op maandag gaat de tocht verder naar nata. soms gaat deze trip ook terug via palapye, maar omdat we morgen opsplitsen in 2 groepjes van 3 waarvan 1 groepje verder reist naar de vic-falls via zambia en de andere 3 (andy, amy en ik) terugkeren naar johannesburg, blijkt elephant sands in nata de beste verblijfplaats tijdens onze safari. wat maakt het uit? maakt het verschil?
klaarblijkelijk wel!
we hebben vandaag een drietal uurtjes gereden (maun - nata), da's 3u minder dan van maun naar palapye. als we arriveren staan we allen verstomd van de schoonheid van deze lodge, zonder overdrijven in the middle of nowhere. ttz "nowhere". het heet hier niet voor niets elephant sands. onze gastheer, een uitgeweken afrikaner (hij spreekt dat 'bekende' taaltje) uit ZA, verwelkomt ons hartelijk en bevestigt meteen dat we vanavond mee kunnen op een gamedrive. woehoe! dat klinkt goed. hij vertelt ook nog dat een uurtje voordat wij hier arriveerden er 3 olifanten zijn komen drinken uit het zwembad (nog geen 10m van de lodge)?! voor een frisse duik waarschuwt hij ons, want deze slurfdragers hebben er ook hun neus in gespoeld... ;-)
om 16u30 iedereen op post. de koelbox is gevuld, alle camera's zijn opnieuw opgeladen en daar gaan we in de open-safari-jeep. in deze streek leven heel veel olifanten. botswana heeft zowiezo een zeer hoge olifantenpopulatie, de jacht is echter verboden en er wordt streng toegezien op stropers. toch kampt botswana bijna met een overpopulatie en daarom worden soms olifanten naar buurlanden verhuisd.
algauw zien we een groepje olifanten bij een kleine waterput. op dit moment tref je heel veel dieren aan bij de waterputten omdat het erg droog is en de regens voorlopig uitblijven. zoals gezegd kunnen we nu veel dichter bij de dieren komen omdat we beschermd zitten in de jeep. de camera's klikken op volle toeren. toch bemerkt onze gids dat we straks pas echt van wal kunnen steken en een prachtreportage zullen kunnen maken bij de grote waterput.
we rijden nog wat verder en treffen een dode olifant aan. de kolos ligt roerloos op de grond, geveld door de hitte en de aanhoudende droogte. een aandoenlijk zicht; deze weerloze reus, levenloos. een klein beetje verder ligt het karkas van een buffel. dit was een leeuwenprooi, nadien volledig verteerd door hyena's en gieren. alleen de kop en voorpoten zijn nog intact, duidelijk geen delicatessen. de olifant, die er blijbaar al langer ligt, is nog onaangeroerd. de dikke lederachtige huid kan niet verscheurd worden door de gieren... zij zoeken eerst nog enkele andere lekkernijen en zullen pas terugkeren wanneer het olifantenvel door het teveel aan gassen in darmen en maag openspat. niet echt apeteitelijk maar wel de natuurlijke waarheid. leven en dood in de afrikaanse savanne zijn hard.
we rijden verder richting het tweede waterhole. onze chauffeur ben stopt zijn jeep en gebaart ons uit te stappen en stil te volgen. van tussen het struikgewas zien we grijze vlekken. in de verte staan een 30tal olifanten verzameld rond een waterplas. langzaam komen er nog meer exemplaren bij. ben wenkt ons hem te volgen. nu verlaten we de bosjes en het struikgewas. hij leidt ons naar de zijkant van de open vlakte. voor wat andere bomen en achter een boomstam vatten we post. "geniet van het spectakel" zegt ben "en vergeet de zonsondergang niet...", voegt hij eraan toe. hij keert terug naar zijn jeep, komt naar ons toegereden en laadt de koelbox uit. voor ieder een fris pintje, cola of savanna. aperitief in the wild.
we blijven anderhalf uur gebiologeerd door deze prachtige setting. onze overburen trouwens ook; de olifanten staan rustig te drinken maar houden ons nauwlettend in het oog. een eenzame giraf flaneert voorbij, de zon zakt langzaam naar de horizon, de lucht kleurt oranje en warmroze. is this real? nog steeds schieten we plaatjes en proberen we dit unicum vakkundig vast te leggen. het blijft maar de vraag of de foto's een fractie zullen tonen van wat ik daar gezien, gevoeld, geroken en geproefd heb? hier geniet ik, ervaar ik, be-leef ik, bruis ik, ... "afr ik".(ik ben ondertussen al enkele dagen thuis wanneer ik dit verhaal vervolledig. en nòg zit ik er middenin. 't is zo indrukwekkend en overweldigend. het pakt me en grijpt me. waarschijnlijk zal ik nog heel lang op dit afrikaans avontuur teren)
wanneer de zon achter de horizon verdwenen is, klimmen we allemaal weer in de jeep en nemen we afscheid van de grijze kudde. zij blijven hier waarschijnlijk bij het water of trekken straks verder naar een volgende waterpartij.
