ondertussen ben ik een weekje terug thuis...
het valt me tamelijk zwaar te wennen aan het weer, de temperaturen, het licht, ook aan de sfeer, de mentaliteit, antwerpen, de drukte...
het zal wat tijd kosten opnieuw in het dagelijks leven mee te draaien. en verder stel ik me de vraag, zoals ik nog wel eens doe na een reis, of ik wel opnieuw mee wil? natuurlijk is dat retorisch. je kan niet 'niet meedraaien'. maar elke keer wanneer ik terugkom leer ik, dat er meer is dan het dagdagelijkse, meer dan werken, meer dan sleur. en dat moet je zelf maken. 't is niet alleen de zon, het exotische en het andere ver-weg-van-huis. 't zit vanbinnen, tussen de 2 oren en in het warme hart. en 't zal eruit komen en blijven borrelen, misschien wat doven en na een volgende speciale ervaring of reis weer opflakkeren. het moet blijven smeulen...
en daar werk ik aan... op mijn eigen -afrikaans- tempo! :-)
bedankt allemaal!
voor jullie interesse, jullie bemoedigende woorden, jullie steun, jullie uitdagingen, jullie vragen en antwoorden, ...
als je zin hebt in nog meer foto's en misschien wat uitgebreidere verhalen, laat maar weten dan plannen we een moment om gezellig samen te zijn.
groetjes,
ilsi-afrika x
zondag 16 november 2008
einde in zicht
na een ochtendlijke vlucht over ontwakend zuid-afrika landen we rond 9u in johannesburg.
van het zuidafrikaanse lappendeken heb ik maar flarden geregistreerd. deze terugreis verliep heel wat rustiger waardoor ik toch eventjes heb kunnen wegdommelen, letterlijk en figuurlijk tussen de schapenwolkjes.
het is kil en grauw in johannesburg. opvallend hoe het weer zich al elke keer heeft aangepast aan mijn aanwezigheid. de regens zijn in johannesburg gestart sinds mijn aankomst half oktober, maar gelukkig steeds 's nachts. botswana was lekker warm (lees: soms heet), capetown werd terug warm en droog sinds onze aankomst en nu, een dag voor ik terug naar huis keer, hult johannesburg zich in een natte, grijze atmosfeer die de overgang naar het belgische weer makkelijker lijkt te maken. it makes sence!
gary wacht ons buiten aan de luchthaven op. het weerzien met zijn meisjes is hartstochtelijk. na de aandoenlijke knuffels en verleidelijke lachjes van emma kan hij haast niet geloven hoe moeilijk het voor mandy is geweest met emma. al zal daar nog verandering in komen... ;-)
deze namiddag gaan we naar Unity Gallery (mandy's werkplek) voor de booklaunch van andy's recentste boek. op weg naar jo'burgcity toont emma een staaltje van haar kunnen. gary lijkt nu overtuigd van mandy's verhalen. ik heb met hen te doen. een dergelijke aanval in de beperkte ruimte van een familiewagen. het is geen cadeau. voor mandy de zoveelste op rij, voor gary als bestuurder een test voor concentratie en zelfbeheersing.
in de gallerij hangt een gezellige sfeer. iedereen is blij en uitgelaten. vrienden en 'familie' zijn verenigd voor deze feestelijke gelegenheid. medewerkers worden in de bloemetjes gezet, 'familie' wordt gehuldigd, vrienden worden bedankt. performers geven het beste van zichzelf, dichters laten hun woorden klinken, een zangeres vult de ruimte met haar stem. het glas wordt geheven, bier en wijn vloeien smakelijk.
maar aan alle mooie liedjes komt een einde. afscheid dringt zich op. opnieuw was mijn tijd bij deze toffe, inpirerende mensen veel te kort maar gelukkig wel krachtig! bye robyn, lebs, irene, pat, andy, pierlo, thabo, thomzozo, blessered, lebo, tammy, andile, vuyo,... so many more.
met tranen in de ogen verlaat ik unity gallery, spijt om wat ik niet zal meemaken, verdriet om wie ik zal moeten missen en heel veel vreugde om wat ik allemaal heb beleefd!
tegen 19u gaan we naar restaurant 'the jungle'. de langverwachte sushi staat eindelijk op het menu! geloof het of niet maar 2 jaar geleden at ik hier voor't eerst mijn eerste rauwe vis, vanavond wordt de tweede keer. in tussentijd heb ik dus geen sushi meer gegeten, tot mijn allergrootste spijt... ik zal me dan ook stevig tegoed doen aan al dit heerlijks, wetende dat het hier ongeveer 1/3 van de prijs in belgië kost!?
darren en dehlia zijn al op post als wij arriveren, gary met zijn 2 vrouwen. vanaf maandag zal hij terug een tandje moeten bijsteken... geen 2 vrouwen meer voor de kook, de afwas, de opruim en zijn lunchbox...
puur genot, de inhoud van de spuuglelijke kitshboot die op onze tafel aanmeerde. de pittige wasabi zet de smaakpapillen wijd open, maar maakt de blik wat troebel. het zicht is dan ook bijzaak, vooral die afstotelijke boot dan toch. de smaak daarentegen viert hoogtij. de zalm smelt weg op mijn tong, de tonijn wordt kaviaar tussen mijn tanden. een schouwspel van smaken en aroma's. bij elke hap staat de wereld even stil, de oceaan opent in mijn mond; fris, diepgaand en 'oh i wish...' eindeloos. maar ook aan dit mooie liedje komt natuurlijk een eind.
darren en dehlia zijn 1 van de constanten in mijn bezoeken aan zuid-afrika. met zekerheid zie ik hen ook volgende keer weer terug. een kleine troost dat ik hen op facebook regelmatig kan begroeten. dus ook nu weer afscheid en tot ziens.
zondag 9/11
op woensdag 12/11 is het miekes verjaardag, maar dan ben ik alweer terug in belgië.
waarom doen we dan niet gewoon een pre-birthdayparty?
deze ochtend komen nanna en grandpa (de ouders van gary) (Pauline en pops zijn weg voor het weekend). we houden een verrassingsbrunch voor miekes verjaardag. ik heb me weer niet kunnen inhouden in de hema voor ik vertrok en heb vlaggetjes, servieten, plastiek tafellaken, balonnen, parasolletjes en een taartplateau meegenomen. de tafel ziet er enig uit! (al zeg ik het zelf!) mandy is al even uitgelaten. voor een goede gang van zaken en een poging tot het bewaren van het geheim, zit mieke in de living naar 'strawberry shortcake' (mijn absolute topper sinds ik 6 ben) te kijken. wanneer de tafel helemaal klaar is, enkel de eitjes nog in de pan geslagen moeten worden en we wachten op nanna en grandpa, kruip ik bij mieke in de zetel. zo kan ik nog een glimp opvangen van mijn jeugdidool en kan ik mieke afleiden van alles wat er in de eetkamer en keuken gebeurd.
wat een heerlijke brunch! lekker smullen en genieten van de laatste uurtjes bij mijn familie. en ik was ik niet natuurlijk als ik niet nog een lading chocolade had overgehouden tot het einde en kwam aandraven met een handvol cadeautjes voor de 2 zuidafrikaanse meisjes van mijn hart. "mus in afrika!" een verjaardagskroon met een mooie 5 en gepersonaliseerde t-shirts voor mieke en emma. de vreugde kan niet op. mijn meiden zijn supercontent!
en verder...?
mandy zou mandy niet zijn, als ze me in de namiddag niet nog zou meenemen naar een shoppingcenter en nog van hot naar her zou rijden. de spanning begint te stijgen. mijn valies is al wel ingepakt maar ik zou nog graag even douchen en mijn laatste spullen wegmoffelen in mijn bagage. en zullen we op tijd zijn in de luchthaven? als goede vriendin, gastvrouw en sista biedt mandy me ook nog een licht avondmaal aan. de familie schuift integraal aan tafel?! huh? en mijn vlucht? kom ik nog op tijd? je ziet het... ik ben al terug op de belgische manier aan't denken. een hele maand speelde tijd geen rol en nu begin ik voor 5 minuten al te panikeren. bovendien is die terugreis er eerlijk gezegd ook wat teveel aan. terug naar huis is die trip helemaal niet zo spannend. en zeker dat laaste stukje van zurich naar brussel met nota bene een halfuur vertraging!?$* terug naar huis betekent zo snel mogelijk terug bij stef zijn, daar hoeft niet meer teveel poespas aan vooraf te gaan!
een vlotte incheck, met 3 kg overgewicht zonder commentaar, een laatste glas met mijn maatje in de lobby van de luchthaven, een emotioneel afscheid met dikke knuffels en wazige ogen :-( , geen concrete plannen voor een volgend weerzien maar skype op onze beide computers, en dan ...
... door de gate ...
4 prachtige weken zijn gepasseerd.
eindeloos genoten van allesverwarmende zon, adembenemend mooie natuur, wemelende wereldstad, grillige en uitgestrekte landschappen, fascinerende culturen, nieuwe mensen, spannende ondernemingen, deugddoende vrijheid, een nieuw land, heerlijke maaltijden, interessante gesprekken, buikschuddende lach- en giechelsalvo's, ontdeugende kindersnoeten, ongekende gastvrijheid, bevrijdende tranen, zuidafrikaanse begroetingsknuffels, inspirerende artiesten, lieve vrienden, ...
en bovenal mijn maatje voor't leven!
al versta je geen sikkepit nederlands en is je afrikaans om mee te gieren;
allerliefste sista, bedankt, voor alles en vooral voor de onwaarschijnlijke vriendschap die ik koester en die me sterkt. jij maakt me mee tot de persoon die ik nu ben. thanks!
van het zuidafrikaanse lappendeken heb ik maar flarden geregistreerd. deze terugreis verliep heel wat rustiger waardoor ik toch eventjes heb kunnen wegdommelen, letterlijk en figuurlijk tussen de schapenwolkjes.
het is kil en grauw in johannesburg. opvallend hoe het weer zich al elke keer heeft aangepast aan mijn aanwezigheid. de regens zijn in johannesburg gestart sinds mijn aankomst half oktober, maar gelukkig steeds 's nachts. botswana was lekker warm (lees: soms heet), capetown werd terug warm en droog sinds onze aankomst en nu, een dag voor ik terug naar huis keer, hult johannesburg zich in een natte, grijze atmosfeer die de overgang naar het belgische weer makkelijker lijkt te maken. it makes sence!
gary wacht ons buiten aan de luchthaven op. het weerzien met zijn meisjes is hartstochtelijk. na de aandoenlijke knuffels en verleidelijke lachjes van emma kan hij haast niet geloven hoe moeilijk het voor mandy is geweest met emma. al zal daar nog verandering in komen... ;-)
deze namiddag gaan we naar Unity Gallery (mandy's werkplek) voor de booklaunch van andy's recentste boek. op weg naar jo'burgcity toont emma een staaltje van haar kunnen. gary lijkt nu overtuigd van mandy's verhalen. ik heb met hen te doen. een dergelijke aanval in de beperkte ruimte van een familiewagen. het is geen cadeau. voor mandy de zoveelste op rij, voor gary als bestuurder een test voor concentratie en zelfbeheersing.
in de gallerij hangt een gezellige sfeer. iedereen is blij en uitgelaten. vrienden en 'familie' zijn verenigd voor deze feestelijke gelegenheid. medewerkers worden in de bloemetjes gezet, 'familie' wordt gehuldigd, vrienden worden bedankt. performers geven het beste van zichzelf, dichters laten hun woorden klinken, een zangeres vult de ruimte met haar stem. het glas wordt geheven, bier en wijn vloeien smakelijk.
maar aan alle mooie liedjes komt een einde. afscheid dringt zich op. opnieuw was mijn tijd bij deze toffe, inpirerende mensen veel te kort maar gelukkig wel krachtig! bye robyn, lebs, irene, pat, andy, pierlo, thabo, thomzozo, blessered, lebo, tammy, andile, vuyo,... so many more.
met tranen in de ogen verlaat ik unity gallery, spijt om wat ik niet zal meemaken, verdriet om wie ik zal moeten missen en heel veel vreugde om wat ik allemaal heb beleefd!
tegen 19u gaan we naar restaurant 'the jungle'. de langverwachte sushi staat eindelijk op het menu! geloof het of niet maar 2 jaar geleden at ik hier voor't eerst mijn eerste rauwe vis, vanavond wordt de tweede keer. in tussentijd heb ik dus geen sushi meer gegeten, tot mijn allergrootste spijt... ik zal me dan ook stevig tegoed doen aan al dit heerlijks, wetende dat het hier ongeveer 1/3 van de prijs in belgië kost!?
darren en dehlia zijn al op post als wij arriveren, gary met zijn 2 vrouwen. vanaf maandag zal hij terug een tandje moeten bijsteken... geen 2 vrouwen meer voor de kook, de afwas, de opruim en zijn lunchbox...
puur genot, de inhoud van de spuuglelijke kitshboot die op onze tafel aanmeerde. de pittige wasabi zet de smaakpapillen wijd open, maar maakt de blik wat troebel. het zicht is dan ook bijzaak, vooral die afstotelijke boot dan toch. de smaak daarentegen viert hoogtij. de zalm smelt weg op mijn tong, de tonijn wordt kaviaar tussen mijn tanden. een schouwspel van smaken en aroma's. bij elke hap staat de wereld even stil, de oceaan opent in mijn mond; fris, diepgaand en 'oh i wish...' eindeloos. maar ook aan dit mooie liedje komt natuurlijk een eind.
darren en dehlia zijn 1 van de constanten in mijn bezoeken aan zuid-afrika. met zekerheid zie ik hen ook volgende keer weer terug. een kleine troost dat ik hen op facebook regelmatig kan begroeten. dus ook nu weer afscheid en tot ziens.
zondag 9/11
op woensdag 12/11 is het miekes verjaardag, maar dan ben ik alweer terug in belgië.
waarom doen we dan niet gewoon een pre-birthdayparty?
deze ochtend komen nanna en grandpa (de ouders van gary) (Pauline en pops zijn weg voor het weekend). we houden een verrassingsbrunch voor miekes verjaardag. ik heb me weer niet kunnen inhouden in de hema voor ik vertrok en heb vlaggetjes, servieten, plastiek tafellaken, balonnen, parasolletjes en een taartplateau meegenomen. de tafel ziet er enig uit! (al zeg ik het zelf!) mandy is al even uitgelaten. voor een goede gang van zaken en een poging tot het bewaren van het geheim, zit mieke in de living naar 'strawberry shortcake' (mijn absolute topper sinds ik 6 ben) te kijken. wanneer de tafel helemaal klaar is, enkel de eitjes nog in de pan geslagen moeten worden en we wachten op nanna en grandpa, kruip ik bij mieke in de zetel. zo kan ik nog een glimp opvangen van mijn jeugdidool en kan ik mieke afleiden van alles wat er in de eetkamer en keuken gebeurd.
wat een heerlijke brunch! lekker smullen en genieten van de laatste uurtjes bij mijn familie. en ik was ik niet natuurlijk als ik niet nog een lading chocolade had overgehouden tot het einde en kwam aandraven met een handvol cadeautjes voor de 2 zuidafrikaanse meisjes van mijn hart. "mus in afrika!" een verjaardagskroon met een mooie 5 en gepersonaliseerde t-shirts voor mieke en emma. de vreugde kan niet op. mijn meiden zijn supercontent!
en verder...?
mandy zou mandy niet zijn, als ze me in de namiddag niet nog zou meenemen naar een shoppingcenter en nog van hot naar her zou rijden. de spanning begint te stijgen. mijn valies is al wel ingepakt maar ik zou nog graag even douchen en mijn laatste spullen wegmoffelen in mijn bagage. en zullen we op tijd zijn in de luchthaven? als goede vriendin, gastvrouw en sista biedt mandy me ook nog een licht avondmaal aan. de familie schuift integraal aan tafel?! huh? en mijn vlucht? kom ik nog op tijd? je ziet het... ik ben al terug op de belgische manier aan't denken. een hele maand speelde tijd geen rol en nu begin ik voor 5 minuten al te panikeren. bovendien is die terugreis er eerlijk gezegd ook wat teveel aan. terug naar huis is die trip helemaal niet zo spannend. en zeker dat laaste stukje van zurich naar brussel met nota bene een halfuur vertraging!?$* terug naar huis betekent zo snel mogelijk terug bij stef zijn, daar hoeft niet meer teveel poespas aan vooraf te gaan!
een vlotte incheck, met 3 kg overgewicht zonder commentaar, een laatste glas met mijn maatje in de lobby van de luchthaven, een emotioneel afscheid met dikke knuffels en wazige ogen :-( , geen concrete plannen voor een volgend weerzien maar skype op onze beide computers, en dan ...
