Soyons nous bienvenues

Chers amis,

Waar zal ik beginnen?
Ondertussen zijn we bijna 2 weken verder.
Ik heb vandaag in de Centre de Santé (C.S.) gewerkt en ben vroeg thuis omdat er momenteel vergadering is met de coördinateur. Geen vergaderingen voor mij deze 3 maanden, de personeelsvergadering in het Cultureel Centrum van Aartselaar heb ik deze morgend ook aan me voorbij laten gaan. ;-)
Hier zit ik dus. Eindelijk achter mijn computer (mag de tweede van Zr. Frieda lenen om mijn blog bij te houden), op mijn kamertje. Het regent heerlijk buiten.
Nooit gedacht dat ik zo’n fan van regen zou worden. Het is hier warm, heet. De regen koelt dus lekker af. Ik zit wel heel veel binnen maar daar wordt het even broeierig en het duurt nog langer eer de verfrissende koelte onze vertrekken bereikt.
Mijn kamertje; 4 op 5 met een lavabootje en een douche, een kleerkast, mijn bed mét muskietennet - dus bijna zo gezellig als thuis, maar hier alleen in bed :-( -, een schrijftafeltje en een tweede bed dat dienst doet als stockage plek: spullen van t. Suz aangevuld met een deel van mijn bezittingen.
Heel eenvoudig maar gezellig, van mij, beetje ingericht. Een plekje om me rustig terug te trekken tussen mijn leesboeken, tijdschriftjes, yogamat, naaimachine, …
Ik heb zonet een lange broek aangetrokken want met mijn benen onder tafel ben ik een heerlijke prooi voor steekgrage muggen en ander avontuurlijk ongedierte. Het gekke is dat ik er altijd stevige beten aan overhoud vlak na de aanval. Nadien verkleinen ze, kriebelen ze lang en na 5 dagen verdwijnen ze stilaan. Het goede nieuws; kriebelende muggenbeten zijn niet van malariamuggen. Laat maar komen dus! ;-)
Schijnbaar is de incubatieperiode van malaria 2 weken, ik zal het dus vanaf volgende week pas kunnen ondervinden, mocht ik toch al overmeesterd zijn door een stiekemerd. Maar ik neem plichtsbewust 3 maal daags mijn 2 druppeltjes eucalyptus en hoop dus ondertussen zo’n reukkanon te zijn voor de malariamugjes dat ze me netjes met rust laten. On vera…
Tja, mocht er wat zijn, ik zit bij de bron. Ik tel dagelijks dosissen quinine en coartem dus bij een aanval zal ik snel geholpen zijn.

Bon.
Hoe is het begonnen en hoe ben ik hier geraakt?
Jullie zitten vast op een verhaaltje te wachten…

Het allerbegin was de vlucht met Royal Air Maroc, eerst naar Casablanca – Marokko, dan overstappen en verder naar Douala – Kameroen.
Geen enkel probleem, hooguit een halfuurtje vertraging maar alles prima. Tijdens de tussenlanding ontmoet ik een Belg die in Yaounde woont en werkt voor Unesco. Guy blijkt getrouwd te zijn met Lebo uit Botswana. In juli verhuizen ze naar Zimbabwe. Een gezellige ontmoeting en onze verhalen doden de tijd. In het vliegtuig op verschillende plaatsen, scheiden onze wegen. De vlucht is nog niet half bezet dus extra ruimte is een luxe. Een slaapje voor we om middernacht landen verkwikt me. Vol goede moed verlaat ik het vliegtuig en betreed ik Kameroenese grond. Spannend! Een klamme doffe warmte glijdt over me. Douala is heet. De Kameroenese in de Ambassade in Brussel had het me gezegd. Het klopt.
Geen wachtrijen en een snelle paspoortcontrole brengen me al snel in de grote ontvangstzaal waar ook onze bagage op de band rolt. Meteen wordt ik benaderd door 2 bereidwillige Kameroenezen; “dat ik aan deze kant van de band moet komen staan en geef je bagage-ticketje maar,...” Toeval wil dat dit niet mijn eerste vliegtuigreisje is en ik bovendien ook sterk en zelfstandig genoeg ben om mijn bagage uit te zoeken, van de band op mijn trolley te leggen en zelfverzekerd richting uitgang te wandelen. Niet meteen scoren bij de 2 kerels die hoopten een extraatje hieraan te verdienen. Algauw wordt ik begroet door een Kameroenese in douane-uniform; “of ze mijn bagage-ticketje mag zien?” “jij wel”, denk ik bij mezelf, “zolang je me maar geen geld afhandig wil maken”. Niet dus. Als een fluitje van een ‘cefa’ (CFA, munteenheid van Kameroen) loods ik een naaimachine, 2 nieuwe digitale fototoestellen en de rest van mijn bagage mijn nieuwe thuisland binnen.
Gebrand om tante Suzanne te groeten en ontmoeten, rijd ik de grote zaal uit en sta ik buiten, bijna letterlijk op de stoep. Geen nonnetje te bespeuren…???
Enkele snelle Kameroenezen komen ‘la blanche’ een halfuur na middernacht hun nieuwste modellen gsm’s aanbieden, een volgende wil me een telefoonkaart verkopen. Dit alles heb ik echter zelf op zak. Pas de chance, mes amis. Een veiligheidsbewaker komt op me af; “wie ik zoek? En of ik haar best niet even bel?” Geen antwoord… de man vraagt me het telefoonnummer en probeert zelf. Geen reactie. Wacht. Ik heb nog een tweede nummer van t. Suz. “Waar ben je? Ik ben aangekomen. Ik sta buiten bij een veiligheidsbewaker. Binnen? Ik heb je niet gezien!” Luttele seconden later stapt ‘tante nonneke’ het gebouw buiten. “ilsje!!! Welkom!”

Een hete, zonder airco (gelukkig hadden we die op onze sobere kamer bij de paters Spiritijnen in Douala) niet te verdragen nacht later klaar om rond 6u30 te vertrekken naar Yaounde. Vanavond om 16u40 landen zuster overste – Lieve, Missieverantwoordelijke – zr. Liesbeth en nieuwe compagnon voor t. Suz. – zr. Frieda op de luchthaven van Yaounde. Rijden dus.
Als co-piloot ben ik van weinig nut om in de juiste richting de stad te verlaten. Gelukkig zijn we vroeg genoeg vertrokken en begint het mierennest nog maar stilaan in actie te komen. We kunnen dus nog makkelijk manoevreren en onze directie nu en dan bijsturen. Volgens eenieder die op dit vroege uur al op pad is en we de weg vragen, ligt Yaounde in een andere windrichting maar de meesten zijn het wel roerend eens dat het ‘tout droit’ is. Gelukkig herkent t. Suz enkele punten in de stad. Gelukkig want verder geen enkele pijl te bespeuren. Eens de stad uit is het effectief altijd rechtdoor en doorklieven we een mooi groen landschap dat om de enkele kilometers langs de weg bezaaid ligt met huisjes, stalletjes en bedrijvigheid.
Afrikaanse begroeiing die duidelijk vruchtbaarheid weergeeft een teken van voldoende neerslag en goede bodem. Een groot verschil met de Zuid-Afrikaanse savanne en semi woestijn ten westen van Johannesburg. Voorlopig nog geen al te grote shock. Het is dan ook niet mijn eerste keer op Afrikaanse bodem.
Onderweg veel te vertellen, vragen, uitwisselen, … Gezellig die metekind-meter tijd.
Een croissantje als ontbijt onderweg in Edea.
Rond 10u30 arriveren we in Yaounde bij de Paters van Scheut in de wijk Mvolye. Een groot complex met veel slaapmogelijkheid, tuintjes tussen de chalets (per 4 kamers een gebouwtje), vergaderruimtes, een kapel, het hoofdgebouw met de eetzaal. Het lijkt hier een beetje op een religieuze Centerparks Basic (ofte 1 ster* voor het stromend water en de electriciteit). Vanop het hoogste balkon in het achterste gebouw is er een mooi zicht over Yaounde. Mvolye ligt op een heuvel net ietsje lager dan de basiliek van Yaounde. Een Scherpenheuvelgevoel overvalt me.
We zijn heel goed op tijd gearriveerd. Tijd om de 4x4 uit te laden en uit te kuisen. Overal stof! Het heeft dus nog niet genoeg geregend. ’s Middags eten we met de Paters. Het zijn er veel want momenteel is er meeting met alle paters uit Kameroen en Senegal. We ontmoeten onder andere Jan Reinebeau die werkzaam is in het Noorden van Kameroen en waarbij Gert en Veerle (mijn broer en schoonzusje) op bezoek gingen tijdens hun trip doorheen West-Afrika. Hij is meteen geïnteresseerd en vraagt me naar hen. Ook père Toussin, de priester van de naburige parochie in Batouri is nu hier in Yaounde. Een congolees met een roeping in Kameroen.

Na een deugddoende siesta, tesamen in het dubbel bed met t. Suz maken we ons klaar om de 3 zusters te gaan ophalen in de luchthaven Nsimalem. We doorkruisen Yaounde, een bruisende, levendige stad. Niet zo westers als Johannesburg, verre van. De moto’s zijn hier een attractie. Niet zo luidruchtig als bij ons, daarentegen wel ongekende waaghalzen… ongeloofelijk en best heel onvoorspelbaar voor de rest van het verkeer. Over het algemeen vallen de straten en het wegdek mee, al moeten we nu en dan slalommen voor stevige kraters in de weg. Bij regenweer staan deze helemaal blank en zie je ze niet. Uiterst gevaarlijk! Maar t. Suz zou geen missionaris zijn, mocht ze geen schitterende chauffeur zijn. Minutieus ontwijkt ze alle putten.
In de luchthaven moeten we langer wachten dan voorzien omdat de vlucht bijna 3 kwartier vertraging heeft. Nog wat meer meter-metekind tijd. De laatste in de komende week want dan moet de aandacht verdeeld onder 5.
De vertraagde aankomst is hartelijk en opgelucht. Volgens mij is reizen en bij benadering vliegen niet de favoriete hobby van de zusters…?
Al snel zit de koffer van de 4x4 behoorlijk vol. Later zal blijken wat er allemaal verstopt zit in de zware valiezen van de Belgische nonnetjes.
Bij ons vertrek vanuit Yaounde naar Batouri ontdekken we ook hoeveel we eigenlijk wel te laden hebben; grote, zware valiezen, een rugzak, aankopen voor de C.S., nog veel meer andere spullen… Al snel blijkt dat de koffer eigenlijk veel te klein is. Bij onze terugkeer volgende week zullen we nog heel wat moeten meenemen. Frieda en ik proberen de olifant toch in de frigo te krijgen en puzzelen tot de allerlaatste gaatjes gevuld zijn maar de deur nog net dicht kan. Niet meer bewegen en niet te diep ademen…
Rond 9u, na het grote puzzelwerk, begint de tocht naar Batouri. De reis verloopt vlot. Zoals gezegd is t. Suz een goeie chauffeur. Tot een stuk voor Bertoua hebben we macadam. Dat gaat dus als vanzelf. Onderweg wordt veel verteld. Zr. Frieda en Zr. Liesbeth hebben beiden in Zuid-Afrika missiewerk gedaan. We hebben dus een gemeenschappelijk onderwerp om over uit te wisselen. t. Suz leert ons over Kameroen; gebruiken, volkeren, stammen, talen, plaatsen,… veel om in 1 keer te onthouden maar het zal ons beetje bij beetje wel gaan lukken.
Ettelijke reisuren later met menig hobbel en bobbel tijdens het laatste uur zonder macadam, arriveren we in Bertoua. Deze keer is het niet de neveu maar la niece qui est de retour. Maar het mag gezegd, de aandacht gaat eerder naar la mère générale en la nouvelle accompagnère van t. Suz. We worden hartelijk onthaald en mogen aanschuiven aan tafel. De zusters van Bertoua zijn schatjes! Allen of bijna allen zijn congolese. Ze noemen t. Suz ook ‘tante’ omdat zij vinden dat zij als Belgische tante is van hen congolezen. Mooi om horen en zien.
De ontmoeting is echter heel kort want de reis moet nog verder gezet. Vanaf nu enkel nog slechte weg tot in Batouri. Ooit zal het er van komen dat de goede weg wordt doorgetrokken tot hier maar daar is nog niet iedereen van overtuigd (“we hebben geen auto, dus hebben we ook geen goede weg nodig” …En de bus die wat comfortabeler kan rijden? Al over nagedacht?!) en het geld is er waarschijnlijk ook nog niet. Soit, we moeten er over.
Voor het donker (18u30) en vlak voor de regen arriveren we thuis in Batouri, +- 17u. Applaus voor onze chauffeur!
Het ontvangstcomité staat ons op te wachten.
Christophe de kok, Djana / Jacob de gouden duivel-doet-al, Maman Marie huishoudhulp en tuinierster met haar zoontje Michelle, Edwige de studente, Chamberlin de ex-bewoner.

Soyons nous bienvenues! Een warm en hartelijk onthaal met bloemen voor moeder overste en versieringen in huis.
We zijn thuis.
Nu kan het beginnen…