onderweg komen we nog wat olifanten tegen. na een eindje rijden naderen we een groepje van ongeveer 10. er heerst wat spanning in dit groepje de ene kolos duwt de andere en deze gaat verrassend genoeg op de grond. hij veert gauw recht. onze jeep rijdt verder. het gebeurt allemaal heel snel maar opeens geraakt een wijfje geirriteerd, haar kalfje loopt tussen de druktemakers, wij passeren,... en daar komt ze aangestoven. recht op onze jeep af...! iedereen schrikt verschrikkelijk. het wijfje stormt met opgeheven slurf en wapperende oren onze richting uit... ben gooit in hogere versnelling en geeft gas,
de jeep vliegt vooruit en het wijfje remt af... nog geen 2 meter van ons voertuig...
een drukte van jewelste in onze jeep, gemengde reacties, amy is als versteend, de macho's martijn en markus vinden dit pas de échte jungle, onze gids david naast mij op de achterbank heeft nog lustig zitten roepen naar de woeste olifant?!$*, ik ben muisstil...
op weg naar de lodge moeten de gemoederen wat bedaren, de adrenaline moet uit ons bloed, sommigen nemen nog een pintje, anderen zitten stil en sprakeloos. we rijden door een afgrijselijke stankwolk. de dode olifant van daarstraks ligt hier honderden meters vandaan maar de wind neemt de rottende geur met zich mee. ondraaglijk. dit brengt me terug in de realiteit. gelukkig zijn het niet onze lichamen die er roerloos bijliggen...
het blijven wilde dieren, daar valt niet me te spotten... respect voor de natuur!
het laatste avondmaal brengt ons weer op ons positieve. markus en ellen willen ons persée trakteren op een duits dessertje, een soort versnipperde pannenkoeken met banaan, alcohol en suiker. morgen trekken zij en martijn met david verder naar de victoria falls via zambia. de kant van zimbabwe wordt tegenwoordig stilletjes gemeden. hier scheiden onze wegen dus. morgenochtend om 5u keren amy, andy en ik met guillian (hij reed vandaag speciaal van pretoria naar nata +/- 1000km om ons morgen terug naar jo'burg te brengen) terug. het plan om vannacht onder de blote sterrenhemel te slapen wordt vanavond nog opgeborgen. rond 23u30 zetten we toch nog onze tenten op om nog een uurtje of 5 van wat nachtrust te kunnen genieten. de hitte, het vele reizen, het vroege opstaan en het leven in de bush maken het verlangen naar een korte maar welverdiende nachtrust toch groter. martijn zweert echter bij een nacht onder de sterrenhemel. tegen vieren hoor ik gehijg of toch een vreemde ademhaling buiten. enkele seconden later hoor ik "kssjt, ksjjjt,..." dat nadert. dan gaat de rits van de tent open. martijn is ervan overtuigd dat hij een luipaard of iets katachtigs voorbij heeft zien lopen en voelt zich toch niet helemaal op z'n gemak. hij duikt dus toch maar liever nog even de tent in ;-) een uurtje later is het afscheid en vertrek daar. het wordt een lange, vermoeiende 12u durende reis naar jo'burg.
knikkebollend, pratend, etend, slapend, nagenietend,... brengen we de komende dag door. jammer genoeg geraken we tegen 17u toch verstrikt in de files van de grootstad. eerst halen we andy en amy`s spullen op in de backpackers en daarna brengen we ze naar de luchthaven. vanavond vliegen ze nog naar cape town waar ze samen met haar ouders voor de eerste keer in deze laatste hun vakantiehuis in hermanus zullen logeren. uiteindelijk kom ik tegen 18u30 bij mijn sista en haar familie in sadiestreet aan. het is heerlijk om weer 'thuis' te komen en mijn verhalen te kunnen vertellen.
moe maar voldaan ga ik die avond naar bed, blij dat ik weer in mijn vertrouwde kamertje bij mijn zuidafrikaanse familie ben.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten