Capetown 02

woensdag 5/11

uiteindelijk werd het dan toch geen tablemountain, noch de zee. deze wilde plannen waren buiten emma gerekend. sinds we in capetown zijn aangekomen is ze extreem mommy georienteerd. emma is 18 maanden oud. van de ene seconde op de andere kan ze van braaf en rustig spelen omkeren in paniekerig roepen en gillen om haar mommy en moet ze ook door haar opgepakt en getroost worden. we vermoeden dat het een combinatie is van verandering van omgeving, zeelucht, vermoeidheid en misschien wel nieuwe tandjes. maar wie zal het zeggen? zij in ieder geval nog niet. ze krijgt alles gedaan wat ze wil, zonder 1 woord te zeggen. mama en dada komen er vloeiend uit maar verder weinig of niets.

geen uitstap dus vandaag. emma slaapt, dat maakt het wat rustiger in huis. ik speel met mieke. rond half 1 besluiten sharon (schoonzus van susan uit engeland, 4 weken op vakantie in CT) naar de winkel te rijden. mandy blijft thuis met de kindjes. sharon, die hier al bijna een maand is, neemt de gelegenheid te baat om naar een winkelarea te gaan waar ze nog niet geweest is, vlakbij maar susan gaat er nooit. we lopen wat rond op de grote straat met winkeltjes en lunchhuisjes en genieten van onze kleine 'escape from home'. we shoppen in spar voor lunch en supper. ik maak vanavond voor de 4de keer chalupa's. :-) dit gerecht valt in de smaak, dus kan ik er maar beter mee scoren. na wat gezellige vrije tijd buitenshuis rijden we terug naar huis. de toestand thuis is kalm en tamelijk opgetogen. de meisjes lijken nogal uitgelaten. zou dit blijven duren?
een lekkere lunch van salade en tonijnsla wordt ineengeflanst. buiten op het zonnige terras naast het zwembad smaakt zelfs droog brood heerlijk! ik geniet van de zon en de buitenlucht.
de namiddag blijft lui en rustig, af en toe toch, tussen de pieken en dalen van emma door. jammer, mandy wordt er zowaar lastig van en soms kan ik haar geen ongelijk geven. we zwemmen, lezen, hangen, praten,...
tegen 16u besluiten mandy en ik, na aandringen van sharon, om onder ons tweetjes er even op uit te trekken naar de shoppingmall. dat stond, al was het maar voor even, zeker op mijn would-like-to-do-lijstje. mandy twijfelt lang, zolang dat, voor we de oprit afrijden, emma uitbarst in tranen en krijsen en mandy dus met een gebroken hart en een mega schuldgevoel de stad inrijdt.

heerlijk! met z'n tweeen kuieren we door het gepolierde en geairconditionde shoppingcenter. het is ondertussen jaaaaaren geleden dat ik in wijnegemshoppingcenter nog een voet heb binnengezet, maar hier geniet ik ervan. quality (shopping) time met mijn maatje in capetown. alle remmen los. met z'n tweeen in de pashokjes; ander modelleteje proberen, toch maar van maat veranderen, misschien ook een ander kleurtje? we halen onze hartjes op en onze bankkaarten leeg ;-)
na 2 uur shoppen en enkele telefoontjes naar het kaapse thuisfront wil mandy terug naar huis, NU! schijnbaar heeft emma nog 20 minuten gehuild maar bij onze thuiskomst was de vreugde zooooooo groot dat al haar verdriet compleet vergeten was.

nu moet het keukenwerk nog beginnen. mandy en ik zorgen deze avond voor het avondmaal. chalupa's en vegetarische wraps. een voltreffer, alweer.
een gezellige avond. iedereen is verzameld rond de tafel. zo vieren we sharons laatste avond in zuid-afrika. morgen vliegt ze terug naar huis.


donderdag 6/11

vroeg uit de veren.
ant gidst ons vandaag naar hermanus en belooft ons dat we walvissen zullen zien!? om 8u30 tenlaatste moeten we vertrekken want vanavond komt de boekhouder, dus moeten we op tijd terug zijn.
hermanus ligt 2u ten (zuid)oosten van capetown aan de kust. ik ben best opgewonden want heb nog nooit walvissen gezien... het wordt dus een spannende dag! ant is een zeer toegewijde gids die alles over heeft voor zijn gasten. een absoluut genot! hij kiest zorgvuldig zijn reisweg zodat we ook onderweg kunnen genieten van mooie uitzichten en interessante verhalen. ergens in een klein dorpje stappen we uit voor een familievoorraad aan gedroogd fruit en noten. in dit mini-kustdorpje bekijken we nog enkele winkeltjes en dra zetten we onze reis verder.
de spanning stijgt naarmate hermanus nadert. zullen we vandaag de grote zeereuzen kunnen begroeten? het blijft toch erg gek en wonderlijk wat je in dit land allemaal kan beleven en bewonderen. het blijft me verbazen en bovenal boeien. 1 ding weet ik nu al zeker, naar capetown kom ik zeker terug, ook al heb ik nu nog geen walvis(sen) gezien.
de geplande tussenstop op weg naar hermanus om wijn te kopen, slagen we over. het is kalm in de auto, hiervan moeten we genieten. het lot niet tarten...