... door de gate ...
4 prachtige weken zijn gepasseerd.
eindeloos genoten van allesverwarmende zon, adembenemend mooie natuur, wemelende wereldstad, grillige en uitgestrekte landschappen, fascinerende culturen, nieuwe mensen, spannende ondernemingen, deugddoende vrijheid, een nieuw land, heerlijke maaltijden, interessante gesprekken, buikschuddende lach- en giechelsalvo's, ontdeugende kindersnoeten, ongekende gastvrijheid, bevrijdende tranen, zuidafrikaanse begroetingsknuffels, inspirerende artiesten, lieve vrienden, ...
en bovenal mijn maatje voor't leven!
al versta je geen sikkepit nederlands en is je afrikaans om mee te gieren;
allerliefste sista, bedankt, voor alles en vooral voor de onwaarschijnlijke vriendschap die ik koester en die me sterkt. jij maakt me mee tot de persoon die ik nu ben. thanks!
vrijdag 14 november 2008
Capetown 03
vrijdag 7/11
exact een week geleden zat ik nog in kaapstad. weliswaar onze laatse dag maar ik heb nog genoten met volle teugen, vooral van de zon en de warmte, de gastvrijheid, het relaxe leven en de 'familie' rondom mij.
pas tegen de namiddag, wanneer susan terugkeert van kantoor (op vrijdag werkt ze maar een halve dag), komt er wat schot in het luilekkerleven. sommigen wippen na een snelle veeg van de handdoek bijna rechtstreeks van het zwembad in hun kleren en haasten zich naar susans auto op de oprit. vandaag neemt zij het roer over van ant. susan wil ons houtbay laten zien, aan de andere kant van 'de berg'. houtbay is een gezellig 'kustdorpje'. eigenlijk hoort het gewoon bij capetown maar het heeft in de loop der tijd zo'n beetje zijn eigen 'onafhankelijkheid' uitgeroepen.
we worden dus eerst weer op een panoramische rit meegenomen, moeten rond de berg en ook door een bos. alweer een heel andere kant van kaapstad en opnieuw om ter prachtigst. onderweg passeren we kirstenbosch, de botanische tuin waar zeer regelmatig concerten worden gegeven en waar het publiek kan neervleien op het amfitheatervormige grasveld met 'de berg' en de magnifieke botanische tuin als kader. (9 jaar geleden namen susan en ant me hiernaartoe!)
in houtbay wil mandy naar de outletshop van 'naartjie' kinderkleding om een voorraadje in te slaan ;-) het wordt een unieke belevenis. mieke zet meteen haar zinnen op een outfit en emma ontpopt zich tot volleerd shopaholic. ze plukt bij elke stap die ze zet een kapstokje van het rek en in een wip loopt ze met een tiental shirts, rokjes en broeken op haar arm. terughangen is geen optie! mieke overtuigen van een tweede andersuitziende outfit is ook geen sinecure. ze is zo gefixeerd op haar keuze dat ze niet begrijpt dat ze ook nog een tweede jurk of broek en shirt mag kiezen. welk kind moet je nu overtuigen dat ze 2 dingen krijgt? mandy en ik giechelen geamuseerd ;-) maar het lachen kan niet blijven duren... emma maakt het bond. in deze setting is ze duidelijk niet zo mommy-gefixeerd en hangt ze dus voor 1 keer niet aan mandy's rokken, maar er hangen genoeg rokjes voor het grijpen en die kans laat kleine mynx niet onbenut. wanneer mandy ingrijpt is de winkel te klein. we reppen ons naar de kassa. susan en mandy bedisselen nog snel een kerstcadeau-truck voor de kinderen. mieke die al staat te pronken in haar nieuwgekozen uitzet is alang vergeten wat ze als eerste set aangepast heeft. de verrassing onder de kerstboom zal geslaagd zijn...
houtbay heeft nog wat winkeltjes in petto. er moet ook gewinkeld worden voor het avondeten, braai. susan rijdt naar de haven. we kopen zeeverse vis. ziet er allemaal omterlekkerst uit! een citroen en de braai-instructies er gratis bij.
en de braai was om van te smullen!
een nachtelijke inpaksessie en opstaan op botswaans tijdstip.
om 5u brengen susan en ant ons naar de luchthaven. het afscheid is warm, hartelijk en emotioneel. foto's zullen uitgewisseld worden via facebook en contact gehouden via skype.
vanaf nu zal afscheid nemen een dagelijkse bezigheid worden. oh ja, morgenavond vlieg ik al terug naar huis - belgië.
exact een week geleden zat ik nog in kaapstad. weliswaar onze laatse dag maar ik heb nog genoten met volle teugen, vooral van de zon en de warmte, de gastvrijheid, het relaxe leven en de 'familie' rondom mij.
pas tegen de namiddag, wanneer susan terugkeert van kantoor (op vrijdag werkt ze maar een halve dag), komt er wat schot in het luilekkerleven. sommigen wippen na een snelle veeg van de handdoek bijna rechtstreeks van het zwembad in hun kleren en haasten zich naar susans auto op de oprit. vandaag neemt zij het roer over van ant. susan wil ons houtbay laten zien, aan de andere kant van 'de berg'. houtbay is een gezellig 'kustdorpje'. eigenlijk hoort het gewoon bij capetown maar het heeft in de loop der tijd zo'n beetje zijn eigen 'onafhankelijkheid' uitgeroepen.
we worden dus eerst weer op een panoramische rit meegenomen, moeten rond de berg en ook door een bos. alweer een heel andere kant van kaapstad en opnieuw om ter prachtigst. onderweg passeren we kirstenbosch, de botanische tuin waar zeer regelmatig concerten worden gegeven en waar het publiek kan neervleien op het amfitheatervormige grasveld met 'de berg' en de magnifieke botanische tuin als kader. (9 jaar geleden namen susan en ant me hiernaartoe!)
in houtbay wil mandy naar de outletshop van 'naartjie' kinderkleding om een voorraadje in te slaan ;-) het wordt een unieke belevenis. mieke zet meteen haar zinnen op een outfit en emma ontpopt zich tot volleerd shopaholic. ze plukt bij elke stap die ze zet een kapstokje van het rek en in een wip loopt ze met een tiental shirts, rokjes en broeken op haar arm. terughangen is geen optie! mieke overtuigen van een tweede andersuitziende outfit is ook geen sinecure. ze is zo gefixeerd op haar keuze dat ze niet begrijpt dat ze ook nog een tweede jurk of broek en shirt mag kiezen. welk kind moet je nu overtuigen dat ze 2 dingen krijgt? mandy en ik giechelen geamuseerd ;-) maar het lachen kan niet blijven duren... emma maakt het bond. in deze setting is ze duidelijk niet zo mommy-gefixeerd en hangt ze dus voor 1 keer niet aan mandy's rokken, maar er hangen genoeg rokjes voor het grijpen en die kans laat kleine mynx niet onbenut. wanneer mandy ingrijpt is de winkel te klein. we reppen ons naar de kassa. susan en mandy bedisselen nog snel een kerstcadeau-truck voor de kinderen. mieke die al staat te pronken in haar nieuwgekozen uitzet is alang vergeten wat ze als eerste set aangepast heeft. de verrassing onder de kerstboom zal geslaagd zijn...
houtbay heeft nog wat winkeltjes in petto. er moet ook gewinkeld worden voor het avondeten, braai. susan rijdt naar de haven. we kopen zeeverse vis. ziet er allemaal omterlekkerst uit! een citroen en de braai-instructies er gratis bij.
en de braai was om van te smullen!
een nachtelijke inpaksessie en opstaan op botswaans tijdstip.
om 5u brengen susan en ant ons naar de luchthaven. het afscheid is warm, hartelijk en emotioneel. foto's zullen uitgewisseld worden via facebook en contact gehouden via skype.
vanaf nu zal afscheid nemen een dagelijkse bezigheid worden. oh ja, morgenavond vlieg ik al terug naar huis - belgië.
donderdag 6 november 2008
Capetown 02
woensdag 5/11
uiteindelijk werd het dan toch geen tablemountain, noch de zee. deze wilde plannen waren buiten emma gerekend. sinds we in capetown zijn aangekomen is ze extreem mommy georienteerd. emma is 18 maanden oud. van de ene seconde op de andere kan ze van braaf en rustig spelen omkeren in paniekerig roepen en gillen om haar mommy en moet ze ook door haar opgepakt en getroost worden. we vermoeden dat het een combinatie is van verandering van omgeving, zeelucht, vermoeidheid en misschien wel nieuwe tandjes. maar wie zal het zeggen? zij in ieder geval nog niet. ze krijgt alles gedaan wat ze wil, zonder 1 woord te zeggen. mama en dada komen er vloeiend uit maar verder weinig of niets.
geen uitstap dus vandaag. emma slaapt, dat maakt het wat rustiger in huis. ik speel met mieke. rond half 1 besluiten sharon (schoonzus van susan uit engeland, 4 weken op vakantie in CT) naar de winkel te rijden. mandy blijft thuis met de kindjes. sharon, die hier al bijna een maand is, neemt de gelegenheid te baat om naar een winkelarea te gaan waar ze nog niet geweest is, vlakbij maar susan gaat er nooit. we lopen wat rond op de grote straat met winkeltjes en lunchhuisjes en genieten van onze kleine 'escape from home'. we shoppen in spar voor lunch en supper. ik maak vanavond voor de 4de keer chalupa's. :-) dit gerecht valt in de smaak, dus kan ik er maar beter mee scoren. na wat gezellige vrije tijd buitenshuis rijden we terug naar huis. de toestand thuis is kalm en tamelijk opgetogen. de meisjes lijken nogal uitgelaten. zou dit blijven duren?
een lekkere lunch van salade en tonijnsla wordt ineengeflanst. buiten op het zonnige terras naast het zwembad smaakt zelfs droog brood heerlijk! ik geniet van de zon en de buitenlucht.
de namiddag blijft lui en rustig, af en toe toch, tussen de pieken en dalen van emma door. jammer, mandy wordt er zowaar lastig van en soms kan ik haar geen ongelijk geven. we zwemmen, lezen, hangen, praten,...
tegen 16u besluiten mandy en ik, na aandringen van sharon, om onder ons tweetjes er even op uit te trekken naar de shoppingmall. dat stond, al was het maar voor even, zeker op mijn would-like-to-do-lijstje. mandy twijfelt lang, zolang dat, voor we de oprit afrijden, emma uitbarst in tranen en krijsen en mandy dus met een gebroken hart en een mega schuldgevoel de stad inrijdt.
heerlijk! met z'n tweeen kuieren we door het gepolierde en geairconditionde shoppingcenter. het is ondertussen jaaaaaren geleden dat ik in wijnegemshoppingcenter nog een voet heb binnengezet, maar hier geniet ik ervan. quality (shopping) time met mijn maatje in capetown. alle remmen los. met z'n tweeen in de pashokjes; ander modelleteje proberen, toch maar van maat veranderen, misschien ook een ander kleurtje? we halen onze hartjes op en onze bankkaarten leeg ;-)
na 2 uur shoppen en enkele telefoontjes naar het kaapse thuisfront wil mandy terug naar huis, NU! schijnbaar heeft emma nog 20 minuten gehuild maar bij onze thuiskomst was de vreugde zooooooo groot dat al haar verdriet compleet vergeten was.
nu moet het keukenwerk nog beginnen. mandy en ik zorgen deze avond voor het avondmaal. chalupa's en vegetarische wraps. een voltreffer, alweer.
een gezellige avond. iedereen is verzameld rond de tafel. zo vieren we sharons laatste avond in zuid-afrika. morgen vliegt ze terug naar huis.
donderdag 6/11
vroeg uit de veren.
ant gidst ons vandaag naar hermanus en belooft ons dat we walvissen zullen zien!? om 8u30 tenlaatste moeten we vertrekken want vanavond komt de boekhouder, dus moeten we op tijd terug zijn.
hermanus ligt 2u ten (zuid)oosten van capetown aan de kust. ik ben best opgewonden want heb nog nooit walvissen gezien... het wordt dus een spannende dag! ant is een zeer toegewijde gids die alles over heeft voor zijn gasten. een absoluut genot! hij kiest zorgvuldig zijn reisweg zodat we ook onderweg kunnen genieten van mooie uitzichten en interessante verhalen. ergens in een klein dorpje stappen we uit voor een familievoorraad aan gedroogd fruit en noten. in dit mini-kustdorpje bekijken we nog enkele winkeltjes en dra zetten we onze reis verder.
de spanning stijgt naarmate hermanus nadert. zullen we vandaag de grote zeereuzen kunnen begroeten? het blijft toch erg gek en wonderlijk wat je in dit land allemaal kan beleven en bewonderen. het blijft me verbazen en bovenal boeien. 1 ding weet ik nu al zeker, naar capetown kom ik zeker terug, ook al heb ik nu nog geen walvis(sen) gezien.
de geplande tussenstop op weg naar hermanus om wijn te kopen, slagen we over. het is kalm in de auto, hiervan moeten we genieten. het lot niet tarten...
we parkeren de auto vlak bij de zee. heel wat mensen staan op de klippen. beneden dobberen een moeder met haar kalf rustig in de baai. het lijkt hen helemaal niet te storen, te genieten onder het waakzaam oog van menig walvisspotter.
ik ben alleszins blij verrast en uiterst uitgelaten! walvissen! vlak voor mijn neus! het fototoestel doet weer overuren... een poging tot het vastleggen van onbeschrijfelijke momenten op de gevoelige plaat. het zullen herinneringen zijn aan een unieke ervaring, geen meesterwerken, maar wie kan dat wat schelen? ik weet dat het kleine zwarte vlekje een echte walvis was!
verder in de baai amuseren 2 andere kolossen zich kostelijk. vinnen floepen uit het water, staarten pletsen massa's water in het rond.
hier kan je uren naar zitten gapen. national geographics LIVE!
natuurlijk is dat buiten emma gerekend. na een goeie 3 kwartier stappen we voldaan weer in de auto en gaan we op zoek naar een lekkere lunch. onze primo gids brengt ons naar een gezellige plek met een heerlijke kaart. we smullen en vullen onze grommende buiken. zeelucht maakt je hongerig, dat staat vast.
via een andere weg rijden we rustig weer naar huis. een ander landshap, ondertussen ook weer ander weer, bewolkt en heel even vochtig.
de namiddag laat ons nog genoeg ruimte voor een duik in het zwembad, een boek in de zon/wolken/zon en heerlijk vakantiegevoel. rond 16u nemen we afscheid van sharon die terugvliegt naar engeland via dubai. een 18u durende trip, zij liever dan ik, goede reis.
in de vooravond wanneer het toch nog helemaal licht is, laadt ant zijn wagentje vol. alle meisjes mogen mee. ik zit vooraan, mandy zit met mieke en emma op de achterbank en in de koffer blinken bella en sheena, de ridgebacks. we gaan met hen een eindje wandelen in het park. een magische gebeurtenis.
op een paar tellen staan we aan het park. iedereen stapt uit, de honden krijgen hun leiband om. toch voor even. ant loopt met hen tot aan de eerste grasvlakte, doet hen zitten, spreekt hen vastberaden toe, maakt de leibanden weer los en geeft hen een duidelijke 'GO!'. dit heb ik nog niet veel gezien... als 2 pijlen uit een boog, schieten de vriendinnen uit hun startblokken. ze zijn vertrouwd met het park en weten precies waar er pret valt te beleven. op enkele seconden zijn ze uit het zicht verdwenen. de stoet loopt hen achterna, ant voorop, de rest van de meisjes achter hem aan. ik denk dat het een redelijk gek zicht moet geweest zijn...? na enige tijd zien we bella en sheena terug, ze razen voorbij en schieten op een nieuw doel af. in dit park jagen zij op eekhoorns... nog nooit beet gehad, gelukkig! ook nu weer zitten ze een exemplaar achterna. hun vastberadenheid er een te strikken is mateloos groot. hun toewijding is zondermeer bewonderenswaardig. de daaraan gepaarde selectieve doofheid voor ants signalen om ons te volgen, lijkt begrijpelijk. telkens opnieuw rennen beide honden terug naar die ene boom waar hun laatste slachtoffer in gevlucht is. vooral niet afhouden! de snelheid waarmee ze aan en af lopen is duizelingwekkend. niet voor niets werden deze rodhesian ridgebacks o.a. in kenia gebruikt om in groep leeuwen op te drijven om ze daarna te kunnen vangen. (geen jacht natuurlijk, ik denk eerder om de leeuwen te onderzoeken ofzo, ach ja, doet er niet zo toe. ridgebacks kunnen dus minstens even hard lopen als leeuwen, da's het punt). en vandaag was maar een kort wandelingske vanwege het jeugdige gezelschap. soms maakt ant de grote buitentoer van het domein, rond de sportvelden en door het park. maar zelfs vandaag hebben bella en sheena zich eens goed kunnen uitleven. hun tong hangt letterlijk ver uit hun bek en de kwijl lekt eruit. na zulke inspanning wil men al wel eens zweten. dit was een prachtig staal van nooit geziene snelheid en oogstrelende gratie. prachtige prestaties meiden!
en opnieuw genieten we 's avonds van een gezellig familiemaal met heerlijke kaapse wijn en hilarische verhalen. dit huis is absoluut ook ons huis. de gastvrijheid hier is onbeschrijflijk. ik voel me ook hier helemaal thuis.
uiteindelijk werd het dan toch geen tablemountain, noch de zee. deze wilde plannen waren buiten emma gerekend. sinds we in capetown zijn aangekomen is ze extreem mommy georienteerd. emma is 18 maanden oud. van de ene seconde op de andere kan ze van braaf en rustig spelen omkeren in paniekerig roepen en gillen om haar mommy en moet ze ook door haar opgepakt en getroost worden. we vermoeden dat het een combinatie is van verandering van omgeving, zeelucht, vermoeidheid en misschien wel nieuwe tandjes. maar wie zal het zeggen? zij in ieder geval nog niet. ze krijgt alles gedaan wat ze wil, zonder 1 woord te zeggen. mama en dada komen er vloeiend uit maar verder weinig of niets.
geen uitstap dus vandaag. emma slaapt, dat maakt het wat rustiger in huis. ik speel met mieke. rond half 1 besluiten sharon (schoonzus van susan uit engeland, 4 weken op vakantie in CT) naar de winkel te rijden. mandy blijft thuis met de kindjes. sharon, die hier al bijna een maand is, neemt de gelegenheid te baat om naar een winkelarea te gaan waar ze nog niet geweest is, vlakbij maar susan gaat er nooit. we lopen wat rond op de grote straat met winkeltjes en lunchhuisjes en genieten van onze kleine 'escape from home'. we shoppen in spar voor lunch en supper. ik maak vanavond voor de 4de keer chalupa's. :-) dit gerecht valt in de smaak, dus kan ik er maar beter mee scoren. na wat gezellige vrije tijd buitenshuis rijden we terug naar huis. de toestand thuis is kalm en tamelijk opgetogen. de meisjes lijken nogal uitgelaten. zou dit blijven duren?
een lekkere lunch van salade en tonijnsla wordt ineengeflanst. buiten op het zonnige terras naast het zwembad smaakt zelfs droog brood heerlijk! ik geniet van de zon en de buitenlucht.
de namiddag blijft lui en rustig, af en toe toch, tussen de pieken en dalen van emma door. jammer, mandy wordt er zowaar lastig van en soms kan ik haar geen ongelijk geven. we zwemmen, lezen, hangen, praten,...
tegen 16u besluiten mandy en ik, na aandringen van sharon, om onder ons tweetjes er even op uit te trekken naar de shoppingmall. dat stond, al was het maar voor even, zeker op mijn would-like-to-do-lijstje. mandy twijfelt lang, zolang dat, voor we de oprit afrijden, emma uitbarst in tranen en krijsen en mandy dus met een gebroken hart en een mega schuldgevoel de stad inrijdt.
heerlijk! met z'n tweeen kuieren we door het gepolierde en geairconditionde shoppingcenter. het is ondertussen jaaaaaren geleden dat ik in wijnegemshoppingcenter nog een voet heb binnengezet, maar hier geniet ik ervan. quality (shopping) time met mijn maatje in capetown. alle remmen los. met z'n tweeen in de pashokjes; ander modelleteje proberen, toch maar van maat veranderen, misschien ook een ander kleurtje? we halen onze hartjes op en onze bankkaarten leeg ;-)
na 2 uur shoppen en enkele telefoontjes naar het kaapse thuisfront wil mandy terug naar huis, NU! schijnbaar heeft emma nog 20 minuten gehuild maar bij onze thuiskomst was de vreugde zooooooo groot dat al haar verdriet compleet vergeten was.
nu moet het keukenwerk nog beginnen. mandy en ik zorgen deze avond voor het avondmaal. chalupa's en vegetarische wraps. een voltreffer, alweer.
een gezellige avond. iedereen is verzameld rond de tafel. zo vieren we sharons laatste avond in zuid-afrika. morgen vliegt ze terug naar huis.
donderdag 6/11
vroeg uit de veren.
ant gidst ons vandaag naar hermanus en belooft ons dat we walvissen zullen zien!? om 8u30 tenlaatste moeten we vertrekken want vanavond komt de boekhouder, dus moeten we op tijd terug zijn.
hermanus ligt 2u ten (zuid)oosten van capetown aan de kust. ik ben best opgewonden want heb nog nooit walvissen gezien... het wordt dus een spannende dag! ant is een zeer toegewijde gids die alles over heeft voor zijn gasten. een absoluut genot! hij kiest zorgvuldig zijn reisweg zodat we ook onderweg kunnen genieten van mooie uitzichten en interessante verhalen. ergens in een klein dorpje stappen we uit voor een familievoorraad aan gedroogd fruit en noten. in dit mini-kustdorpje bekijken we nog enkele winkeltjes en dra zetten we onze reis verder.
de spanning stijgt naarmate hermanus nadert. zullen we vandaag de grote zeereuzen kunnen begroeten? het blijft toch erg gek en wonderlijk wat je in dit land allemaal kan beleven en bewonderen. het blijft me verbazen en bovenal boeien. 1 ding weet ik nu al zeker, naar capetown kom ik zeker terug, ook al heb ik nu nog geen walvis(sen) gezien.
de geplande tussenstop op weg naar hermanus om wijn te kopen, slagen we over. het is kalm in de auto, hiervan moeten we genieten. het lot niet tarten...
we parkeren de auto vlak bij de zee. heel wat mensen staan op de klippen. beneden dobberen een moeder met haar kalf rustig in de baai. het lijkt hen helemaal niet te storen, te genieten onder het waakzaam oog van menig walvisspotter.
ik ben alleszins blij verrast en uiterst uitgelaten! walvissen! vlak voor mijn neus! het fototoestel doet weer overuren... een poging tot het vastleggen van onbeschrijfelijke momenten op de gevoelige plaat. het zullen herinneringen zijn aan een unieke ervaring, geen meesterwerken, maar wie kan dat wat schelen? ik weet dat het kleine zwarte vlekje een echte walvis was!
verder in de baai amuseren 2 andere kolossen zich kostelijk. vinnen floepen uit het water, staarten pletsen massa's water in het rond.
hier kan je uren naar zitten gapen. national geographics LIVE!
natuurlijk is dat buiten emma gerekend. na een goeie 3 kwartier stappen we voldaan weer in de auto en gaan we op zoek naar een lekkere lunch. onze primo gids brengt ons naar een gezellige plek met een heerlijke kaart. we smullen en vullen onze grommende buiken. zeelucht maakt je hongerig, dat staat vast.
via een andere weg rijden we rustig weer naar huis. een ander landshap, ondertussen ook weer ander weer, bewolkt en heel even vochtig.
de namiddag laat ons nog genoeg ruimte voor een duik in het zwembad, een boek in de zon/wolken/zon en heerlijk vakantiegevoel. rond 16u nemen we afscheid van sharon die terugvliegt naar engeland via dubai. een 18u durende trip, zij liever dan ik, goede reis.
in de vooravond wanneer het toch nog helemaal licht is, laadt ant zijn wagentje vol. alle meisjes mogen mee. ik zit vooraan, mandy zit met mieke en emma op de achterbank en in de koffer blinken bella en sheena, de ridgebacks. we gaan met hen een eindje wandelen in het park. een magische gebeurtenis.
op een paar tellen staan we aan het park. iedereen stapt uit, de honden krijgen hun leiband om. toch voor even. ant loopt met hen tot aan de eerste grasvlakte, doet hen zitten, spreekt hen vastberaden toe, maakt de leibanden weer los en geeft hen een duidelijke 'GO!'. dit heb ik nog niet veel gezien... als 2 pijlen uit een boog, schieten de vriendinnen uit hun startblokken. ze zijn vertrouwd met het park en weten precies waar er pret valt te beleven. op enkele seconden zijn ze uit het zicht verdwenen. de stoet loopt hen achterna, ant voorop, de rest van de meisjes achter hem aan. ik denk dat het een redelijk gek zicht moet geweest zijn...? na enige tijd zien we bella en sheena terug, ze razen voorbij en schieten op een nieuw doel af. in dit park jagen zij op eekhoorns... nog nooit beet gehad, gelukkig! ook nu weer zitten ze een exemplaar achterna. hun vastberadenheid er een te strikken is mateloos groot. hun toewijding is zondermeer bewonderenswaardig. de daaraan gepaarde selectieve doofheid voor ants signalen om ons te volgen, lijkt begrijpelijk. telkens opnieuw rennen beide honden terug naar die ene boom waar hun laatste slachtoffer in gevlucht is. vooral niet afhouden! de snelheid waarmee ze aan en af lopen is duizelingwekkend. niet voor niets werden deze rodhesian ridgebacks o.a. in kenia gebruikt om in groep leeuwen op te drijven om ze daarna te kunnen vangen. (geen jacht natuurlijk, ik denk eerder om de leeuwen te onderzoeken ofzo, ach ja, doet er niet zo toe. ridgebacks kunnen dus minstens even hard lopen als leeuwen, da's het punt). en vandaag was maar een kort wandelingske vanwege het jeugdige gezelschap. soms maakt ant de grote buitentoer van het domein, rond de sportvelden en door het park. maar zelfs vandaag hebben bella en sheena zich eens goed kunnen uitleven. hun tong hangt letterlijk ver uit hun bek en de kwijl lekt eruit. na zulke inspanning wil men al wel eens zweten. dit was een prachtig staal van nooit geziene snelheid en oogstrelende gratie. prachtige prestaties meiden!
en opnieuw genieten we 's avonds van een gezellig familiemaal met heerlijke kaapse wijn en hilarische verhalen. dit huis is absoluut ook ons huis. de gastvrijheid hier is onbeschrijflijk. ik voel me ook hier helemaal thuis.
woensdag 5 november 2008
Capetown
het weekendje weg bij bronwyn en craig was heerlijk. zondagochtend gingen we vissen en maakten een heerlijk alles-erop-en-eraan-breakfast om van te smullen.
het was heel fijn om samen wat tijd door te brengen.
zondagavond was dus alweer tijd op te pakken. maandagmiddag rond 15u vliegen we richting capetown. woehoe! ik ben zo opgewonden! inmiddels al 9 jaar geleden dat ik er geweest ben en dat ik dus mandy's tante susan, nonkel ant(hony) en nicht(je) fiona (21) heb gezien. wauw! het wordt fantastisch!
maandagochtend rijden mandy en ik nog door het centrum van jo'burg als 2 gekken, om vanalles te kopen en regelen voor mandy's werk. gelukkig krijgen we alles rond tegen 12u en zijn we net op tijd terug thuis om te lunchen en de laatste restjes in te pakken. pauline (SA mum) komt ons oppikken en zet ons af aan de vlieghaven. we zijn goed op tijd!? wat een uitzondering met mandy erbij ;-) en alles verloopt heel vlot en makkelijk. de vliegreis is een ander verhaal. emma heeft het moeilijk. ze krijst af en toe en raakt maar niet in slaap. al was het onze wens om 2 uurtjes rustig te zitten en haar uitgeslapen van het vliegtuig te laten stappen. no luck :-(
ant en fiona pikken ons op van de luchthaven. thuis in rondebosh wacht ons een warm en hartelijk onthaal. veel om over bij te praten na al die jaren! ondertussen zijn er 2 nieuwe honden in huis, beckie de zwarte labrador en elsa de rodhesian ridgeback zijn er niet meer, nu zijn het china en bella de ridgebacks. grote maar heel lieve honden die extra leven brengen in de brouwerij! de meisjes zijn een beetje bang van hen maar algauw blijkt dat de honden meer angst hebben voor de kleine meisjes.
we drinken wijn en genieten van een heerlijk avondmaal en er wordt erg veel gepraat en gelachen. alweer het heerlijke gevoel van thuis te komen. ik denk dat ik toch ergens connecties met dit land moet hebben... het voelt zo vertrouwd en "thuis".
dinsdag genieten we van onze eigen wagen. ant is deze ochtend vroeg naar jo'burg vetrokken voor zaken, dus kunnen wij zijn auto lenen tot woensdagavond. we zetten fiona af aan de universiteit, een prachtig gebouw met nog mooiere tuinen waar ze de hele dag zal studeren voor haar examen van donderdagavond. wij rijden verder naar de kust en volgen tot aan het natuurreservaat bij capepoint en kaap de goede hoop. ik ben hier nog nooit geweest, dus dit is een mooie kans.
ongelooflijk dat zoveel jaren geleden de vloten hier gepasseerd zijn. de kust is ruw en rotsig. kaap de goede hoop is een kleine baai met een zeer klein strandje. hier zijn ze dus aan land gekomen... capepoint is ruig en rotsig maar prachtig, zelfs een beetje magisch! ik geniet ervan met volle teugen. wel jammer dat stef niet hier is... natuurlijk wel in gedachten ;-) ik kan het niet laten een smsje te sturen.
na een fantastisch heerlijke lunch met een ongelooflijk zicht, rijden we stilaan terug de kustlijn af. op zoek naar een mooi stukje strand. onderweg stoppen we nog om de pinguins te gaan begroeten. emma is in slaap gevallen, dus mandy blijft bij haar en mieke en ik gaan samen naar onze waggelende vriendjes kijken. mieke ziet zelfs happyfeet!
het strandbezoek is heerlijk maar koud, het is al tegen vijven, de zon staat laag en er waait een stevige wind. maar toch heerlijk het zuidafrikaanse zand tussen mijn tenen te voelen.
vandaag woensdag, staat het strand nog eens op ons programma. maar eerst tablemountain. wel met de kabellift deze keer. 9 jaar geleden waagde ik me aan de klim. vandaag met de 2 meisjes is dat uiteraard geen optie.
we maken ons zo meteen klaar. hopelijk vind ik vanavond nog wat tijd voor een grondige update van mijn blog. mijn okavango-avontuur moet nog steeds afgewerkt worden. dus daar wil ik zeker werk van maken en ik wil jullie ook nog verwennen (of jaloers maken?) met wat fotootjes. ik doe mijn best.
nu eerst gaan genieten!
alles goed ginder? in ieder geval, het begint te korten nu... :-( maar het weerzien zal fijn zijn.
groetjes!
het was heel fijn om samen wat tijd door te brengen.
zondagavond was dus alweer tijd op te pakken. maandagmiddag rond 15u vliegen we richting capetown. woehoe! ik ben zo opgewonden! inmiddels al 9 jaar geleden dat ik er geweest ben en dat ik dus mandy's tante susan, nonkel ant(hony) en nicht(je) fiona (21) heb gezien. wauw! het wordt fantastisch!
maandagochtend rijden mandy en ik nog door het centrum van jo'burg als 2 gekken, om vanalles te kopen en regelen voor mandy's werk. gelukkig krijgen we alles rond tegen 12u en zijn we net op tijd terug thuis om te lunchen en de laatste restjes in te pakken. pauline (SA mum) komt ons oppikken en zet ons af aan de vlieghaven. we zijn goed op tijd!? wat een uitzondering met mandy erbij ;-) en alles verloopt heel vlot en makkelijk. de vliegreis is een ander verhaal. emma heeft het moeilijk. ze krijst af en toe en raakt maar niet in slaap. al was het onze wens om 2 uurtjes rustig te zitten en haar uitgeslapen van het vliegtuig te laten stappen. no luck :-(
ant en fiona pikken ons op van de luchthaven. thuis in rondebosh wacht ons een warm en hartelijk onthaal. veel om over bij te praten na al die jaren! ondertussen zijn er 2 nieuwe honden in huis, beckie de zwarte labrador en elsa de rodhesian ridgeback zijn er niet meer, nu zijn het china en bella de ridgebacks. grote maar heel lieve honden die extra leven brengen in de brouwerij! de meisjes zijn een beetje bang van hen maar algauw blijkt dat de honden meer angst hebben voor de kleine meisjes.
we drinken wijn en genieten van een heerlijk avondmaal en er wordt erg veel gepraat en gelachen. alweer het heerlijke gevoel van thuis te komen. ik denk dat ik toch ergens connecties met dit land moet hebben... het voelt zo vertrouwd en "thuis".
dinsdag genieten we van onze eigen wagen. ant is deze ochtend vroeg naar jo'burg vetrokken voor zaken, dus kunnen wij zijn auto lenen tot woensdagavond. we zetten fiona af aan de universiteit, een prachtig gebouw met nog mooiere tuinen waar ze de hele dag zal studeren voor haar examen van donderdagavond. wij rijden verder naar de kust en volgen tot aan het natuurreservaat bij capepoint en kaap de goede hoop. ik ben hier nog nooit geweest, dus dit is een mooie kans.
ongelooflijk dat zoveel jaren geleden de vloten hier gepasseerd zijn. de kust is ruw en rotsig. kaap de goede hoop is een kleine baai met een zeer klein strandje. hier zijn ze dus aan land gekomen... capepoint is ruig en rotsig maar prachtig, zelfs een beetje magisch! ik geniet ervan met volle teugen. wel jammer dat stef niet hier is... natuurlijk wel in gedachten ;-) ik kan het niet laten een smsje te sturen.
na een fantastisch heerlijke lunch met een ongelooflijk zicht, rijden we stilaan terug de kustlijn af. op zoek naar een mooi stukje strand. onderweg stoppen we nog om de pinguins te gaan begroeten. emma is in slaap gevallen, dus mandy blijft bij haar en mieke en ik gaan samen naar onze waggelende vriendjes kijken. mieke ziet zelfs happyfeet!
het strandbezoek is heerlijk maar koud, het is al tegen vijven, de zon staat laag en er waait een stevige wind. maar toch heerlijk het zuidafrikaanse zand tussen mijn tenen te voelen.
vandaag woensdag, staat het strand nog eens op ons programma. maar eerst tablemountain. wel met de kabellift deze keer. 9 jaar geleden waagde ik me aan de klim. vandaag met de 2 meisjes is dat uiteraard geen optie.
we maken ons zo meteen klaar. hopelijk vind ik vanavond nog wat tijd voor een grondige update van mijn blog. mijn okavango-avontuur moet nog steeds afgewerkt worden. dus daar wil ik zeker werk van maken en ik wil jullie ook nog verwennen (of jaloers maken?) met wat fotootjes. ik doe mijn best.
nu eerst gaan genieten!
alles goed ginder? in ieder geval, het begint te korten nu... :-( maar het weerzien zal fijn zijn.
groetjes!
zaterdag 1 november 2008
op visite
sinds gisteravond ben ik op visite bij bronwyn en craig. bronwyn studeerde samen met mandy in belgie in 2000 en woonde toen 3 maanden bij mijn ouders.
tegen 14u wordt ik opgepikt in de unity gallery (waar mandy werkt). nog even tijd voor koffie omdat ik nog enkele samples voor mandy aan het afwerken ben aan de naaimachine.
we doorkruisen de volledige noordrand van johannesburg want bonny woont in roodepoort in het noord-westen van jo'burg. onderweg stoppen we nog even om wat fruit en brood te kopen in de spar. aan de inkom van het shoppingcenter pronkt een gigantische kerstboom?! inderdaad ????!**** 30 graden, 31 oktober, zuid-afrika,... geef toe, het is een gek gezicht.
thuis worden we enthousiast onthaald door nigiri (hun vergiftigde :-( katje heette sushi). 't is een tekkeltje dat vanaf de eerste seconde mijn hart heeft gestolen. een superschattig puppietje (1jaar) dat bruist van energie en kattekwaad.
tegen zessen komt craig thuis, daartegen hebben bonny en ik al lustig bijgekletst, haar 3D ontwerpen bekeken en een deel van mijn reisfoto's bekeken. (bronwyn studeerde fine arts en specialiseerde in het maken en verwerken van handgeschept papier. ze werkte een vijftal jaar voor 'Pumani Paper' verbonden aan witstech (hogeschool-departement kunst) waar ze o.a. opleidingen papierscheppen verzorgde. maar besloot bij het begin van dit jaar om haar masters te behalen en koos voor een opleiding 3D-design. volgende maand studert ze af.)
bonny en craig nodigen me uit voor een etentje en de bioscoop - de film 'in bruges'. een supergezellige avond, veel gepraat over onze verschillende leefwerelden en de aantrekkingskracht tot mekaars cultuur. ik denk dat ik hen tenlaatste in 2010 wel kan begroeten in europa, hopelijk ook in belgie. dat is toch waar ze naartoe leven.
vandaag is een rustige, zonnige zaterdag.
straks gaan we lunchen met usha (studeerde ook fine arts in witstech en ik woonde tijdelijk bij haar in lenasia - indische township - toen ik hier studeerde). waarschijnlijk nemen we ook de gelegenheid om samen een tentoonstelling te gaan bekijken.
morgen wordt nog eens een vroege ochtend. niet om wildlife te spotten maar we gaan vissen. ter plaatse zullen we genieten van een self-catered-alles-erop-en-eraan-ontbijt met worstjes op de braai en heerlijke eitjes. een familie uitstap die misschien uitgebreid zal worden met een bezoek aan een leeuwenreservaat.
alweer superleuke dingen om naar uit te kijken en met volle teugen van te genieten.
ik kan nog niet goed vatten dat ik deze keer wel echt all over geweest ben en zoveel verschillende dingen kan en mag meemaken.
lucky girl!
happy girl!!!
hopelijk genieten jullie een beetje van mijn verhalen? ik vind het alvast superfijn jullie reacties te lezen en volg ook graag wat er allemaal aan het thuisfront gebeurd.
keep well! luv'ya all!!! cheers
tegen 14u wordt ik opgepikt in de unity gallery (waar mandy werkt). nog even tijd voor koffie omdat ik nog enkele samples voor mandy aan het afwerken ben aan de naaimachine.
we doorkruisen de volledige noordrand van johannesburg want bonny woont in roodepoort in het noord-westen van jo'burg. onderweg stoppen we nog even om wat fruit en brood te kopen in de spar. aan de inkom van het shoppingcenter pronkt een gigantische kerstboom?! inderdaad ????!**** 30 graden, 31 oktober, zuid-afrika,... geef toe, het is een gek gezicht.
thuis worden we enthousiast onthaald door nigiri (hun vergiftigde :-( katje heette sushi). 't is een tekkeltje dat vanaf de eerste seconde mijn hart heeft gestolen. een superschattig puppietje (1jaar) dat bruist van energie en kattekwaad.
tegen zessen komt craig thuis, daartegen hebben bonny en ik al lustig bijgekletst, haar 3D ontwerpen bekeken en een deel van mijn reisfoto's bekeken. (bronwyn studeerde fine arts en specialiseerde in het maken en verwerken van handgeschept papier. ze werkte een vijftal jaar voor 'Pumani Paper' verbonden aan witstech (hogeschool-departement kunst) waar ze o.a. opleidingen papierscheppen verzorgde. maar besloot bij het begin van dit jaar om haar masters te behalen en koos voor een opleiding 3D-design. volgende maand studert ze af.)
bonny en craig nodigen me uit voor een etentje en de bioscoop - de film 'in bruges'. een supergezellige avond, veel gepraat over onze verschillende leefwerelden en de aantrekkingskracht tot mekaars cultuur. ik denk dat ik hen tenlaatste in 2010 wel kan begroeten in europa, hopelijk ook in belgie. dat is toch waar ze naartoe leven.
vandaag is een rustige, zonnige zaterdag.
straks gaan we lunchen met usha (studeerde ook fine arts in witstech en ik woonde tijdelijk bij haar in lenasia - indische township - toen ik hier studeerde). waarschijnlijk nemen we ook de gelegenheid om samen een tentoonstelling te gaan bekijken.
morgen wordt nog eens een vroege ochtend. niet om wildlife te spotten maar we gaan vissen. ter plaatse zullen we genieten van een self-catered-alles-erop-en-eraan-ontbijt met worstjes op de braai en heerlijke eitjes. een familie uitstap die misschien uitgebreid zal worden met een bezoek aan een leeuwenreservaat.
alweer superleuke dingen om naar uit te kijken en met volle teugen van te genieten.
ik kan nog niet goed vatten dat ik deze keer wel echt all over geweest ben en zoveel verschillende dingen kan en mag meemaken.
lucky girl!
happy girl!!!
hopelijk genieten jullie een beetje van mijn verhalen? ik vind het alvast superfijn jullie reacties te lezen en volg ook graag wat er allemaal aan het thuisfront gebeurd.
keep well! luv'ya all!!! cheers
Botswana - vervolg 3
op maandag gaat de tocht verder naar nata. soms gaat deze trip ook terug via palapye, maar omdat we morgen opsplitsen in 2 groepjes van 3 waarvan 1 groepje verder reist naar de vic-falls via zambia en de andere 3 (andy, amy en ik) terugkeren naar johannesburg, blijkt elephant sands in nata de beste verblijfplaats tijdens onze safari. wat maakt het uit? maakt het verschil?
klaarblijkelijk wel!
we hebben vandaag een drietal uurtjes gereden (maun - nata), da's 3u minder dan van maun naar palapye. als we arriveren staan we allen verstomd van de schoonheid van deze lodge, zonder overdrijven in the middle of nowhere. ttz "nowhere". het heet hier niet voor niets elephant sands. onze gastheer, een uitgeweken afrikaner (hij spreekt dat 'bekende' taaltje) uit ZA, verwelkomt ons hartelijk en bevestigt meteen dat we vanavond mee kunnen op een gamedrive. woehoe! dat klinkt goed. hij vertelt ook nog dat een uurtje voordat wij hier arriveerden er 3 olifanten zijn komen drinken uit het zwembad (nog geen 10m van de lodge)?! voor een frisse duik waarschuwt hij ons, want deze slurfdragers hebben er ook hun neus in gespoeld... ;-)
om 16u30 iedereen op post. de koelbox is gevuld, alle camera's zijn opnieuw opgeladen en daar gaan we in de open-safari-jeep. in deze streek leven heel veel olifanten. botswana heeft zowiezo een zeer hoge olifantenpopulatie, de jacht is echter verboden en er wordt streng toegezien op stropers. toch kampt botswana bijna met een overpopulatie en daarom worden soms olifanten naar buurlanden verhuisd.
algauw zien we een groepje olifanten bij een kleine waterput. op dit moment tref je heel veel dieren aan bij de waterputten omdat het erg droog is en de regens voorlopig uitblijven. zoals gezegd kunnen we nu veel dichter bij de dieren komen omdat we beschermd zitten in de jeep. de camera's klikken op volle toeren. toch bemerkt onze gids dat we straks pas echt van wal kunnen steken en een prachtreportage zullen kunnen maken bij de grote waterput.
we rijden nog wat verder en treffen een dode olifant aan. de kolos ligt roerloos op de grond, geveld door de hitte en de aanhoudende droogte. een aandoenlijk zicht; deze weerloze reus, levenloos. een klein beetje verder ligt het karkas van een buffel. dit was een leeuwenprooi, nadien volledig verteerd door hyena's en gieren. alleen de kop en voorpoten zijn nog intact, duidelijk geen delicatessen. de olifant, die er blijbaar al langer ligt, is nog onaangeroerd. de dikke lederachtige huid kan niet verscheurd worden door de gieren... zij zoeken eerst nog enkele andere lekkernijen en zullen pas terugkeren wanneer het olifantenvel door het teveel aan gassen in darmen en maag openspat. niet echt apeteitelijk maar wel de natuurlijke waarheid. leven en dood in de afrikaanse savanne zijn hard.
we rijden verder richting het tweede waterhole. onze chauffeur ben stopt zijn jeep en gebaart ons uit te stappen en stil te volgen. van tussen het struikgewas zien we grijze vlekken. in de verte staan een 30tal olifanten verzameld rond een waterplas. langzaam komen er nog meer exemplaren bij. ben wenkt ons hem te volgen. nu verlaten we de bosjes en het struikgewas. hij leidt ons naar de zijkant van de open vlakte. voor wat andere bomen en achter een boomstam vatten we post. "geniet van het spectakel" zegt ben "en vergeet de zonsondergang niet...", voegt hij eraan toe. hij keert terug naar zijn jeep, komt naar ons toegereden en laadt de koelbox uit. voor ieder een fris pintje, cola of savanna. aperitief in the wild.
we blijven anderhalf uur gebiologeerd door deze prachtige setting. onze overburen trouwens ook; de olifanten staan rustig te drinken maar houden ons nauwlettend in het oog. een eenzame giraf flaneert voorbij, de zon zakt langzaam naar de horizon, de lucht kleurt oranje en warmroze. is this real? nog steeds schieten we plaatjes en proberen we dit unicum vakkundig vast te leggen. het blijft maar de vraag of de foto's een fractie zullen tonen van wat ik daar gezien, gevoeld, geroken en geproefd heb? hier geniet ik, ervaar ik, be-leef ik, bruis ik, ... "afr ik".(ik ben ondertussen al enkele dagen thuis wanneer ik dit verhaal vervolledig. en nòg zit ik er middenin. 't is zo indrukwekkend en overweldigend. het pakt me en grijpt me. waarschijnlijk zal ik nog heel lang op dit afrikaans avontuur teren)
wanneer de zon achter de horizon verdwenen is, klimmen we allemaal weer in de jeep en nemen we afscheid van de grijze kudde. zij blijven hier waarschijnlijk bij het water of trekken straks verder naar een volgende waterpartij.
onderweg komen we nog wat olifanten tegen. na een eindje rijden naderen we een groepje van ongeveer 10. er heerst wat spanning in dit groepje de ene kolos duwt de andere en deze gaat verrassend genoeg op de grond. hij veert gauw recht. onze jeep rijdt verder. het gebeurt allemaal heel snel maar opeens geraakt een wijfje geirriteerd, haar kalfje loopt tussen de druktemakers, wij passeren,... en daar komt ze aangestoven. recht op onze jeep af...! iedereen schrikt verschrikkelijk. het wijfje stormt met opgeheven slurf en wapperende oren onze richting uit... ben gooit in hogere versnelling en geeft gas,
de jeep vliegt vooruit en het wijfje remt af... nog geen 2 meter van ons voertuig...
een drukte van jewelste in onze jeep, gemengde reacties, amy is als versteend, de macho's martijn en markus vinden dit pas de échte jungle, onze gids david naast mij op de achterbank heeft nog lustig zitten roepen naar de woeste olifant?!$*, ik ben muisstil...
op weg naar de lodge moeten de gemoederen wat bedaren, de adrenaline moet uit ons bloed, sommigen nemen nog een pintje, anderen zitten stil en sprakeloos. we rijden door een afgrijselijke stankwolk. de dode olifant van daarstraks ligt hier honderden meters vandaan maar de wind neemt de rottende geur met zich mee. ondraaglijk. dit brengt me terug in de realiteit. gelukkig zijn het niet onze lichamen die er roerloos bijliggen...
het blijven wilde dieren, daar valt niet me te spotten... respect voor de natuur!
het laatste avondmaal brengt ons weer op ons positieve. markus en ellen willen ons persée trakteren op een duits dessertje, een soort versnipperde pannenkoeken met banaan, alcohol en suiker. morgen trekken zij en martijn met david verder naar de victoria falls via zambia. de kant van zimbabwe wordt tegenwoordig stilletjes gemeden. hier scheiden onze wegen dus. morgenochtend om 5u keren amy, andy en ik met guillian (hij reed vandaag speciaal van pretoria naar nata +/- 1000km om ons morgen terug naar jo'burg te brengen) terug. het plan om vannacht onder de blote sterrenhemel te slapen wordt vanavond nog opgeborgen. rond 23u30 zetten we toch nog onze tenten op om nog een uurtje of 5 van wat nachtrust te kunnen genieten. de hitte, het vele reizen, het vroege opstaan en het leven in de bush maken het verlangen naar een korte maar welverdiende nachtrust toch groter. martijn zweert echter bij een nacht onder de sterrenhemel. tegen vieren hoor ik gehijg of toch een vreemde ademhaling buiten. enkele seconden later hoor ik "kssjt, ksjjjt,..." dat nadert. dan gaat de rits van de tent open. martijn is ervan overtuigd dat hij een luipaard of iets katachtigs voorbij heeft zien lopen en voelt zich toch niet helemaal op z'n gemak. hij duikt dus toch maar liever nog even de tent in ;-) een uurtje later is het afscheid en vertrek daar. het wordt een lange, vermoeiende 12u durende reis naar jo'burg.
knikkebollend, pratend, etend, slapend, nagenietend,... brengen we de komende dag door. jammer genoeg geraken we tegen 17u toch verstrikt in de files van de grootstad. eerst halen we andy en amy`s spullen op in de backpackers en daarna brengen we ze naar de luchthaven. vanavond vliegen ze nog naar cape town waar ze samen met haar ouders voor de eerste keer in deze laatste hun vakantiehuis in hermanus zullen logeren. uiteindelijk kom ik tegen 18u30 bij mijn sista en haar familie in sadiestreet aan. het is heerlijk om weer 'thuis' te komen en mijn verhalen te kunnen vertellen.
moe maar voldaan ga ik die avond naar bed, blij dat ik weer in mijn vertrouwde kamertje bij mijn zuidafrikaanse familie ben.
Botswana - vervolg 2
de rest van het verhaal volgt nog...
druk agenda en veel te schrijven.
dus nog even geduld!
hier gaan we dan eindelijk...
dumela ma! dumela ra! (dag mevrouw, dag meneer)
na de kennismaking met de ongeduldige meneer hippo keren we terug naar ons kamp. alweer staat ons een overheerlijke maaltijd te wachten en hoeven we maar gewoon aan te schuiven om onze bordjes te vullen en onze magen te spijzen. wat een luxe! dit is op en top klasse. 4-sterren bushcamp inclusief jungle-geluiden, nooitgeziene sterrenhemel en unieke ervaringen, zoals bijvoorbeeld gestoken te worden door (hoogstwaarschijnlijk) een schorpioen... vorige avond bij het afdrogen van de afwas, voel ik een venijnige prik boven mijn knie. meteen sla ik toe en geef een wreef op de zere plek om de vijand weg te slaan, maar dat was tegen beter weten in. het is een taaie tegenstrever, eentje op zijn hoede. zo gauw mijn hand mijn knie bereikt voel ik een nog veel stevigere prik in mijn wijsvinger. de lelijkerd, hij heeft me een tweede keer beet, ik piep en zwaai met mijn hand en wrijf om zo snel mogelijk van dat eng ding verlost te geraken. 't is al lang pikdonker en ik draag een zwarte broek, dus heb ik niet gezien wat mij zo lelijk heeft beet gehad. de steek pikt nog heel lang na. natuurlijk ontstaan er opnieuw hele scenario's in mijn hoofd... markus biedt me wat cortizonezalf aan. normaal absoluut geen fan, maar in deze setting aanvaard ik graag.
vanavond dus extra voorzichtig bij het afdrogen, niet meer te dicht bij bomen gaan zitten, een beetje strategisch in de rookrichting van het vuur (goggo's - insecten - houden niet zo van rook) en veilig tussen 2 reisgenoten in. de steek blijft nog enkele dagen pijnlijk en dik, er moet dus toch wat gif mee gemoeid geweest zijn, maar de vinger is er nog steeds, anders zou ik nu niet zo vlot zitten typen... laten we dus ook maar geloven dat het een schorpioen geweest is, dat klinkt stoer en maakt toch wel wat indruk. ;-)
onze laatste avond in de delta wordt (godzijdank) niet afgesloten met veel poeha en gezang en gedans dat kant en klaar aan de toeristen wordt opgedrongen. onze jonge locals mengen zich mee in onze gesprekken of trekken zich terug in hun tentjes of op hun slaapmatjes. we keuvelen nog gezellig na, genieten verwonderd van de meest betoverende sterrenhemel maar tegen tienen is ieders kaarsje toch ongeveer uit en klinkt de lokroep van een zalige nachtrust. de laatste nacht in de delta...
de laatste ochtend in de delta is alweer een vroege. rond 5u30 gaan we aan boord van onze mokoro's om naar een ander naburig eiland te varen. vandaag gaan we naar de hippo's kijken vanop het land. toegegeven, dit vind ik een iets aangenamere positie. opnieuw zien we een scala aan vogelpracht om en rond het water en genieten we van het ontwaken van de natuur. een familie wrattenzwijntjes loopt speels te grazen, naarmate we naderen, gaan zij telkens een beetje vooruit maar het blijft een enig gezicht. deze ochtend lopen we ook in de voetsporen van een hyena. het dier blijft onzichtbaar voor ons maar zijn sporen en uitwerpselen zijn maar enkele uren oud. vroeg in de morgend moet hij hier gepasseerd zijn op zijn ochtendlijke zoektocht. we maken nog een mooie wandeling over dit prachtige eiland. wanneer we 1 voor 1 vanachter de bosjes komen en verder lopen door de vlakte, merkt martijn, die ongeveer vierdes loopt, opeens een olifant op die staat te eten van een boom, een viiftigtal meter van ons vandaan. oeps! dit exemplaar had timba onze gids niet opgemerkt. onze fototoetellen in de aanslag. sommigen volledig gebiologeerd door deze zeer dichte aanwezigheid proberen zelfs nòg wat dichterbij te schuifelen. maar timba gebaart al snel dat we stil moeten zijn en snel moeten oversteken naar de volgende bosjes en uit de naar de olifant waaiende windrichting moeten verdwijnen. olifanten zien niet ongelooflijk scherp maar horen en ruiken als de beste. gelukkig is dit exemplaar erg tevreden tussen zijn bomen en eet hij rustig verder terwijl hij ons in het oog houdt. wauw! alweer een speciale belevenis en prachtig om deze laatste wandeling stilaan af te sluiten.
in ons kamp hebben timba's maten en david, onze Z.A. gids, al flink opgeruimd en ingepakt. na het ontbijt breken wij ook onze tenten op en bereiden we ons voor om afscheid te nemen van deze wonderbaarlijke plek en de terugreis naar het vaste land terug aan te vatten. we nestelen ons voor het komende anderhalfuur in onze comfortabele mokoro's en glijden tussen het riet de delta uit. wat een heerlijke trip! nu het afgelopen is voel ik me als een local in dit bootje, ik lig rsutig en relaxed te genieten van het landschap en de afrikaanse zon, de warmte kruipt onder mijn huid. ik ben doordrongen van dit prachtige stuk afrika. het is waar wat men zegt: "africa gets under your skin" believe it or not...
aan het einde van de delta staat de safaritruck ons opnieuw op te wachten, we zullen teruggebracht worden naar de sitatunga-camping, basic, maar een luxeoord in vergelijking met het eiland in de delta waar we ons de laatste 2 dagen niet hebben kunnen douchen. het warme water spoelt de laatste okavango-zandkorrels uit mijn haren en vantussen mijn tenen.
in de namiddag lonkt het glasheldere zwembadje bij de bar. een koele 'savanna' (zuidafrikaanse cider) als opkikker.
veel tijd om te luierikken aan het zwembad is er niet...
we hebben trouwens allemaal ingeschreven voor een vlucht in een 7-seat vliegtuigje over de okavango-delta. om 15u30 worden we in de luchthaven van maun verwacht. toch wel spannend om nu vanuit de lucht te kunnen zien waar we bijna 3 dagen hebben gekampeerd en rondgewandeld. ik ben zeer benieuwd en ook wel wat opgewonden. kleine vliegtuigjes zijn toch nog wat anders dan die jumbo's die aanvoelen als autobussen in de lucht. wat zal het geven en wat zullen we te zien krijgen?
het vliegtuigje ziet er alvast ok uit, de piloot ook. dat verstevigt het vertrouwen. ik ben er klaar voor, ready for take off!
algauw verdwijnt maun onder onze voeten, de huisjes en hutjes schuiven snel voorbij en daar is weldra de overgang tot de delta te zien. we zien zelfs tenten op een eiland en vermoeden dat wij daar ook gekampeerd hebben. de ooh's en aah's zijn niet uit de lucht. iedereen is uitgelaten en alert. om beurt schreeuwt iemand welk dier je beneden kan zien lopen. kuddes olifanten paraderen langs de waterpartijen, sommigen wagen zich zelfs aan een oversteek naar het volgende eiland. vanhieruit zijn de hippo's geweldig. we vliegen op +/- 500m hoogte en zien de nijlpaarden perfect in de grote waterplassen. dit is nog maar eens onwaarschijnlijk! wat een fantastische kers op de delta-taart.
een topper van formaat om dit safari-avontuur af te sluiten. of komt er misschien nog meer?
david overtreft zich vanavond nogmaals met een heerlijke braai (bbq) en heeft zijn sterren als top-safari-kok meer dan dubbelendik verdiend. de beschrijving op de packagetourswebsite is dus zeker niet gelogen!
de avond wordt gezellig afgesloten met een uitgelaten kaartspel in de bar. eigenlijk zijn we ondertussen een beetje verknocht aan dit spelletje met als inzet een 'kamphoudelijke' taak voor de verliezer zoals afwassen of de minibus helpen inladen... de nodige portie winnersgeluk is dus belangrijk! ;-)
druk agenda en veel te schrijven.
dus nog even geduld!
hier gaan we dan eindelijk...
dumela ma! dumela ra! (dag mevrouw, dag meneer)
na de kennismaking met de ongeduldige meneer hippo keren we terug naar ons kamp. alweer staat ons een overheerlijke maaltijd te wachten en hoeven we maar gewoon aan te schuiven om onze bordjes te vullen en onze magen te spijzen. wat een luxe! dit is op en top klasse. 4-sterren bushcamp inclusief jungle-geluiden, nooitgeziene sterrenhemel en unieke ervaringen, zoals bijvoorbeeld gestoken te worden door (hoogstwaarschijnlijk) een schorpioen... vorige avond bij het afdrogen van de afwas, voel ik een venijnige prik boven mijn knie. meteen sla ik toe en geef een wreef op de zere plek om de vijand weg te slaan, maar dat was tegen beter weten in. het is een taaie tegenstrever, eentje op zijn hoede. zo gauw mijn hand mijn knie bereikt voel ik een nog veel stevigere prik in mijn wijsvinger. de lelijkerd, hij heeft me een tweede keer beet, ik piep en zwaai met mijn hand en wrijf om zo snel mogelijk van dat eng ding verlost te geraken. 't is al lang pikdonker en ik draag een zwarte broek, dus heb ik niet gezien wat mij zo lelijk heeft beet gehad. de steek pikt nog heel lang na. natuurlijk ontstaan er opnieuw hele scenario's in mijn hoofd... markus biedt me wat cortizonezalf aan. normaal absoluut geen fan, maar in deze setting aanvaard ik graag.
vanavond dus extra voorzichtig bij het afdrogen, niet meer te dicht bij bomen gaan zitten, een beetje strategisch in de rookrichting van het vuur (goggo's - insecten - houden niet zo van rook) en veilig tussen 2 reisgenoten in. de steek blijft nog enkele dagen pijnlijk en dik, er moet dus toch wat gif mee gemoeid geweest zijn, maar de vinger is er nog steeds, anders zou ik nu niet zo vlot zitten typen... laten we dus ook maar geloven dat het een schorpioen geweest is, dat klinkt stoer en maakt toch wel wat indruk. ;-)
onze laatste avond in de delta wordt (godzijdank) niet afgesloten met veel poeha en gezang en gedans dat kant en klaar aan de toeristen wordt opgedrongen. onze jonge locals mengen zich mee in onze gesprekken of trekken zich terug in hun tentjes of op hun slaapmatjes. we keuvelen nog gezellig na, genieten verwonderd van de meest betoverende sterrenhemel maar tegen tienen is ieders kaarsje toch ongeveer uit en klinkt de lokroep van een zalige nachtrust. de laatste nacht in de delta...
de laatste ochtend in de delta is alweer een vroege. rond 5u30 gaan we aan boord van onze mokoro's om naar een ander naburig eiland te varen. vandaag gaan we naar de hippo's kijken vanop het land. toegegeven, dit vind ik een iets aangenamere positie. opnieuw zien we een scala aan vogelpracht om en rond het water en genieten we van het ontwaken van de natuur. een familie wrattenzwijntjes loopt speels te grazen, naarmate we naderen, gaan zij telkens een beetje vooruit maar het blijft een enig gezicht. deze ochtend lopen we ook in de voetsporen van een hyena. het dier blijft onzichtbaar voor ons maar zijn sporen en uitwerpselen zijn maar enkele uren oud. vroeg in de morgend moet hij hier gepasseerd zijn op zijn ochtendlijke zoektocht. we maken nog een mooie wandeling over dit prachtige eiland. wanneer we 1 voor 1 vanachter de bosjes komen en verder lopen door de vlakte, merkt martijn, die ongeveer vierdes loopt, opeens een olifant op die staat te eten van een boom, een viiftigtal meter van ons vandaan. oeps! dit exemplaar had timba onze gids niet opgemerkt. onze fototoetellen in de aanslag. sommigen volledig gebiologeerd door deze zeer dichte aanwezigheid proberen zelfs nòg wat dichterbij te schuifelen. maar timba gebaart al snel dat we stil moeten zijn en snel moeten oversteken naar de volgende bosjes en uit de naar de olifant waaiende windrichting moeten verdwijnen. olifanten zien niet ongelooflijk scherp maar horen en ruiken als de beste. gelukkig is dit exemplaar erg tevreden tussen zijn bomen en eet hij rustig verder terwijl hij ons in het oog houdt. wauw! alweer een speciale belevenis en prachtig om deze laatste wandeling stilaan af te sluiten.
in ons kamp hebben timba's maten en david, onze Z.A. gids, al flink opgeruimd en ingepakt. na het ontbijt breken wij ook onze tenten op en bereiden we ons voor om afscheid te nemen van deze wonderbaarlijke plek en de terugreis naar het vaste land terug aan te vatten. we nestelen ons voor het komende anderhalfuur in onze comfortabele mokoro's en glijden tussen het riet de delta uit. wat een heerlijke trip! nu het afgelopen is voel ik me als een local in dit bootje, ik lig rsutig en relaxed te genieten van het landschap en de afrikaanse zon, de warmte kruipt onder mijn huid. ik ben doordrongen van dit prachtige stuk afrika. het is waar wat men zegt: "africa gets under your skin" believe it or not...
aan het einde van de delta staat de safaritruck ons opnieuw op te wachten, we zullen teruggebracht worden naar de sitatunga-camping, basic, maar een luxeoord in vergelijking met het eiland in de delta waar we ons de laatste 2 dagen niet hebben kunnen douchen. het warme water spoelt de laatste okavango-zandkorrels uit mijn haren en vantussen mijn tenen.
in de namiddag lonkt het glasheldere zwembadje bij de bar. een koele 'savanna' (zuidafrikaanse cider) als opkikker.
veel tijd om te luierikken aan het zwembad is er niet...
we hebben trouwens allemaal ingeschreven voor een vlucht in een 7-seat vliegtuigje over de okavango-delta. om 15u30 worden we in de luchthaven van maun verwacht. toch wel spannend om nu vanuit de lucht te kunnen zien waar we bijna 3 dagen hebben gekampeerd en rondgewandeld. ik ben zeer benieuwd en ook wel wat opgewonden. kleine vliegtuigjes zijn toch nog wat anders dan die jumbo's die aanvoelen als autobussen in de lucht. wat zal het geven en wat zullen we te zien krijgen?
het vliegtuigje ziet er alvast ok uit, de piloot ook. dat verstevigt het vertrouwen. ik ben er klaar voor, ready for take off!
algauw verdwijnt maun onder onze voeten, de huisjes en hutjes schuiven snel voorbij en daar is weldra de overgang tot de delta te zien. we zien zelfs tenten op een eiland en vermoeden dat wij daar ook gekampeerd hebben. de ooh's en aah's zijn niet uit de lucht. iedereen is uitgelaten en alert. om beurt schreeuwt iemand welk dier je beneden kan zien lopen. kuddes olifanten paraderen langs de waterpartijen, sommigen wagen zich zelfs aan een oversteek naar het volgende eiland. vanhieruit zijn de hippo's geweldig. we vliegen op +/- 500m hoogte en zien de nijlpaarden perfect in de grote waterplassen. dit is nog maar eens onwaarschijnlijk! wat een fantastische kers op de delta-taart.
een topper van formaat om dit safari-avontuur af te sluiten. of komt er misschien nog meer?
david overtreft zich vanavond nogmaals met een heerlijke braai (bbq) en heeft zijn sterren als top-safari-kok meer dan dubbelendik verdiend. de beschrijving op de packagetourswebsite is dus zeker niet gelogen!
de avond wordt gezellig afgesloten met een uitgelaten kaartspel in de bar. eigenlijk zijn we ondertussen een beetje verknocht aan dit spelletje met als inzet een 'kamphoudelijke' taak voor de verliezer zoals afwassen of de minibus helpen inladen... de nodige portie winnersgeluk is dus belangrijk! ;-)
vrijdag 31 oktober 2008
Botswana - vervolg
het is broeiheet in botswana. 38 graden en meer. de afrikaanse savana schreeuwt om water ook al zitten we hier in de delta, omringt door massa's water. tijdens het regenseizoen wordt ook het land eindelijk voorzien van water door de hevige stortbuien. algauw zullen dan grote partijen van de vele eilandjes ook onder water komen te staan door het uit de oevers treden van de delta. de waterpartijen zullen zo fel uitdijnen zodat zelfs delen van de kalahariwoestijn een klein deeltje van dit waterfestijn zullen kunnen delen.
maar het is nog net geen regenseizoen... zelfs 's nachts blijft het broeiend heet. ik hul me in een extra laag anti-muggenspray om me tegen malaria te beschermen. het is te heet om in een slaapzak te slapen dus moet het deze keer maar op de minst ecologische manier :-(
het aangrenzende kamp viert zijn laatste avond in de delta met zang en dans en veel ambiance. de lokroep van de jungle is onhoorbaar. mijn nachtrust blijkt onverstoorbaar :-)
extra vroeg uit de veren voor een eerste ochtendlijke 'bushwalk'. al kunnen we pas vertrekken rond 6 uur, een klein uurtje na sunrise wanneer alle nijlpaarden het land hebben verlaten en zich weer in hun geliefkoosde vijvers hebben teruggetrokken. we kunnen niet riskeren zo'n kollos tegen het lijf te lopen bij het aan wal komen op onze wandeling.
iedereen aan boord?
de mokoro's glijden gratieus over het water, doorheen de smalle kanaaltjes banen we ons een weg naar onze eerstvolgende bestemming. de 'bush' ontwaakt langzaam, honderden verschillende vogels fluiten hun lied, reigers verlaten hun schuilplaats in het riet, de babbelaar tatert erop los. een drukte van belang in het vogelrijk.
we starten rustig, weinig bijzonders kruist ons pad. we lopen zelfs een ander groepje wandelaars tegen het lijf. waarom lopen we allemaal dezelfde richting uit en volgen we min of meer hetzelfde pad? algauw blijkt waarom...
een tiental wildebeesten en een kleine twintig zebra's kruisen ons pad. onvoorstelbaar. het blijft behoorlijk ongelooflijk in de voetsporen van deze wilde dieren te lopen. sporen in overvloed. zelfs eentje van een leeuw. voor de koning van het dierenrijk zal het echter bij voetsporen blijven. en toch voel je zijn aanwezigheid.
timba, onze plaatselijke gids vertelt ons veel over de flora en de vogels, hij herkent alle sporen en introduceert ons vakkundig in deze fantastische wereld.
2 dagen geleden reed ik nog rond in hectisch en wemelend johannesburg, nu sta ik oog in oog met paarden in pyama. het verschil met het krugerpark is dat je hier niet zo dicht bij de dieren kan komen als wanneer je daar in je auto of jeep rondrijdt. maar het gevoel om net als deze dieren in een minikudde door dit landschap te trekken is onbeschrijflijk. het lijkt alsof we goed opgeleerd zijn, want we lopen prachtig in lijn achter timba aan, zijn compagnon sluit de rangen, zodat we veilig door het landschap geloodst worden.
na een wandeling van een 3 tal uren lopen we terug in de richting van de mokoro om weer naar ons eiland te varen. als we bij de oever arriveren, zien we een kollos met een lange slurf rustig staan grazen net aan de overkant waar wij heen willen. we moeten zowiezo in 2 groepjes oversteken omdat we maar 1 mokoro gebruikt hebben om over te steken. timba besluit redelijk schuin over te steken en een 50 tal meter van de olifant aan land te komen. andy, amy en ik blijven achter op het wandeleiland, wachtend op de 2de lift. wat als er nu een kameraad opduikt die ook wil oversteken? omsingeld door olifanten? gek hoe snel rampscenario's en national geographic adventure stories je gedachten kruisen.
het eerste groepje steekt tevoet het eiland over naar ons kamp. wij worden opgepikt door timba en varen rond het eiland om langs voren het kamp te betreden. wat hij niet vertelt is dat we langs de hippo-vijver varen. opeens zitten we in het midden van een grote waterpartij. 2 kleine oortjes en een dikke neus rijzen uit het water. amy en ik zijn als versteend. de lamme goedzak bevindt zich nog minstens 80 meter van onze boot en toch staat het zweet ons in de schoenen. dit was iets te avontuurlijk en veel te onverwacht. de rest van ons ritje naar het eiland verloopt stil en gespannen. pffff! even bekomen.
david heeft ons een heerlijk ontbijt bereid met alles erop en eraan; scrambled eggs, bacon, champignons, bonen in tomatensaus,... een geweldige opkikker na de (in)spanningen van deze ochtend.
de rest van de dag is heet en lui en rustig. velen onder ons brengen deze tijd dan ook horizontaal door, al dan niet in een diepe dut verzonken. wat later in de namiddag wagen we ons allemaal wel aan een dipje in het heerlijk verfrissende water op een zorgvuldig uitgekozen plaats door de plaatselijke gidsen. sommigen onder ons grijpen zelfs de kans een mokoro te besturen.
tegen 5 uur maken we ons klaar voor een avondvaart naar de hippovijver om de nijlpaarden te gaan gadeslaan en meteen ook te genieten van een uitzonderlijk mooie zonsondergang. na de bruuske confrontatie met het nijlpaard deze ochtend, besluit amy, die doodsbenauwd is van deze joekels, in het kamp te blijven en david te helpen bij de bereiding van het avondmaal. hoewel ik ook sta te twijfelen met knikkende knieen besluit ik toch mee te gaan. waarschijnlijk wordt het een 'once-in-a-lifetime-experience' en ik zou het mezelf nooit vergeven deze unieke kans te laten schieten. de moed zakt me echter al snel in de schoenen, een krop in mijn keel, tranen in de ogen en verre van gerust. gelukkig is timba zich bewust van de ernst van de zaak en stelt hij me deskundig en meermaals op mijn gemak.
uiteindelijk valt het allemaal wel mee en zien we vanop grote afstand af en toe een hoofd of een deel ervan boven water komen. wanneer de zon achter de horizon verdwijnt, wordt meneer hippo een beetje ongeduldig en begint hij zenuwachtig op en neer te zwemmen. hij laat ons duidelijk merken dat het tijd wordt om op te krassen zodat hij zijn jacuzzi kan verlaten en aan land kan gaan om er aan te schuiven aan het buffet van groen mals gras en andere delicatessen. toch bedankt voor de performance en volgende keer graag wat gegeeuw en een tand of 4.
woensdag 29 oktober 2008
Botswana dus... The Okavango Delta
na ettelijke dagen rondsurfen op het net en heel wat verschillende pistes uitgeprobeerd te hebben; een yoga-retreat, een kustvakantie buiten die naar capetown binnen een klein weekje, kom ik opnieuw terecht bij package-tours. 2 jaar geleden boekte ik bij hen een 4-daagse trip naar krugerpark en die was zondermeer pico bello in orde. dus toch maar weer even door hun aanbod gesurft. zoals gezegd had ik mijn hoop een beetje gesteld op een yoga trip ergens aan de kust, maar momenteel worden er blijkbaar geen cursussen gegeven. dus zette ik mijn zinnen op een alternatief aan de kust met walvisspotting, snorkelen en reuzenschildpadden op het strand… naar mozambique, de eerstvolgende trip vertrekt pas 1 december… 2de alternatief. Clive van package tours zoekt ijverig mee. Hij belt terug en geeft een aantal suggesties; capetown, een relaxte trip om en rond de kust. ‘sorry, ik vertrek 3 november al op eigen houtje naar capetown’. ‘Botswana dan?, de Okavango delta is fantastisch en je zal er ook op het water zijn.’ ‘ok, kan ik nog even nadenken? ik laat je zo snel mogelijk iets weten.’ ‘wel, goed, de trip vertrekt morgen, … rond 6 uur…’
en daar ging ze dan…
om 6 uur wordt ik opgepikt, voor de deur!
Dinsdagavond heb ik nog tot laat alles bij elkaar gezocht en heel wat geleend van mandy. De zenuwen zijn gespannen. Wat gaat het worden?
David, de zwarte gids stapt uit en begroet me en pakt mee mijn spullen in het zeer nieuw ogende minibusje. Ik wuif mandy na die in pyama op de oprit staat om me uit te wuiven. ‘tot dinsdag! Geniet van je verjaardag!’ nu ben ik eindelijk eens op het juiste moment in’t land om samen een glas wijn te kunnen drinken op haar verjaardag, boekt die maffe belgische toch geen trip zeker tot een dag na de verjaardag…?!
We zijn vertrokken.
In het busje zitten reeds 3 andere reisgenoten:
martijn, 26, nederlander en sinds februari aan het werk in Johannesburg voor ibm,
amy, 26 en andy, 27, uit engeland, komende van vrienden in dubai en na Botswana naar capetown om het splinternieuwe vakantiehuis in hermanus samen met haar ouders te gaan inwijden.
markus, 38 en ellen, 46 uit duitsland pikken we nadien op in de backpackers achter de luchthaven.
Iedereen stelt zichzelf voor en er wordt wel wat over en weer gepraat. Het is niet helemaal duidelijk dat ik belgische ben of familie heb in zuid-afrika, of…? ‘jij klinkt zo zuidafrikaans…’ wow! Fantastisch compliment! Mijn dag kan al niet meer stuk.
En het wordt een erg lange dag. Vandaag moeten we helemaal tot in Botswana rijden, minstens 1000 km. de weg is lang, buiten zindert het van de hitte, gelukkig hebben we airco, Afrika wacht ongeduldig op de regen. (op dit moment, wanneer ik zit te schrijven valt deze dan ook met bakken uit de hemel. Gelukkig ‘s avonds, want ik kwam niet meteen naar hier om binnen te zitten of onder paraplu’s te lopen, dat kan ik thuis ook).
We passeren algauw Pretoria en moeten verder noordoost. Na lange wegen kronkelend door het afrikaanse landschap dat steeds ruwer en dorrer wordt, banen we ons een weg naar de Botswana border. Eerst voorbij de zuidafrikaanse douane dan de brug over de limpopo rivier over. Deze rivier vormt gedeeltelijk de natuurlijke grens tussen beide landen. Bij wijze van ritueel steken we te voet over. We komen Martin’s drift binnen, hier moeten we voorbij de douane van Botswana. Alles verloopt vlekkeloos. De hitte wordt behoorlijk ongekend voor ons en snel duiken we ons minibusje weer in om nog een 3tal uur verder te rijden naar palapye waar we voor het eerst zullen kamperen.
Ergens tussen 15 en 16 u arriveren we op itumela campsite. Deze camping ligt ergens achterin voorbij het “centrum” van palapye. What’s in a name natuurlijk want dit afrikaanse stadje is niet meer dan een verzameling van wat huizen, winkels en een spoorlijn waarvan de trein ons geregeld zal doen opschrikken uit onze slaap. Verder alles naar wens; zwembadje, gezellige bar, openluchtdouches! en een heerlijk bereide maaltijd. Het bier vloeit rijkelijk bij dit europese gezelschap al houd ik het liever wat soberder met een tonic.
Het worden vroege ochtenden op deze trip. Half vijf, vijf uur is geen rariteit. De eerste dagen om de lange afstanden te overbruggen, de volgende dagen om het dierenrijk tijdens de piekuren in actie te zien ;-)
Op dag twee arriveren we tegen 15 u in maun, de poort tot de Okavango delta. Van daaruit is het nog anderhalfuurtje hobbelen en bobbelen in een safaritruck naar de delta. De Okavango delta is de grootste inlandse delta in afrika en herbergt een gigantisch scala aan fauna en flora.
We kamperen nog 1 nachtje in maun op de sitatunga campsite. Deze camping is nog veel meer ‘out of africa’, geen openluchtdouches, wel groot en basic en veel drukker met komende en gaande backpackers van en naar de delta en in en uit Botswana op zoek naar meer avontuur op het afrikaanse continent.
De delta wacht op ons.
Na het anderhalfuurtje hobbelen en bobbelen doorheen de ‘randgemeente’ van maun bereiken we de rand van de delta. Hier wachten locals ons op om ons in hun mokoro naar een voor ons bestemd eiland te brengen. De mokoro is een soort van kano, gemaakt uit het hout van de sausagetree. Deze boom heeft 80 jaar nodig om uit te groeien tot een stevige boom waaruit zo’n boot vervaardigd kan worden. Er worden dus ook wel mokoro’s in glasvezel gemaakt om te kunnen blijven varen.
Per 2 nemen we plaats in onze mini cruisescheepjes. Onze slaapmatjes worden vakkundig in de boot geklemt zodat we comfortabele zeteltjes hebben, onze rugzak doent dienst als rugleuning. Achteraan de boot staat de ‘gondelier’ die ons met volleerde zwier doorheen de kanalen van de delta zal loodsen.
Deze eerste vaart blijkt geen al te relaxte te zijn. Ik ben niet helemaal overtuigd van de stabiliteit van deze bootjes, noch van de vakkundigheid van de kapiteins, noch van de veiligheid op het water. Ik beeindig mijn eerste reis verkrampt en bezweet. Niet alleen omdat het broeiend heet is in de delta, ik ben gewoon geen held en schrijf mijn eigen rampscenario’s in mijn hoofd.
De delta is prachtig. Dat moet gezegd. Het is hier rustig en ongerept, puur en adembenemend schoon.
Na een tussenstop op het eiland van de locale bewoners en een laatste fris pintje (lees voor mij toch maar een colaatje) voor de europeanen, bereiken we onze verblijfplaats voor de volgende 2 nachten. Onze bootjes glijden tot op de rand van het eiland zodat we makkelijk kunnen uitstappen. Alles wordt uitgeladen en meteen zoeken we een plekje voor onze tentjes en onze ‘badkamer’, een mooie tak waaraan we een spiegel bevestigen. Even later wordt ook het sanitair voorzien; een gat in de grond, niet meer of minder. De afspraak is dat wanneer de toiletrol van de tak is, het sanitair bezet is. Deze regel werkt, geen onverwachte en ongemakkelijke confrontaties in hurkzit meegemaakt ;-)
Dezelfde vooravond trekken we onze wandelschoenen nog aan en hullen we ons rijkelijk in insectrepellent om een eerste deltawandeling aan te vatten. We varen naar het buureiland en gaan aan wal. Hoe vreemd?! We gaan gewoon wat rondwandelen in ‘the wild’. Hier wonen olifanten, kudu’s, zebra’s, giraffen, poemba's, nijlpaarden,… en zelfs leeuwen. Wat ik al 3 keer ervaren heb in een jeep in het krugerpark ga ik nu te voet ondernemen. Echt te gek!
en daar ging ze dan…
om 6 uur wordt ik opgepikt, voor de deur!
Dinsdagavond heb ik nog tot laat alles bij elkaar gezocht en heel wat geleend van mandy. De zenuwen zijn gespannen. Wat gaat het worden?
David, de zwarte gids stapt uit en begroet me en pakt mee mijn spullen in het zeer nieuw ogende minibusje. Ik wuif mandy na die in pyama op de oprit staat om me uit te wuiven. ‘tot dinsdag! Geniet van je verjaardag!’ nu ben ik eindelijk eens op het juiste moment in’t land om samen een glas wijn te kunnen drinken op haar verjaardag, boekt die maffe belgische toch geen trip zeker tot een dag na de verjaardag…?!
We zijn vertrokken.
In het busje zitten reeds 3 andere reisgenoten:
martijn, 26, nederlander en sinds februari aan het werk in Johannesburg voor ibm,
amy, 26 en andy, 27, uit engeland, komende van vrienden in dubai en na Botswana naar capetown om het splinternieuwe vakantiehuis in hermanus samen met haar ouders te gaan inwijden.
markus, 38 en ellen, 46 uit duitsland pikken we nadien op in de backpackers achter de luchthaven.
Iedereen stelt zichzelf voor en er wordt wel wat over en weer gepraat. Het is niet helemaal duidelijk dat ik belgische ben of familie heb in zuid-afrika, of…? ‘jij klinkt zo zuidafrikaans…’ wow! Fantastisch compliment! Mijn dag kan al niet meer stuk.
En het wordt een erg lange dag. Vandaag moeten we helemaal tot in Botswana rijden, minstens 1000 km. de weg is lang, buiten zindert het van de hitte, gelukkig hebben we airco, Afrika wacht ongeduldig op de regen. (op dit moment, wanneer ik zit te schrijven valt deze dan ook met bakken uit de hemel. Gelukkig ‘s avonds, want ik kwam niet meteen naar hier om binnen te zitten of onder paraplu’s te lopen, dat kan ik thuis ook).
We passeren algauw Pretoria en moeten verder noordoost. Na lange wegen kronkelend door het afrikaanse landschap dat steeds ruwer en dorrer wordt, banen we ons een weg naar de Botswana border. Eerst voorbij de zuidafrikaanse douane dan de brug over de limpopo rivier over. Deze rivier vormt gedeeltelijk de natuurlijke grens tussen beide landen. Bij wijze van ritueel steken we te voet over. We komen Martin’s drift binnen, hier moeten we voorbij de douane van Botswana. Alles verloopt vlekkeloos. De hitte wordt behoorlijk ongekend voor ons en snel duiken we ons minibusje weer in om nog een 3tal uur verder te rijden naar palapye waar we voor het eerst zullen kamperen.
Ergens tussen 15 en 16 u arriveren we op itumela campsite. Deze camping ligt ergens achterin voorbij het “centrum” van palapye. What’s in a name natuurlijk want dit afrikaanse stadje is niet meer dan een verzameling van wat huizen, winkels en een spoorlijn waarvan de trein ons geregeld zal doen opschrikken uit onze slaap. Verder alles naar wens; zwembadje, gezellige bar, openluchtdouches! en een heerlijk bereide maaltijd. Het bier vloeit rijkelijk bij dit europese gezelschap al houd ik het liever wat soberder met een tonic.
Het worden vroege ochtenden op deze trip. Half vijf, vijf uur is geen rariteit. De eerste dagen om de lange afstanden te overbruggen, de volgende dagen om het dierenrijk tijdens de piekuren in actie te zien ;-)
Op dag twee arriveren we tegen 15 u in maun, de poort tot de Okavango delta. Van daaruit is het nog anderhalfuurtje hobbelen en bobbelen in een safaritruck naar de delta. De Okavango delta is de grootste inlandse delta in afrika en herbergt een gigantisch scala aan fauna en flora.
We kamperen nog 1 nachtje in maun op de sitatunga campsite. Deze camping is nog veel meer ‘out of africa’, geen openluchtdouches, wel groot en basic en veel drukker met komende en gaande backpackers van en naar de delta en in en uit Botswana op zoek naar meer avontuur op het afrikaanse continent.
De delta wacht op ons.
Na het anderhalfuurtje hobbelen en bobbelen doorheen de ‘randgemeente’ van maun bereiken we de rand van de delta. Hier wachten locals ons op om ons in hun mokoro naar een voor ons bestemd eiland te brengen. De mokoro is een soort van kano, gemaakt uit het hout van de sausagetree. Deze boom heeft 80 jaar nodig om uit te groeien tot een stevige boom waaruit zo’n boot vervaardigd kan worden. Er worden dus ook wel mokoro’s in glasvezel gemaakt om te kunnen blijven varen.
Per 2 nemen we plaats in onze mini cruisescheepjes. Onze slaapmatjes worden vakkundig in de boot geklemt zodat we comfortabele zeteltjes hebben, onze rugzak doent dienst als rugleuning. Achteraan de boot staat de ‘gondelier’ die ons met volleerde zwier doorheen de kanalen van de delta zal loodsen.
Deze eerste vaart blijkt geen al te relaxte te zijn. Ik ben niet helemaal overtuigd van de stabiliteit van deze bootjes, noch van de vakkundigheid van de kapiteins, noch van de veiligheid op het water. Ik beeindig mijn eerste reis verkrampt en bezweet. Niet alleen omdat het broeiend heet is in de delta, ik ben gewoon geen held en schrijf mijn eigen rampscenario’s in mijn hoofd.
De delta is prachtig. Dat moet gezegd. Het is hier rustig en ongerept, puur en adembenemend schoon.
Na een tussenstop op het eiland van de locale bewoners en een laatste fris pintje (lees voor mij toch maar een colaatje) voor de europeanen, bereiken we onze verblijfplaats voor de volgende 2 nachten. Onze bootjes glijden tot op de rand van het eiland zodat we makkelijk kunnen uitstappen. Alles wordt uitgeladen en meteen zoeken we een plekje voor onze tentjes en onze ‘badkamer’, een mooie tak waaraan we een spiegel bevestigen. Even later wordt ook het sanitair voorzien; een gat in de grond, niet meer of minder. De afspraak is dat wanneer de toiletrol van de tak is, het sanitair bezet is. Deze regel werkt, geen onverwachte en ongemakkelijke confrontaties in hurkzit meegemaakt ;-)
Dezelfde vooravond trekken we onze wandelschoenen nog aan en hullen we ons rijkelijk in insectrepellent om een eerste deltawandeling aan te vatten. We varen naar het buureiland en gaan aan wal. Hoe vreemd?! We gaan gewoon wat rondwandelen in ‘the wild’. Hier wonen olifanten, kudu’s, zebra’s, giraffen, poemba's, nijlpaarden,… en zelfs leeuwen. Wat ik al 3 keer ervaren heb in een jeep in het krugerpark ga ik nu te voet ondernemen. Echt te gek!
donderdag 23 oktober 2008
Ilse in Botswana
Klein berichtje om te melden dat ilse voor een klein weekje richting Botswana is vertrokken. Volgende dinsdag is ze terug. Meer info over de trip hier.
zaterdag 18 oktober 2008
weekend
vrijdag 17 oktober
grote dag! vandaag gaat mieke voor de eerste keer het grote podium op. ballerina met lange soepele benen en veel lef. volgende maand wordt ze 5. ze brengt vandaag de 'bunnydance'. mandy is nerveuzer dan mieke. kalm, geconcentreerd en vol zelfvertrouwen maakt ze zich klaar in de backstage. mandy tovert haar om in een echt ballerina konijntje met make up en bunny-ears. om te stelen!
wij (granny, nanna & grandad, dad & emma, ik en op de valreep ook mandy) begeven ons naar de zaal. het licht dooft, de spots aan, aankondiging, de muziek start... een eerste konijntje huppelt het podium op. er volgt geen tweede? of een derde? alle kleutertjes zullen 1 voor 1 hun dansje doen. dit vind ik ongeloofelijk! 5 jaar en helemaal alleen op dat grote podium. na 6 konijntjes, huppelt het 7de het podium op. een bekend snoetje. hier is mieke. wat een stijl en gratie. ze zet een prachtig dansje neer. schitterend! er volgen nog 14 bunnydansjes. toch fijn als deze vertoning ten einde is... altijd opnieuw hetzelfde deuntje en dezelfde wiebelende konijnenoortjes. eens miekes acte-de-presence gepasseerd was, was de fun er wel een beetje af...
vanavond begint het weekend. de sfeer is uitgelaten. we wandelen (ja, wandelen!) met z'n vijven naar de winkels. dit heb ik nog nooit gedaan. op zich niet zo'n rariteit maar in johannesburg heb ik buiten 3 straten verder in de beveiligde wijk nog nooit op straat gelopen. de beweging doet ons goed. we gaan naar de videotheek. terug thuisgekomen bestellen we pizza en kan het weekend beginnen.
de hitte van de laatste dagen wordt weggespoeld door een stevig onweer met alles erop en eraan. krakende bliksems, rommelende donders en een heerlijk stortbad. gelukkig lig ik nog niet in bed. en mijn redder is nu aan de andere kant van de wereld, dus moet ik alleen moedig zijn ;-)
zaterdagvoormiddag
de meisjes zitten voor de tweede keer in bad. na de eerste sessie zijn ze in hun blootje op de trampoline gaan springen. ook het ontbijt met belgische appelsiroop zorgt voor het nodige schrobwerk ;-)
seffes vertrekken we naar de shoppingmall.
we zien wel wat de rest van de dag brengt.
grote dag! vandaag gaat mieke voor de eerste keer het grote podium op. ballerina met lange soepele benen en veel lef. volgende maand wordt ze 5. ze brengt vandaag de 'bunnydance'. mandy is nerveuzer dan mieke. kalm, geconcentreerd en vol zelfvertrouwen maakt ze zich klaar in de backstage. mandy tovert haar om in een echt ballerina konijntje met make up en bunny-ears. om te stelen!
wij (granny, nanna & grandad, dad & emma, ik en op de valreep ook mandy) begeven ons naar de zaal. het licht dooft, de spots aan, aankondiging, de muziek start... een eerste konijntje huppelt het podium op. er volgt geen tweede? of een derde? alle kleutertjes zullen 1 voor 1 hun dansje doen. dit vind ik ongeloofelijk! 5 jaar en helemaal alleen op dat grote podium. na 6 konijntjes, huppelt het 7de het podium op. een bekend snoetje. hier is mieke. wat een stijl en gratie. ze zet een prachtig dansje neer. schitterend! er volgen nog 14 bunnydansjes. toch fijn als deze vertoning ten einde is... altijd opnieuw hetzelfde deuntje en dezelfde wiebelende konijnenoortjes. eens miekes acte-de-presence gepasseerd was, was de fun er wel een beetje af...
vanavond begint het weekend. de sfeer is uitgelaten. we wandelen (ja, wandelen!) met z'n vijven naar de winkels. dit heb ik nog nooit gedaan. op zich niet zo'n rariteit maar in johannesburg heb ik buiten 3 straten verder in de beveiligde wijk nog nooit op straat gelopen. de beweging doet ons goed. we gaan naar de videotheek. terug thuisgekomen bestellen we pizza en kan het weekend beginnen.
de hitte van de laatste dagen wordt weggespoeld door een stevig onweer met alles erop en eraan. krakende bliksems, rommelende donders en een heerlijk stortbad. gelukkig lig ik nog niet in bed. en mijn redder is nu aan de andere kant van de wereld, dus moet ik alleen moedig zijn ;-)
zaterdagvoormiddag
de meisjes zitten voor de tweede keer in bad. na de eerste sessie zijn ze in hun blootje op de trampoline gaan springen. ook het ontbijt met belgische appelsiroop zorgt voor het nodige schrobwerk ;-)
seffes vertrekken we naar de shoppingmall.
we zien wel wat de rest van de dag brengt.
donderdag 16 oktober 2008
vakantie of werkkamp?
woensdag 15 oktober, vandaag ga ik mee met mandy naar't werk.
ze is verhuisd. niet meer in spark-gallery zoals 2 jaar geleden maar nu in het centrum van jo'burg in kruisstreet. een onopvallend gebouw tussen alle anderen maar een mooie ruimte op de 2de verdieping met aangenaam licht en veel plaats.
