Botswana - vervolg

het is broeiheet in botswana. 38 graden en meer. de afrikaanse savana schreeuwt om water ook al zitten we hier in de delta, omringt door massa's water. tijdens het regenseizoen wordt ook het land eindelijk voorzien van water door de hevige stortbuien. algauw zullen dan grote partijen van de vele eilandjes ook onder water komen te staan door het uit de oevers treden van de delta. de waterpartijen zullen zo fel uitdijnen zodat zelfs delen van de kalahariwoestijn een klein deeltje van dit waterfestijn zullen kunnen delen.

maar het is nog net geen regenseizoen... zelfs 's nachts blijft het broeiend heet. ik hul me in een extra laag anti-muggenspray om me tegen malaria te beschermen. het is te heet om in een slaapzak te slapen dus moet het deze keer maar op de minst ecologische manier :-(
het aangrenzende kamp viert zijn laatste avond in de delta met zang en dans en veel ambiance. de lokroep van de jungle is onhoorbaar. mijn nachtrust blijkt onverstoorbaar :-)

extra vroeg uit de veren voor een eerste ochtendlijke 'bushwalk'. al kunnen we pas vertrekken rond 6 uur, een klein uurtje na sunrise wanneer alle nijlpaarden het land hebben verlaten en zich weer in hun geliefkoosde vijvers hebben teruggetrokken. we kunnen niet riskeren zo'n kollos tegen het lijf te lopen bij het aan wal komen op onze wandeling.
iedereen aan boord?




de mokoro's glijden gratieus over het water, doorheen de smalle kanaaltjes banen we ons een weg naar onze eerstvolgende bestemming. de 'bush' ontwaakt langzaam, honderden verschillende vogels fluiten hun lied, reigers verlaten hun schuilplaats in het riet, de babbelaar tatert erop los. een drukte van belang in het vogelrijk.
we starten rustig, weinig bijzonders kruist ons pad. we lopen zelfs een ander groepje wandelaars tegen het lijf. waarom lopen we allemaal dezelfde richting uit en volgen we min of meer hetzelfde pad? algauw blijkt waarom...
een tiental wildebeesten en een kleine twintig zebra's kruisen ons pad. onvoorstelbaar. het blijft behoorlijk ongelooflijk in de voetsporen van deze wilde dieren te lopen. sporen in overvloed. zelfs eentje van een leeuw. voor de koning van het dierenrijk zal het echter bij voetsporen blijven. en toch voel je zijn aanwezigheid.
timba, onze plaatselijke gids vertelt ons veel over de flora en de vogels, hij herkent alle sporen en introduceert ons vakkundig in deze fantastische wereld.
2 dagen geleden reed ik nog rond in hectisch en wemelend johannesburg, nu sta ik oog in oog met paarden in pyama. het verschil met het krugerpark is dat je hier niet zo dicht bij de dieren kan komen als wanneer je daar in je auto of jeep rondrijdt. maar het gevoel om net als deze dieren in een minikudde door dit landschap te trekken is onbeschrijflijk. het lijkt alsof we goed opgeleerd zijn, want we lopen prachtig in lijn achter timba aan, zijn compagnon sluit de rangen, zodat we veilig door het landschap geloodst worden.
na een wandeling van een 3 tal uren lopen we terug in de richting van de mokoro om weer naar ons eiland te varen. als we bij de oever arriveren, zien we een kollos met een lange slurf rustig staan grazen net aan de overkant waar wij heen willen. we moeten zowiezo in 2 groepjes oversteken omdat we maar 1 mokoro gebruikt hebben om over te steken. timba besluit redelijk schuin over te steken en een 50 tal meter van de olifant aan land te komen. andy, amy en ik blijven achter op het wandeleiland, wachtend op de 2de lift. wat als er nu een kameraad opduikt die ook wil oversteken? omsingeld door olifanten? gek hoe snel rampscenario's en national geographic adventure stories je gedachten kruisen.






het eerste groepje steekt tevoet het eiland over naar ons kamp. wij worden opgepikt door timba en varen rond het eiland om langs voren het kamp te betreden. wat hij niet vertelt is dat we langs de hippo-vijver varen. opeens zitten we in het midden van een grote waterpartij. 2 kleine oortjes en een dikke neus rijzen uit het water. amy en ik zijn als versteend. de lamme goedzak bevindt zich nog minstens 80 meter van onze boot en toch staat het zweet ons in de schoenen. dit was iets te avontuurlijk en veel te onverwacht. de rest van ons ritje naar het eiland verloopt stil en gespannen. pffff! even bekomen.

david heeft ons een heerlijk ontbijt bereid met alles erop en eraan; scrambled eggs, bacon, champignons, bonen in tomatensaus,... een geweldige opkikker na de (in)spanningen van deze ochtend.

de rest van de dag is heet en lui en rustig. velen onder ons brengen deze tijd dan ook horizontaal door, al dan niet in een diepe dut verzonken. wat later in de namiddag wagen we ons allemaal wel aan een dipje in het heerlijk verfrissende water op een zorgvuldig uitgekozen plaats door de plaatselijke gidsen. sommigen onder ons grijpen zelfs de kans een mokoro te besturen.

tegen 5 uur maken we ons klaar voor een avondvaart naar de hippovijver om de nijlpaarden te gaan gadeslaan en meteen ook te genieten van een uitzonderlijk mooie zonsondergang. na de bruuske confrontatie met het nijlpaard deze ochtend, besluit amy, die doodsbenauwd is van deze joekels, in het kamp te blijven en david te helpen bij de bereiding van het avondmaal. hoewel ik ook sta te twijfelen met knikkende knieen besluit ik toch mee te gaan. waarschijnlijk wordt het een 'once-in-a-lifetime-experience' en ik zou het mezelf nooit vergeven deze unieke kans te laten schieten. de moed zakt me echter al snel in de schoenen, een krop in mijn keel, tranen in de ogen en verre van gerust. gelukkig is timba zich bewust van de ernst van de zaak en stelt hij me deskundig en meermaals op mijn gemak.















uiteindelijk valt het allemaal wel mee en zien we vanop grote afstand af en toe een hoofd of een deel ervan boven water komen. wanneer de zon achter de horizon verdwijnt, wordt meneer hippo een beetje ongeduldig en begint hij zenuwachtig op en neer te zwemmen. hij laat ons duidelijk merken dat het tijd wordt om op te krassen zodat hij zijn jacuzzi kan verlaten en aan land kan gaan om er aan te schuiven aan het buffet van groen mals gras en andere delicatessen. toch bedankt voor de performance en volgende keer graag wat gegeeuw en een tand of 4.

Botswana dus... The Okavango Delta

na ettelijke dagen rondsurfen op het net en heel wat verschillende pistes uitgeprobeerd te hebben; een yoga-retreat, een kustvakantie buiten die naar capetown binnen een klein weekje, kom ik opnieuw terecht bij package-tours. 2 jaar geleden boekte ik bij hen een 4-daagse trip naar krugerpark en die was zondermeer pico bello in orde. dus toch maar weer even door hun aanbod gesurft. zoals gezegd had ik mijn hoop een beetje gesteld op een yoga trip ergens aan de kust, maar momenteel worden er blijkbaar geen cursussen gegeven. dus zette ik mijn zinnen op een alternatief aan de kust met walvisspotting, snorkelen en reuzenschildpadden op het strand… naar mozambique, de eerstvolgende trip vertrekt pas 1 december… 2de alternatief. Clive van package tours zoekt ijverig mee. Hij belt terug en geeft een aantal suggesties; capetown, een relaxte trip om en rond de kust. ‘sorry, ik vertrek 3 november al op eigen houtje naar capetown’. ‘Botswana dan?, de Okavango delta is fantastisch en je zal er ook op het water zijn.’ ‘ok, kan ik nog even nadenken? ik laat je zo snel mogelijk iets weten.’ ‘wel, goed, de trip vertrekt morgen, … rond 6 uur…’

en daar ging ze dan…

om 6 uur wordt ik opgepikt, voor de deur!
Dinsdagavond heb ik nog tot laat alles bij elkaar gezocht en heel wat geleend van mandy. De zenuwen zijn gespannen. Wat gaat het worden?
David, de zwarte gids stapt uit en begroet me en pakt mee mijn spullen in het zeer nieuw ogende minibusje. Ik wuif mandy na die in pyama op de oprit staat om me uit te wuiven. ‘tot dinsdag! Geniet van je verjaardag!’ nu ben ik eindelijk eens op het juiste moment in’t land om samen een glas wijn te kunnen drinken op haar verjaardag, boekt die maffe belgische toch geen trip zeker tot een dag na de verjaardag…?!

We zijn vertrokken.
In het busje zitten reeds 3 andere reisgenoten:
martijn, 26, nederlander en sinds februari aan het werk in Johannesburg voor ibm,
amy, 26 en andy, 27, uit engeland, komende van vrienden in dubai en na Botswana naar capetown om het splinternieuwe vakantiehuis in hermanus samen met haar ouders te gaan inwijden.
markus, 38 en ellen, 46 uit duitsland pikken we nadien op in de backpackers achter de luchthaven.
Iedereen stelt zichzelf voor en er wordt wel wat over en weer gepraat. Het is niet helemaal duidelijk dat ik belgische ben of familie heb in zuid-afrika, of…? ‘jij klinkt zo zuidafrikaans…’ wow! Fantastisch compliment! Mijn dag kan al niet meer stuk.
En het wordt een erg lange dag. Vandaag moeten we helemaal tot in Botswana rijden, minstens 1000 km. de weg is lang, buiten zindert het van de hitte, gelukkig hebben we airco, Afrika wacht ongeduldig op de regen. (op dit moment, wanneer ik zit te schrijven valt deze dan ook met bakken uit de hemel. Gelukkig ‘s avonds, want ik kwam niet meteen naar hier om binnen te zitten of onder paraplu’s te lopen, dat kan ik thuis ook).
We passeren algauw Pretoria en moeten verder noordoost. Na lange wegen kronkelend door het afrikaanse landschap dat steeds ruwer en dorrer wordt, banen we ons een weg naar de Botswana border. Eerst voorbij de zuidafrikaanse douane dan de brug over de limpopo rivier over. Deze rivier vormt gedeeltelijk de natuurlijke grens tussen beide landen. Bij wijze van ritueel steken we te voet over. We komen Martin’s drift binnen, hier moeten we voorbij de douane van Botswana. Alles verloopt vlekkeloos. De hitte wordt behoorlijk ongekend voor ons en snel duiken we ons minibusje weer in om nog een 3tal uur verder te rijden naar palapye waar we voor het eerst zullen kamperen.
Ergens tussen 15 en 16 u arriveren we op itumela campsite. Deze camping ligt ergens achterin voorbij het “centrum” van palapye. What’s in a name natuurlijk want dit afrikaanse stadje is niet meer dan een verzameling van wat huizen, winkels en een spoorlijn waarvan de trein ons geregeld zal doen opschrikken uit onze slaap. Verder alles naar wens; zwembadje, gezellige bar, openluchtdouches! en een heerlijk bereide maaltijd. Het bier vloeit rijkelijk bij dit europese gezelschap al houd ik het liever wat soberder met een tonic.

Het worden vroege ochtenden op deze trip. Half vijf, vijf uur is geen rariteit. De eerste dagen om de lange afstanden te overbruggen, de volgende dagen om het dierenrijk tijdens de piekuren in actie te zien ;-)
Op dag twee arriveren we tegen 15 u in maun, de poort tot de Okavango delta. Van daaruit is het nog anderhalfuurtje hobbelen en bobbelen in een safaritruck naar de delta. De Okavango delta is de grootste inlandse delta in afrika en herbergt een gigantisch scala aan fauna en flora.

We kamperen nog 1 nachtje in maun op de sitatunga campsite. Deze camping is nog veel meer ‘out of africa’, geen openluchtdouches, wel groot en basic en veel drukker met komende en gaande backpackers van en naar de delta en in en uit Botswana op zoek naar meer avontuur op het afrikaanse continent.











De delta wacht op ons.
Na het anderhalfuurtje hobbelen en bobbelen doorheen de ‘randgemeente’ van maun bereiken we de rand van de delta. Hier wachten locals ons op om ons in hun mokoro naar een voor ons bestemd eiland te brengen. De mokoro is een soort van kano, gemaakt uit het hout van de sausagetree. Deze boom heeft 80 jaar nodig om uit te groeien tot een stevige boom waaruit zo’n boot vervaardigd kan worden. Er worden dus ook wel mokoro’s in glasvezel gemaakt om te kunnen blijven varen.
Per 2 nemen we plaats in onze mini cruisescheepjes. Onze slaapmatjes worden vakkundig in de boot geklemt zodat we comfortabele zeteltjes hebben, onze rugzak doent dienst als rugleuning. Achteraan de boot staat de ‘gondelier’ die ons met volleerde zwier doorheen de kanalen van de delta zal loodsen.
Deze eerste vaart blijkt geen al te relaxte te zijn. Ik ben niet helemaal overtuigd van de stabiliteit van deze bootjes, noch van de vakkundigheid van de kapiteins, noch van de veiligheid op het water. Ik beeindig mijn eerste reis verkrampt en bezweet. Niet alleen omdat het broeiend heet is in de delta, ik ben gewoon geen held en schrijf mijn eigen rampscenario’s in mijn hoofd.








De delta is prachtig. Dat moet gezegd. Het is hier rustig en ongerept, puur en adembenemend schoon.
Na een tussenstop op het eiland van de locale bewoners en een laatste fris pintje (lees voor mij toch maar een colaatje) voor de europeanen, bereiken we onze verblijfplaats voor de volgende 2 nachten. Onze bootjes glijden tot op de rand van het eiland zodat we makkelijk kunnen uitstappen. Alles wordt uitgeladen en meteen zoeken we een plekje voor onze tentjes en onze ‘badkamer’, een mooie tak waaraan we een spiegel bevestigen. Even later wordt ook het sanitair voorzien; een gat in de grond, niet meer of minder. De afspraak is dat wanneer de toiletrol van de tak is, het sanitair bezet is. Deze regel werkt, geen onverwachte en ongemakkelijke confrontaties in hurkzit meegemaakt ;-)

Dezelfde vooravond trekken we onze wandelschoenen nog aan en hullen we ons rijkelijk in insectrepellent om een eerste deltawandeling aan te vatten. We varen naar het buureiland en gaan aan wal. Hoe vreemd?! We gaan gewoon wat rondwandelen in ‘the wild’. Hier wonen olifanten, kudu’s, zebra’s, giraffen, poemba's, nijlpaarden,… en zelfs leeuwen. Wat ik al 3 keer ervaren heb in een jeep in het krugerpark ga ik nu te voet ondernemen. Echt te gek!

Ilse in Botswana

Klein berichtje om te melden dat ilse voor een klein weekje richting Botswana is vertrokken. Volgende dinsdag is ze terug. Meer info over de trip hier.

weekend

vrijdag 17 oktober

grote dag! vandaag gaat mieke voor de eerste keer het grote podium op. ballerina met lange soepele benen en veel lef. volgende maand wordt ze 5. ze brengt vandaag de 'bunnydance'. mandy is nerveuzer dan mieke. kalm, geconcentreerd en vol zelfvertrouwen maakt ze zich klaar in de backstage. mandy tovert haar om in een echt ballerina konijntje met make up en bunny-ears. om te stelen!
wij (granny, nanna & grandad, dad & emma, ik en op de valreep ook mandy) begeven ons naar de zaal. het licht dooft, de spots aan, aankondiging, de muziek start... een eerste konijntje huppelt het podium op. er volgt geen tweede? of een derde? alle kleutertjes zullen 1 voor 1 hun dansje doen. dit vind ik ongeloofelijk! 5 jaar en helemaal alleen op dat grote podium. na 6 konijntjes, huppelt het 7de het podium op. een bekend snoetje. hier is mieke. wat een stijl en gratie. ze zet een prachtig dansje neer. schitterend! er volgen nog 14 bunnydansjes. toch fijn als deze vertoning ten einde is... altijd opnieuw hetzelfde deuntje en dezelfde wiebelende konijnenoortjes. eens miekes acte-de-presence gepasseerd was, was de fun er wel een beetje af...

vanavond begint het weekend. de sfeer is uitgelaten. we wandelen (ja, wandelen!) met z'n vijven naar de winkels. dit heb ik nog nooit gedaan. op zich niet zo'n rariteit maar in johannesburg heb ik buiten 3 straten verder in de beveiligde wijk nog nooit op straat gelopen. de beweging doet ons goed. we gaan naar de videotheek. terug thuisgekomen bestellen we pizza en kan het weekend beginnen.
de hitte van de laatste dagen wordt weggespoeld door een stevig onweer met alles erop en eraan. krakende bliksems, rommelende donders en een heerlijk stortbad. gelukkig lig ik nog niet in bed. en mijn redder is nu aan de andere kant van de wereld, dus moet ik alleen moedig zijn ;-)


zaterdagvoormiddag

de meisjes zitten voor de tweede keer in bad. na de eerste sessie zijn ze in hun blootje op de trampoline gaan springen. ook het ontbijt met belgische appelsiroop zorgt voor het nodige schrobwerk ;-)
seffes vertrekken we naar de shoppingmall.
we zien wel wat de rest van de dag brengt.

vakantie of werkkamp?

woensdag 15 oktober, vandaag ga ik mee met mandy naar't werk.
ze is verhuisd. niet meer in spark-gallery zoals 2 jaar geleden maar nu in het centrum van jo'burg in kruisstreet. een onopvallend gebouw tussen alle anderen maar een mooie ruimte op de 2de verdieping met aangenaam licht en veel plaats.




in de gallerij wordt door heel wat verschillende creatievelingen gewerkt. andy zit er met zijn editors en graphic designers. en robyn (andy's vrouw), die de gallerij runt en artists verzamelt om er tentoon te stellen werkt er ook samen met enkele crafters. er werkt o.a. ook een cartoonist, een juweelontwerpster en dan ook mandy.













mandy runt een bedrijfje 'origanix' waarmee ze hard werkt aan productontwikkeling voor o.a. handgeschept papier en recycleerbare materialen. ze werkt regelmatig samen met 'pumani' een project verbonden aan de kunsthogeschool waar ik 9 jaar geleden ook studeerde. pumani probeert workshops en kleine bedrijfjes op te zetten in een groot deel van het land om zwarten de gelegenheid te bieden een plaatsje te vinden in de arts & crafts industry. ondertussen zijn er meer en meer contacten met europa om deze producten ook naar de andere kant van de wereld te brengen.
verder maakt mandy ook haar eigen art-work en nam ze deel aan de laatste tentoonstelling in de gallerij (ze loopt momenteel nog) en verkocht ondertussen al haar werk. Wauw!
momenteel wordt in zuid-afrika erg veel gewerkt in arts & crafts met recycleerbare materialen. de tentoonstelling heet dus niet voor niets 'WASTED'.




vandaag heeft mandy een grote presentatie van producten aan een britse dame bij pumani. dus moest er gisteren nog hard gewerkt worden. no time to waste!
ik ging meteen mee aan de slag en bedekte 2 dieren gemaakt van papierpulp in felgekleurd handgeschept vezelpapier. kom hier met kwast en lijm en laten we beginnen. misschien is dit wel de job van mijn leven? lekker kliederen en ploeteren ;-)














met de uitleg dat ik best mijn verblijf bij haar werkend kan verdienen ;-) stelt mandy me nog aan heel wat nieuwe mensen voor terwijl ik vrolijk dieren sta in te pappen.

home sweet home

na een vlekkeloze vlucht, een eertse hop naar zurich en dan een serieuze trek naar jo'burg, zet ik voor de vierde keer voet op zuid-afrikaanse bodem.
hmmmmmm!! ik ruik afrika en het geurt heerlijk. de zon doet zelfs om 9u15 al prima haar best, de zomer zit in de lucht.
ik rep me naar de douane om daarna zo snel mogelijk mijn bagage met het zwarte goud (3kg pure BELGISCHE chocolade) van de band te pikken en daarna mijn 'sista' te begroeten.
maar dat was naast Jan Smuts Airport gerekend... (blijkbaar ondertussen alang A.R. Tambo airport)
eindelijk mijn plaatsje in de rij afgewacht en bij mevrouw de douanier aan het loketje, krijg ik te horen dat ik niet in deze terminal maar in terminal 2 terecht moet?! dus helemaal voor niks aangeschoven, weer de trappen op, de gang door, onderweg kom ik schermen tegen, die ik de eerste keer gewoon voorbij was gelopen, maar nergens zie ik mijn vlucht van zurich aangegeven. toch maar naar terminal 2, ik wil hier buiten MET mijn valies. ik zie nog anderen de trap weer oplopen, mensen van de vlucht van frankfurt. "zou misschien wel kunnen", denk ik. ik volg. aangekomen in de nieuwe terminal, treffen we een overvolle zaal aan. signs met 'african passports', 'south-african passports' 'permits', nergens 'other passports'. dus waar aan te schuiven? een blanke zuid-afrikaan komende van frankfurt neemt initiatief en begint rond te lopen terwijl wij op zijn bagage letten. schijnbaar moeten we aanschuiven bij 'south-african passports'. ik zie helemaal niemand meer van mijn vlucht. ik ben er ook niet echt gerust in of ik nu wel in de juiste rij en terminal sta en mijn valies ooit zal tergvinden?! ik doe een laatste poging om nog eens terug te lopen naar de schermen een heel eind terug in de gang, vraag een luchthavenbeambte om uitleg en ga toch maar terug mee aanschuiven in terminal 2. de zuid-afrikaan grapt: "ik denk dat jij in terminal 3 moet zijn". maar die is er helemaal niet. 'je kan er maar beter mee lachen, of je wordt hier gek van de chaos": vervolgt hij. gek, want de vorige keren is het nooit zo hectisch verlopen. ondertussen duikt er toch ergens een sign 'other passports' op. nog een imens lange rij... pffff, en mandy staat op me te wachten. uiteindelijk mogen we ook mee aanschuiven bij de s.a. passports. stempel in mijn paspoort, valies al naast de band en eindelijk door de gate. GELUKT!
mandy en emma wachten me op. wat een schatje! beetje verlegen maar toch al lieve lachjes. heerlijk!

ik krijg opnieuw mijn kamertje van vorige keer. gezellig. het bed staat anders er staat een nieuwe mooie lamp 'made by mandy' met een bol in handgeschept papier als lampenkap EN er hangt een schilderijtje aan de muur van mieke met mijn naam erop. wauw! wat een welkom! ik voel me opslag weer thuis. heel benieuwd om mieke straks te zien.




mandy vertrekt nog naar haar werk. ik richt mijn stulpje in en heb een heerlijk tukje. 't is de vermoeidheid en de warmte (hitte) die me doen in slaap vallen als een blok. het doet deugd.

tegen vieren is mandy weer thuis en pikt ze emma en mij op om mieke te gaan halen in het ziekenhuis waar pauline (mandy's mum) werkt. opnieuw een heerlijk weerzien. wat een fantastische meid! groot, spierwitte haren, nog steeds 'pinkaholic', 2 jaar ouder en meteen mijn beste vriend. geweldig!











home sweet home!

wereldburgers

de wereld is een dorp

je hoort het wel vaker, maar het is eigenlijk wel zo. straks stap ik op een vliegtuig en met 1 overstap in zurich en ongeveer 11 uurtjes vliegen later sta ik aan de andere kant van de wereld. tegenvoeters zijn we dan. als jullie hier struikelen over een bultje is het misschien omdat ik ginder van blijdschap een gat in de lucht heb gesprongen en wat hard ben neergekomen?

onderweg naar zurich of eerder van zurich naar johannesburg, wuif ik naar ons evie in la douce france. tegen dat jij terugbent in belgië heb ik ginder mijn draai gevonden.
een paar uurtjes later zal ik naar gert en veerle kunnen wuiven die eindelijk het afrikaanse continent betreden hebben en zich tegoed doen aan marokkaanse schoonheid en bekomen van spaanse autopech. de vuurdoop hebben jullie doorstaan met glans, jullie kunnen west-afrika aan! yebo!
verderdoor roep ik ter hoogte van kameroen dat tante nonneke nu nog zeer druk in de weer is en van hot naar her reist, maar dat ze zich klaarmaakt voor haar terugkeer naar batouri en de schitterende projecten die ze daar mee uitbouwt en ondersteunt. chapeau et bon courage!
wanneer ik halverwege mijn verblijf ben, vertoeft anneke in het mooie jordanië. 6 maanden reisavontuur om naar uit te kijken. well done wijfie ;-)!
en op mijn terugreis wuif ik eindelijk naar tante nonneke, zie ik dat ze alweer druk aan de slag is, gewaad in pareo en teensletsen, une vraie africaine.
naar gert en veerle wordt het dan even zoeken; mauretanië, nog steeds marokko, senegal? ik zal het wel lezen op de blog zeker?
en daar in marokko, wie zie ik daar tussen de kamelen samen met wat andere blanken, verdwaald in de woestijn? choh, aan dat gelach te horen is dat precies iemand die ik ken... wacht eens, da's precies ons m'rieke... gehuld in beige en op haar hoofd een prachtig wapperende tsjetsj. le désert souffle, le silence parle, le sable danse,... c'est magnifique!
waarschijnlijk vergeet ik nog vele malen te wuiven naar anderen waarvan ik niet weet dat ze op pad zijn. bij deze, goede reis!

zeg nu zelf, de wereld is een dorp.

inpakken

inpakken
het vraagt toch altijd wel wat tijd, concentratie en efficiëntie om bijeen te sprokkelen wat je allemaal nodig hebt en waarmee je je wil omringen wanneer je er voor enige tijd op uit trekt. ondertussen is de valies dicht. ja, het is gelukt 3 kg chocolade en een een lading cadeautjes in dat recipiënt te proppen omringd door een bikini, een bain-de-soleilke en wat onderbroekjes ;-)
elke keer neem ik het mezelf voor het minimale mee te nemen. ik moet zeggen, deze keer is het redelijk gelukt. ik schat dat ik nog een kg onder het toegestane gewicht zit. een prestatie. het is nu zondagavond. ik vetrek maandagavond. we zullen zien hoe de toestand nog evolueert. niet te snel victorie kraaien.

deze vooravond, in een onbewaakt moment, ontvang ik een oproep op mijn gsm die ik, vanwege het onbewaakte moment eigenlijk gemist heb. mandy staat op mijn antwoordapparaat! "i can't wait untill you co-oome". dat klinkt enthousiast én een beetje beschonken... ik kan ook niet meer zo goed wachten. het wachten maakt me soms wat onzeker, soms emotioneel. was het 10 maanden geleden niet ietwat impulsief dit ticket te boeken? neen, dat was het zeker niet! 't is altijd wat stressy vlak voor je de sprong gaat wagen, deze keer dus ook weer. dus hoewel ik niet aan mijn proefstuk toe ben, blijft het ook deze keer spannend en kamp ik af en toe met twijfels.
nog geen plannen gemaakt of trips geboekt. de 4 weken zijn nog volledig blanco in mijn agenda, ZA, staat op elke dag grafitti-gewijs getagt en verder niets.
de uitvalsbasis wordt het martin-coppes huis bij mandy, gary, mieke en kleine emma die vorige keer (2 jaar geleden) nog in mama's buik zat.
leesvoer genoeg, mp3-speler volgezet, fototoestel leeggemaakt, ... laat maar komen.

nu nog even gezellig in de zetel kruipen, dicht tegen stef om de laatste avond samen knus en gezellig af te sluiten.