we parkeren de auto vlak bij de zee. heel wat mensen staan op de klippen. beneden dobberen een moeder met haar kalf rustig in de baai. het lijkt hen helemaal niet te storen, te genieten onder het waakzaam oog van menig walvisspotter.
ik ben alleszins blij verrast en uiterst uitgelaten! walvissen! vlak voor mijn neus! het fototoestel doet weer overuren... een poging tot het vastleggen van onbeschrijfelijke momenten op de gevoelige plaat. het zullen herinneringen zijn aan een unieke ervaring, geen meesterwerken, maar wie kan dat wat schelen? ik weet dat het kleine zwarte vlekje een echte walvis was!
verder in de baai amuseren 2 andere kolossen zich kostelijk. vinnen floepen uit het water, staarten pletsen massa's water in het rond.
hier kan je uren naar zitten gapen. national geographics LIVE!
natuurlijk is dat buiten emma gerekend. na een goeie 3 kwartier stappen we voldaan weer in de auto en gaan we op zoek naar een lekkere lunch. onze primo gids brengt ons naar een gezellige plek met een heerlijke kaart. we smullen en vullen onze grommende buiken. zeelucht maakt je hongerig, dat staat vast.
via een andere weg rijden we rustig weer naar huis. een ander landshap, ondertussen ook weer ander weer, bewolkt en heel even vochtig.
de namiddag laat ons nog genoeg ruimte voor een duik in het zwembad, een boek in de zon/wolken/zon en heerlijk vakantiegevoel. rond 16u nemen we afscheid van sharon die terugvliegt naar engeland via dubai. een 18u durende trip, zij liever dan ik, goede reis.
in de vooravond wanneer het toch nog helemaal licht is, laadt ant zijn wagentje vol. alle meisjes mogen mee. ik zit vooraan, mandy zit met mieke en emma op de achterbank en in de koffer blinken bella en sheena, de ridgebacks. we gaan met hen een eindje wandelen in het park. een magische gebeurtenis.
op een paar tellen staan we aan het park. iedereen stapt uit, de honden krijgen hun leiband om. toch voor even. ant loopt met hen tot aan de eerste grasvlakte, doet hen zitten, spreekt hen vastberaden toe, maakt de leibanden weer los en geeft hen een duidelijke 'GO!'. dit heb ik nog niet veel gezien... als 2 pijlen uit een boog, schieten de vriendinnen uit hun startblokken. ze zijn vertrouwd met het park en weten precies waar er pret valt te beleven. op enkele seconden zijn ze uit het zicht verdwenen. de stoet loopt hen achterna, ant voorop, de rest van de meisjes achter hem aan. ik denk dat het een redelijk gek zicht moet geweest zijn...? na enige tijd zien we bella en sheena terug, ze razen voorbij en schieten op een nieuw doel af. in dit park jagen zij op eekhoorns... nog nooit beet gehad, gelukkig! ook nu weer zitten ze een exemplaar achterna. hun vastberadenheid er een te strikken is mateloos groot. hun toewijding is zondermeer bewonderenswaardig. de daaraan gepaarde selectieve doofheid voor ants signalen om ons te volgen, lijkt begrijpelijk. telkens opnieuw rennen beide honden terug naar die ene boom waar hun laatste slachtoffer in gevlucht is. vooral niet afhouden! de snelheid waarmee ze aan en af lopen is duizelingwekkend. niet voor niets werden deze rodhesian ridgebacks o.a. in kenia gebruikt om in groep leeuwen op te drijven om ze daarna te kunnen vangen. (geen jacht natuurlijk, ik denk eerder om de leeuwen te onderzoeken ofzo, ach ja, doet er niet zo toe. ridgebacks kunnen dus minstens even hard lopen als leeuwen, da's het punt). en vandaag was maar een kort wandelingske vanwege het jeugdige gezelschap. soms maakt ant de grote buitentoer van het domein, rond de sportvelden en door het park. maar zelfs vandaag hebben bella en sheena zich eens goed kunnen uitleven. hun tong hangt letterlijk ver uit hun bek en de kwijl lekt eruit. na zulke inspanning wil men al wel eens zweten. dit was een prachtig staal van nooit geziene snelheid en oogstrelende gratie. prachtige prestaties meiden!

en opnieuw genieten we 's avonds van een gezellig familiemaal met heerlijke kaapse wijn en hilarische verhalen. dit huis is absoluut ook ons huis. de gastvrijheid hier is onbeschrijflijk. ik voel me ook hier helemaal thuis.