in de gallerij wordt door heel wat verschillende creatievelingen gewerkt. andy zit er met zijn editors en graphic designers. en robyn (andy's vrouw), die de gallerij runt en artists verzamelt om er tentoon te stellen werkt er ook samen met enkele crafters. er werkt o.a. ook een cartoonist, een juweelontwerpster en dan ook mandy.
mandy runt een bedrijfje 'origanix' waarmee ze hard werkt aan productontwikkeling voor o.a. handgeschept papier en recycleerbare materialen. ze werkt regelmatig samen met 'pumani' een project verbonden aan de kunsthogeschool waar ik 9 jaar geleden ook studeerde. pumani probeert workshops en kleine bedrijfjes op te zetten in een groot deel van het land om zwarten de gelegenheid te bieden een plaatsje te vinden in de arts & crafts industry. ondertussen zijn er meer en meer contacten met europa om deze producten ook naar de andere kant van de wereld te brengen.
verder maakt mandy ook haar eigen art-work en nam ze deel aan de laatste tentoonstelling in de gallerij (ze loopt momenteel nog) en verkocht ondertussen al haar werk. Wauw!
momenteel wordt in zuid-afrika erg veel gewerkt in arts & crafts met recycleerbare materialen. de tentoonstelling heet dus niet voor niets 'WASTED'.
vandaag heeft mandy een grote presentatie van producten aan een britse dame bij pumani. dus moest er gisteren nog hard gewerkt worden. no time to waste!
ik ging meteen mee aan de slag en bedekte 2 dieren gemaakt van papierpulp in felgekleurd handgeschept vezelpapier. kom hier met kwast en lijm en laten we beginnen. misschien is dit wel de job van mijn leven? lekker kliederen en ploeteren ;-)
met de uitleg dat ik best mijn verblijf bij haar werkend kan verdienen ;-) stelt mandy me nog aan heel wat nieuwe mensen voor terwijl ik vrolijk dieren sta in te pappen.
ze is verhuisd. niet meer in spark-gallery zoals 2 jaar geleden maar nu in het centrum van jo'burg in kruisstreet. een onopvallend gebouw tussen alle anderen maar een mooie ruimte op de 2de verdieping met aangenaam licht en veel plaats.
in de gallerij wordt door heel wat verschillende creatievelingen gewerkt. andy zit er met zijn editors en graphic designers. en robyn (andy's vrouw), die de gallerij runt en artists verzamelt om er tentoon te stellen werkt er ook samen met enkele crafters. er werkt o.a. ook een cartoonist, een juweelontwerpster en dan ook mandy.
mandy runt een bedrijfje 'origanix' waarmee ze hard werkt aan productontwikkeling voor o.a. handgeschept papier en recycleerbare materialen. ze werkt regelmatig samen met 'pumani' een project verbonden aan de kunsthogeschool waar ik 9 jaar geleden ook studeerde. pumani probeert workshops en kleine bedrijfjes op te zetten in een groot deel van het land om zwarten de gelegenheid te bieden een plaatsje te vinden in de arts & crafts industry. ondertussen zijn er meer en meer contacten met europa om deze producten ook naar de andere kant van de wereld te brengen.
verder maakt mandy ook haar eigen art-work en nam ze deel aan de laatste tentoonstelling in de gallerij (ze loopt momenteel nog) en verkocht ondertussen al haar werk. Wauw!
momenteel wordt in zuid-afrika erg veel gewerkt in arts & crafts met recycleerbare materialen. de tentoonstelling heet dus niet voor niets 'WASTED'.
vandaag heeft mandy een grote presentatie van producten aan een britse dame bij pumani. dus moest er gisteren nog hard gewerkt worden. no time to waste!
ik ging meteen mee aan de slag en bedekte 2 dieren gemaakt van papierpulp in felgekleurd handgeschept vezelpapier. kom hier met kwast en lijm en laten we beginnen. misschien is dit wel de job van mijn leven? lekker kliederen en ploeteren ;-)
met de uitleg dat ik best mijn verblijf bij haar werkend kan verdienen ;-) stelt mandy me nog aan heel wat nieuwe mensen voor terwijl ik vrolijk dieren sta in te pappen.
home sweet home
na een vlekkeloze vlucht, een eertse hop naar zurich en dan een serieuze trek naar jo'burg, zet ik voor de vierde keer voet op zuid-afrikaanse bodem.
hmmmmmm!! ik ruik afrika en het geurt heerlijk. de zon doet zelfs om 9u15 al prima haar best, de zomer zit in de lucht.
ik rep me naar de douane om daarna zo snel mogelijk mijn bagage met het zwarte goud (3kg pure BELGISCHE chocolade) van de band te pikken en daarna mijn 'sista' te begroeten.
maar dat was naast Jan Smuts Airport gerekend... (blijkbaar ondertussen alang A.R. Tambo airport)
eindelijk mijn plaatsje in de rij afgewacht en bij mevrouw de douanier aan het loketje, krijg ik te horen dat ik niet in deze terminal maar in terminal 2 terecht moet?! dus helemaal voor niks aangeschoven, weer de trappen op, de gang door, onderweg kom ik schermen tegen, die ik de eerste keer gewoon voorbij was gelopen, maar nergens zie ik mijn vlucht van zurich aangegeven. toch maar naar terminal 2, ik wil hier buiten MET mijn valies. ik zie nog anderen de trap weer oplopen, mensen van de vlucht van frankfurt. "zou misschien wel kunnen", denk ik. ik volg. aangekomen in de nieuwe terminal, treffen we een overvolle zaal aan. signs met 'african passports', 'south-african passports' 'permits', nergens 'other passports'. dus waar aan te schuiven? een blanke zuid-afrikaan komende van frankfurt neemt initiatief en begint rond te lopen terwijl wij op zijn bagage letten. schijnbaar moeten we aanschuiven bij 'south-african passports'. ik zie helemaal niemand meer van mijn vlucht. ik ben er ook niet echt gerust in of ik nu wel in de juiste rij en terminal sta en mijn valies ooit zal tergvinden?! ik doe een laatste poging om nog eens terug te lopen naar de schermen een heel eind terug in de gang, vraag een luchthavenbeambte om uitleg en ga toch maar terug mee aanschuiven in terminal 2. de zuid-afrikaan grapt: "ik denk dat jij in terminal 3 moet zijn". maar die is er helemaal niet. 'je kan er maar beter mee lachen, of je wordt hier gek van de chaos": vervolgt hij. gek, want de vorige keren is het nooit zo hectisch verlopen. ondertussen duikt er toch ergens een sign 'other passports' op. nog een imens lange rij... pffff, en mandy staat op me te wachten. uiteindelijk mogen we ook mee aanschuiven bij de s.a. passports. stempel in mijn paspoort, valies al naast de band en eindelijk door de gate. GELUKT!
mandy en emma wachten me op. wat een schatje! beetje verlegen maar toch al lieve lachjes. heerlijk!
ik krijg opnieuw mijn kamertje van vorige keer. gezellig. het bed staat anders er staat een nieuwe mooie lamp 'made by mandy' met een bol in handgeschept papier als lampenkap EN er hangt een schilderijtje aan de muur van mieke met mijn naam erop. wauw! wat een welkom! ik voel me opslag weer thuis. heel benieuwd om mieke straks te zien.
mandy vertrekt nog naar haar werk. ik richt mijn stulpje in en heb een heerlijk tukje. 't is de vermoeidheid en de warmte (hitte) die me doen in slaap vallen als een blok. het doet deugd.
tegen vieren is mandy weer thuis en pikt ze emma en mij op om mieke te gaan halen in het ziekenhuis waar pauline (mandy's mum) werkt. opnieuw een heerlijk weerzien. wat een fantastische meid! groot, spierwitte haren, nog steeds 'pinkaholic', 2 jaar ouder en meteen mijn beste vriend. geweldig!
home sweet home!
hmmmmmm!! ik ruik afrika en het geurt heerlijk. de zon doet zelfs om 9u15 al prima haar best, de zomer zit in de lucht.
ik rep me naar de douane om daarna zo snel mogelijk mijn bagage met het zwarte goud (3kg pure BELGISCHE chocolade) van de band te pikken en daarna mijn 'sista' te begroeten.
maar dat was naast Jan Smuts Airport gerekend... (blijkbaar ondertussen alang A.R. Tambo airport)
eindelijk mijn plaatsje in de rij afgewacht en bij mevrouw de douanier aan het loketje, krijg ik te horen dat ik niet in deze terminal maar in terminal 2 terecht moet?! dus helemaal voor niks aangeschoven, weer de trappen op, de gang door, onderweg kom ik schermen tegen, die ik de eerste keer gewoon voorbij was gelopen, maar nergens zie ik mijn vlucht van zurich aangegeven. toch maar naar terminal 2, ik wil hier buiten MET mijn valies. ik zie nog anderen de trap weer oplopen, mensen van de vlucht van frankfurt. "zou misschien wel kunnen", denk ik. ik volg. aangekomen in de nieuwe terminal, treffen we een overvolle zaal aan. signs met 'african passports', 'south-african passports' 'permits', nergens 'other passports'. dus waar aan te schuiven? een blanke zuid-afrikaan komende van frankfurt neemt initiatief en begint rond te lopen terwijl wij op zijn bagage letten. schijnbaar moeten we aanschuiven bij 'south-african passports'. ik zie helemaal niemand meer van mijn vlucht. ik ben er ook niet echt gerust in of ik nu wel in de juiste rij en terminal sta en mijn valies ooit zal tergvinden?! ik doe een laatste poging om nog eens terug te lopen naar de schermen een heel eind terug in de gang, vraag een luchthavenbeambte om uitleg en ga toch maar terug mee aanschuiven in terminal 2. de zuid-afrikaan grapt: "ik denk dat jij in terminal 3 moet zijn". maar die is er helemaal niet. 'je kan er maar beter mee lachen, of je wordt hier gek van de chaos": vervolgt hij. gek, want de vorige keren is het nooit zo hectisch verlopen. ondertussen duikt er toch ergens een sign 'other passports' op. nog een imens lange rij... pffff, en mandy staat op me te wachten. uiteindelijk mogen we ook mee aanschuiven bij de s.a. passports. stempel in mijn paspoort, valies al naast de band en eindelijk door de gate. GELUKT!
mandy en emma wachten me op. wat een schatje! beetje verlegen maar toch al lieve lachjes. heerlijk!
ik krijg opnieuw mijn kamertje van vorige keer. gezellig. het bed staat anders er staat een nieuwe mooie lamp 'made by mandy' met een bol in handgeschept papier als lampenkap EN er hangt een schilderijtje aan de muur van mieke met mijn naam erop. wauw! wat een welkom! ik voel me opslag weer thuis. heel benieuwd om mieke straks te zien.
mandy vertrekt nog naar haar werk. ik richt mijn stulpje in en heb een heerlijk tukje. 't is de vermoeidheid en de warmte (hitte) die me doen in slaap vallen als een blok. het doet deugd.
tegen vieren is mandy weer thuis en pikt ze emma en mij op om mieke te gaan halen in het ziekenhuis waar pauline (mandy's mum) werkt. opnieuw een heerlijk weerzien. wat een fantastische meid! groot, spierwitte haren, nog steeds 'pinkaholic', 2 jaar ouder en meteen mijn beste vriend. geweldig!
home sweet home!
maandag 13 oktober 2008
wereldburgers
de wereld is een dorp
je hoort het wel vaker, maar het is eigenlijk wel zo. straks stap ik op een vliegtuig en met 1 overstap in zurich en ongeveer 11 uurtjes vliegen later sta ik aan de andere kant van de wereld. tegenvoeters zijn we dan. als jullie hier struikelen over een bultje is het misschien omdat ik ginder van blijdschap een gat in de lucht heb gesprongen en wat hard ben neergekomen?
onderweg naar zurich of eerder van zurich naar johannesburg, wuif ik naar ons evie in la douce france. tegen dat jij terugbent in belgië heb ik ginder mijn draai gevonden.
een paar uurtjes later zal ik naar gert en veerle kunnen wuiven die eindelijk het afrikaanse continent betreden hebben en zich tegoed doen aan marokkaanse schoonheid en bekomen van spaanse autopech. de vuurdoop hebben jullie doorstaan met glans, jullie kunnen west-afrika aan! yebo!
verderdoor roep ik ter hoogte van kameroen dat tante nonneke nu nog zeer druk in de weer is en van hot naar her reist, maar dat ze zich klaarmaakt voor haar terugkeer naar batouri en de schitterende projecten die ze daar mee uitbouwt en ondersteunt. chapeau et bon courage!
wanneer ik halverwege mijn verblijf ben, vertoeft anneke in het mooie jordanië. 6 maanden reisavontuur om naar uit te kijken. well done wijfie ;-)!
en op mijn terugreis wuif ik eindelijk naar tante nonneke, zie ik dat ze alweer druk aan de slag is, gewaad in pareo en teensletsen, une vraie africaine.
naar gert en veerle wordt het dan even zoeken; mauretanië, nog steeds marokko, senegal? ik zal het wel lezen op de blog zeker?
en daar in marokko, wie zie ik daar tussen de kamelen samen met wat andere blanken, verdwaald in de woestijn? choh, aan dat gelach te horen is dat precies iemand die ik ken... wacht eens, da's precies ons m'rieke... gehuld in beige en op haar hoofd een prachtig wapperende tsjetsj. le désert souffle, le silence parle, le sable danse,... c'est magnifique!
waarschijnlijk vergeet ik nog vele malen te wuiven naar anderen waarvan ik niet weet dat ze op pad zijn. bij deze, goede reis!
zeg nu zelf, de wereld is een dorp.
zondag 12 oktober 2008
inpakken
inpakken
het vraagt toch altijd wel wat tijd, concentratie en efficiëntie om bijeen te sprokkelen wat je allemaal nodig hebt en waarmee je je wil omringen wanneer je er voor enige tijd op uit trekt. ondertussen is de valies dicht. ja, het is gelukt 3 kg chocolade en een een lading cadeautjes in dat recipiënt te proppen omringd door een bikini, een bain-de-soleilke en wat onderbroekjes ;-)
elke keer neem ik het mezelf voor het minimale mee te nemen. ik moet zeggen, deze keer is het redelijk gelukt. ik schat dat ik nog een kg onder het toegestane gewicht zit. een prestatie. het is nu zondagavond. ik vetrek maandagavond. we zullen zien hoe de toestand nog evolueert. niet te snel victorie kraaien.
deze vooravond, in een onbewaakt moment, ontvang ik een oproep op mijn gsm die ik, vanwege het onbewaakte moment eigenlijk gemist heb. mandy staat op mijn antwoordapparaat! "i can't wait untill you co-oome". dat klinkt enthousiast én een beetje beschonken... ik kan ook niet meer zo goed wachten. het wachten maakt me soms wat onzeker, soms emotioneel. was het 10 maanden geleden niet ietwat impulsief dit ticket te boeken? neen, dat was het zeker niet! 't is altijd wat stressy vlak voor je de sprong gaat wagen, deze keer dus ook weer. dus hoewel ik niet aan mijn proefstuk toe ben, blijft het ook deze keer spannend en kamp ik af en toe met twijfels.
nog geen plannen gemaakt of trips geboekt. de 4 weken zijn nog volledig blanco in mijn agenda, ZA, staat op elke dag grafitti-gewijs getagt en verder niets.
de uitvalsbasis wordt het martin-coppes huis bij mandy, gary, mieke en kleine emma die vorige keer (2 jaar geleden) nog in mama's buik zat.
leesvoer genoeg, mp3-speler volgezet, fototoestel leeggemaakt, ... laat maar komen.
nu nog even gezellig in de zetel kruipen, dicht tegen stef om de laatste avond samen knus en gezellig af te sluiten.
Abonneren op:
Posts (Atom)