Mes frères, mes sœurs,
Zoals jullie merken verschijnt er weinig op mijn blog.
‘t is misschien tegen velen hun verwachtingen in maar het is hier druk (druk druk) zoals we dat ook kennen bij ons in België. (Comment? ça va... un peu...)
Dus denk ik vandaag op zondag 11 juli – Vlaanderen Feest! - dat ik hier in Kameroen een heel klein beetje chauvinistisch mag zijn en wat tijd mag uittrekken om jullie te schrijven. Het is ondertussen immers dik 2 weken geleden dat ik nog tijd had om te vertellen over mijn leven en bezigheden hier.
Druk dus…
Waarmee? hoor ik jullie denken.
Zoals ik wel al schreef, werk ik in de Centre de Santé waar tante Suzanne verantwoordelijke is. Ik ben opgeleid tot stockbeheerster van de apotheek. Dat houdt in dat ik de distribuerende apotheek – daar waar alle zieken hun medicatie gaan kopen na consultatie – dagelijks bevoorraad. Maar ook de kleine apotheek “van wacht” (van dienst tussen 15u30 en 8u ‘s ochtends) dagelijks controleer en aanvul. Soms een stevige job, vooral bijvoorbeeld het natellen van honderden kleine pilletjes. Hier wordt per stuk verkocht, dus geen hele dozen zoals bij ons, waarvan meer dan de helft van de inhoud, waarschijnlijk bij een ieder van ons, toch ligt te wachten op de vervaldatum.
Op dit moment zijn de apothekeres Honorine en Zippora aan het onthaal elk 3 weken op vakantie, dus zit Dorothee zo lang aan het onthaal, vevangt Alain in de apotheek en houd ik de stock alleen draaiende. Dus ook de administratie van wat er buiten gaat noteren en bestellingen plaatsen bij de coördinatie. Gelukkig kan ik Dorothee op elk moment ter hulp roepen! Want bovendien is t Suz sinds vrijdagnamiddag ook een week in retraite. Dat wil zeggen dat zij ‘s ochtends om 6u30 vetrekt naar het klooster van de Zusters van de Presentatie om daar te gaan bidden, bezinnen en lezingen te volgen met andere zusters in retraite (wordt jaarlijks georganiseerd). Tussen 20u en 21u arriveert zij terug thuis. Ze verkiest om niet te blijven slapen op haar retraite plek omdat ze ter beschikking wil blijven van de Centre en alle anderen die haar nodig mochten hebben. Wat een ongeloofelijke beschikbaarheid! Ik blijf versteld staan vanwaar ze al die energie blijft halen! Nu ik dus ook wat meer beschikbaar moet zijn in de Centre om t Suz's afwezigheid wat te compenceren, voel ik aan de lijve hoe vermoeiend en veeleisend dat soms kan zijn, maar zij draagt dat met een bewonderenswaardige gedrevenheid en moederlijkheid. Ik noem haar de Moeder Theresa van Batouri. :-)
In het weekend maken we soms kleine uitstapjes naar de bezienswaardigheden van Batouri. Enkele die we reeds bezochten: BouGoGo (bedevaartsoord aan La Vierge Marie), Nkol Bomo (landbouwproject opgericht door een belgische Pater Wilfried Dufour), Esperance de Vie (verblijfplaats voor wezen en kinderen van zieke ouders met eveneens een landbouwproject en kleinvee/boerderijdieren), het veld van Dorothée waar we even meehielpen arachides (aardnoten, pindanoten) uit te trekken.
Dit weekend geen grootse plannen want t Suz is in retraite. Gisteren ging ik na mijn werk in de Centre naar een trouwmis (bijna 3u) waarna er nog een stoet vertrok door de stad om het getrouwde koppel te eren en te tonen. Veel genodigden kwamen gekleed in dezelfde soort stof, een traditie hier. Ook wel een mooi zicht.
Vandaag doen we niet veel, al passeerde ik al in de Centre om wat medicatie aan te vullen en installeer ik straks na het eten nog een anti-virus op een computer van de Centre. Nooit helemaal rust dus…
Afgelopen week ging ik na het werk in de Centre ook enkele keren mee met Doro naar het veld om nog verder arachides te oogsten. Het hele veld staat vol en moet tegen begin augustus geplukt zijn omdat ze dan op vakantie vertrekt naar haar dorp 40km van Yaoundé (Centre - Cameroun). Na het oogsten moeten alle nootjes nog van de planten geplukt worden. Dat moet dus ook nog gebeuren voor de familie vetrekt. Nog genoeg werk dus! We zijn niet alle dagen kunnen gaan omdat het hier regelmatig bakken uit de hemel regent en dat is het veld 1 modderpoel. Vrijdag was ik te moe om nag naar het veld te gaan werken en ben ik met Doro nog even naar de markt geweest.
We vertrekken meestal rond 15u45 op het werk, gaan ons nog snel omkleden thuis. Ik neem water mee en wat fruit en Doro pikt me thuis op. We stappen ongeveer 3 kwartier naar het veld. Er rest ons dan nog ongeveer 1u30 tot 2u om te plukken. Tegen 18u vertrekken we weer, onderweg valt de avond en rond iets voor 19u ben ik thuis. Net op tijd om nog te douchen voor het eten. Als toch een beetje ervaren stapster zou ik de wandeling makkelijk wat sneller kunnen afronden maar Doro heeft haar afrikaanse tempo :-) Ze liet me al weten dat ik snel ben en dat ze vaak moest bijbenen, dus nu ga ik mee in het afrikaanse ritme. Onderweg komen we dan bekenden tegen die wel eens aan Doro vragen; “neem jij de blanke mee naar het veld? En wat doet ze daar dan?” Doro vraagt dan lachend wat het verschil tussen blank en zwart is. Blanken kunnen ook op het veld werken hoor ! Geweldig!
Ma’ Do!
Zoals gezegd ging ik ook nog eens terugkomen op die geweldige vrouw, Dorothée.
Jullie merken het wel, we zijn goeie maatjes!
De eerste keer dat ik haar zag, kon ik haar meteen begroeten met haar naam want ik herkende haar van de foto’s van onze Gert.
Ze is vriendelijk, warm en uiterst hartelijk, 1 jaar ouder dan Gert en deze week was ze jarig al liet ze het pas aan het eind van de dag weten. Typisch! Te druk met alle andere dingen om haar eigen verjaardag te onthouden en te nobel om verjaardagswensen in ontvangst te nemen.
Vanaf het eerste moment klikte het dus. Maar vanaf het moment dat ik me vertoonde in de Centre heeft ze me ineens bij de arm genomen om me op te leiden. Ze was er erg op gebrand me in te schakelen als collega om het werk te verdelen en om samen problemen op te lossen en achterstal in te halen. Zonder er gras over te laten groeien heeft ze me meteen vanaf het begin ondergedompeld en me alles uitgelegd. Nu zijn we dus collega’s en werken we perfect samen. Ik tel mee de omzet van de dag, schrijf de boeken in, vul loonfiches in, verdeel de salarissen, … het vertrouwen is groot, mijn respect is des te groter.
Ma’ Do is de afkorting van “Madame Dorothée”, een titel van respect dus. Alle verpleegsters en verplegers spreken haar zo aan. Zoals ze t Suz aanspreken met “Ma soeur”. Ik hou het op “t Suz” en “Doro”. Als ik « Ma’ Do » zeg, dan moet ze altijd heel hard lachen. Maar als ik over t Suz praat dan zeg ik wel altijd ‘la soeur’.
Doro is ook moeder van 4 kinderen; Francis (18), Roberto (11/12), Ngono (9) en Gorety (2,5).
De meisjes zien we regelmatig en zijn echte schatjes, de jongens zijn al sinds enkele weken op vakantie naar de grootouders en hebben we dus niet ontmoet. Oh,ja, schoolvakantie duurt hier goeie 3 maanden! Goed om alles van het vorige schooljaar weer helemaal te vergeten…
‘t Is een straffe madam, die Doro! Moeder, echtgenote, werkneemster, geangageerd in de kerk o.a. als lector, vertrouwenspersoon voor velen, harde werkster op het veld, rechter hand van t Suz, …
Ik heb echt bewondering voor haar maar vind het ook enorm aangenaam hoe ze me hier ontvangen heeft en me mee neemt in haar bezigheden en dagelijks leven. Ze is enorm gastvrij en open. Het is heel fijn om hier iemand te ontmoeten als haar. Als we naar het veld gaan babbelen we over vanalles, ze legt gewoontes van hier uit en vraagt me naar dingen uit Europa. We kletsen regelmatig en vooral… we lachen veel! :-)
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten