mensen die vooruit willen en er ook hun best voor doen. Ze werken na hun vaste job nog hard op hun veld om groenten en fruit te verbouwen of ze verkopen nog producten op de markt.
De markt hier doet me terugdenken aan Senegal & Gambia, mijn eerste reiservaring in Afrika. Niet te vergelijken met bij ons. Een wirwar van kraampjes die dagelijks volgeladen worden en bij zonsondergang weer verlaten worden. Een afrikaans openlucht warenhuis. Alles te vinden, zij het dan zeker niet in luxe uitgave. Ik ben er nog maar een keer geweest om de studente, die bij t Suz woont tijdens het schooljaar, te vergezellen bij de aankoop van enkele nieuwe rokken en T-shirts. Ze wordt in Djouth (haar thuis) voornamelijk opgevangen door Poolse zusters. Haar ouders zijn beiden gestorven, waarschijnlijk aan de "wereldziekte". Deze zusters willen dat ze "ordentelijk" gekleed gaat. dus stuurde t Suz me op pad om met haar te gaan 'shoppen'. Met een puber! vergezeld door haar vriendinnetje. Wat een attractie op de markt en de prijzen swingden de pan uit. Eens een blank vel gesignaleerd worden de prijzen verdrie- soms viervoudigd. Degoutant! ik ben ook niet zo'n gedreven marchant. Soit, we hebben het overleefd. Edwige was precies toch content met haar nieuwe aanwinsten en ik hoopte maar dat de aankopen zouden voldoen aan de zusters hun standaard... Het geld dat t Suz ons gegeven had was allemaal op. Blijkbaar niet de bedoeling maar nodig om met het gevraagde aantal stuks thuis te komen. Goed in't zak gezet dus.

Les rencontres…
Terwijl de uitgebreide delegatie Belgische zusters hier is, dringt natuurlijk een bezoek aan de bisschop zich ook op. Wij wonen in de “katholieke quartier” van Batouri. (eens wat anders dan de Quartier Latin van Antwerpen) Over ons de kathedraal, daarnaast de parochiezaal en via een doorweg kom je bij de bisschopswoning en de kantoren en vergaderzalen er rond. Verwacht geen Vaticaanstadachtige taferelen. Alles zeer Afrikaans, nobel, sober maar met de nodige katholieke flair. Voor mij nog altijd een speciale leefwereld maar het hoort erbij als je tante nonneke komt helpen.
De bisschop dus. Monseigneur Faustin. Het is hij, of zijn discipel eigenlijk, die me mijn “certificat d’herbergement” maakte voor de aanvraag van mijn visum. Een uitnodiging die ik nodig had om te bewijzen waar ik 3 maanden zal verblijven, aangezien ik geen hotelboeking of dergelijke kon voorleggen. Het is een statig man die langzaam en gedecideerd spreekt. Hij heeft, denk ik, het hart op de juiste plaats en wil voor zijn gelovigen en de andere inwoners van Batouri een goede gezondheidszorg en degelijk onderwijs. De prioriteiten voor het bisdom zijn sensibilisering en onderricht. En natuurlijk graag ook nieuwe zielen werven en hopen op meer roepingen in Batouri, bij uitbreiding Kameroen. (wat er in België/Europa niet meer gerecruteerd kan worden, hopen ze in Afrika op de been te krijgen zeker?)

Batouri heeft natuurlijk meerdere katholieke kerken. Père Toussaint is priester van de naburige parochie Saint-Martin. Een uiterst joviaal man, goedlachs en congolees. Een goede vriend van t Suz, maar ja wie nu ook niet? :-)
Hij komt hier geregeld eens langs of schuift mee aan tafel en ondertussen zijn we al enkele keren bij hem uitgenodigd om te komen eten. Onlangs stond er schildpad op het menu, hier voor sommigen een delicatesse, voor anderen een taboe. t Suz likte haar duimen en vingers af. Ik ben hier al bekend als de vegetarienne die ook soms vis eet. Oef! Gelukkig gered van dit avontuur.

Nog een uiterst interessant persoon is Docteur Zafack. Ook een persoonlijke vriend van t Suz. Coördinerend dokter van de centres de Santé in Oost-Kameroen. Hij woont met zijn familie in Yaounde maar verblijft het gros van de tijd hier in Batouri. Zijn vrouw, Colette, is docente aan de normaalschool in Yaounde. Samen hebben ze 5 kinderen; Vanessa & Arsène, de tweeling (18) en enige meisjes, dan Patrice (15/16), Hervé (13) en Erico (10), de junior. Momenteel zijn de 2 jongsten meegekomen naar Batouri en logeren ze al een hele week bij ons. Wanneer Colette na de examens en de afsluiting van het schooljaar naar Batouri komt, zal de familie herenigen in het huis van de dokter. De 3 oudsten blijven echter in Yaounde. De meisjes voor hun universiteitsexamens die langer duren en zelfs eentje voor tweede zit. De ene studeert rechten de andere talen. En Patrice bereidt zich met testen en ‘concours’ voor op de universiteit. Hij behaalde zijn staatsdiploma van de humaniora (A2 zeker, of wat is dat bij ons?)