14 dagen op stap met Evie Van den Broeck en 1 weekje heel alleen.
het was een fijne trip!
een mooie reis, een boeiend avontuur.
het samen reizen verliep erg vlot. het uitkiezen van onze bestemmingen vroeg soms wat discipline en concentratie na vermoeiende reisdagen maar onze neuzen stonden eigenlijk altijd in dezelfde richting. soms bleken onze verwachtingen af te wijken van de uiteindelijke werkelijkheid, maar dat belemmerde de vakantiesfeer en de trotterspirit toch niet. onze keuzes klopten en zorgden voor een gevarieerde cocktail van; cultuur (inclusief -confrontaties, -verschillen, -parels), rust, avontuur, tropische stranden, tourist-traps, bali-belly, souvenirs, wellness, en zo veel meer leuks, fijns, schoons, vermoeiends, confronterends, adembenemends, lekkers, deugddoends,...
het was wel (opnieuw) wennen (voor mij opnieuw na thailand - voor evie was het de eerste keer in azië) aan de hectiek van de oosterse 'way of life', aan de vervuiling (zwerfvuil, auto's + brommertjes), aan de taalbarrières, aan de vochtige warmte (soms zelfs hitte) en aan het onbekende.
maar na de gewenning komt steeds de omarming.
en ik denk wel dat die er pas écht gekomen is wanneer ik mijn solo-avontuur heb aangevat.
toegegeven, ik had die week extra op mijn eentje weer in een vlaag van volstrekt zelfvertrouwen en pure romantiek voor het avontuur geboekt. en toch bleek dat ik er op het moment zelf niet helemaal meer overtuigd van was... de laatste dagen samen in Ubud, besloop me heel stilletjes, maar niet te heftig, een zeurderig gevoel van twijfel.
"of ik dat toch allemaal wel alleen zou kunnen bolwerken?
of ik wel de juiste plek om te logeren had gekozen?
of ik wel effectief yoga zou gaan doen in een van de scholen die ik samen met evie was gaan bezoeken? ze waren zo anders dan de mijne thuis, met zoveel amerikanen en australiërs.
of ik eigenlijk wel veel buiten zou durven komen om iets te ondernemen of misschien toch maar veilig op mijn mooie kamer tussen de rijstvelden zou blijven zitten en 's morgends op het ene terras naar de zonsopgang zou kijken en 's avonds op het andere terras naar de zonsondergang zou turen en dan tussendoor wat zou lezen en yoga zou doen op terras of binnen...?"
maar ik begon me tijdens de laatste gezamenlijke schoppingrondes en ontdekkingstripjes te betrappen op een verdoken uitstelgedrag. iets in de trant van "dat hoef ik nu nog niet te kopen of te beslissen want ik heb nog wel wat tijd volgende week". was het een onbewust mechanisme om in die solo-week toch nog wat om handen te hebben? misschien...
ik heb me de laatste 6 dagen in Bali, op mijn eentje, alleszins niet verveeld! van eenzaamheid, twijfel, zieligheid, onzekerheid,... was na de eerste dag geen sprake meer.
alles diende zich aan. de dagen vulden zich kommerloos. de zon bleef ongehinderd schijnen op mijn bruingebrande lijf en in mijn hart. de hectiek van het oosterse straatleven bleef zich voor me voltrekken, maar dat hinderde niet. het was er, het hoorde er bij, het kleurde de dagen. Ubud werd voor even 'mijn stad/dorp/plek'. ik heb haar straten platgelopen, heb dagelijks tientallen taxi's beleefd en vriendelijk bedankt met een immer vriendelijke "no, thank you! walking walking". en ik bleef dat doen, dag na dag na dag. ik had ook zo mijn trajectjes. bijvoorbeeld 's morgends op weg naar de yoga bij Taksu, door het hotelcomplex van Nick's pension, een stiekeme doorsteek naar de achterliggende hoofdstraat die ik overstak langs het voetbalveld/stadionnetje, de verbindingsstraat door, tot de eerste rechts en dan het hoekje achter. binnenspringen bij de receptie, 5-beurtenkaartje laten afstempelen, wachten op de yogaleraar, samen naar de yogazaal, 2 keer privéles, 2 keer met 2 les. de vijfde beurt kreeg ik terugbetaald omdat ik die niet meer benut kreeg. soms wandelde ik met stevige tret na mijn 1ste yogales van de dag door naar Yogabarn om er een halfuurtje later een 2de les yinyoga te volgen in een andere school. dan zat ik aan de compleet andere kant van Ubud. 's namiddags wandelde ik dan ontspannnen langs de met winkeltjes en restaurantjes geplaveide straten terug naar mijn stek '3 Dewi's' tussen de rijstvelden. onderweg gestopt voor een heerlijke vegetarische maaltijd in een van de vele health-walahala's. een droom!
elke dag, een variant van hetzelfde. soms een balinese massage tussendoor, soms een winkeltje. maar altijd beleven, voelen, proeven, horen, ruiken.
zoals gezegd, alles diende zich aan; leesmomenten, eigen yogasessies op de kamer, nieuwe yoga-ervaringen in de scholen, leuke onverwachte ontmoetingen met interessante mensen, gezellige en lekkere etentjes in mijn eentje, soms met onbekende tafelgenoten, balinese ceremonies in het midden van de straat, praatjes in winkeltjes vol oosters schoons, ...
het contact met stef was ook heel erg diep en deugddoend. we hebben enkele keren gelijktijdig gemediteerd. en omdat ik me zo goed en tevreden voelde, had ik bij ons weerzien het gevoel dat we eigenlijk niet van elkaar weggeweest waren. ik had hem niet gemist want hij was de hele tijd dicht bij me geweest.
ik heb de bronchitis-man ondertussen al verwend en verzorgd. veel rust is aangeraden, maar dat strookt momenteel nog wel met mijn ritme ;-)
morgen maak ik er een extra gezellige en feestelijke verjaardag voor hem van!
en dan komt stilaan het werkritme weer in zicht.
1 volle halve week en eentje van 1,5 dag (want kerst valt op een woensdag).
tussen kerst en nieuw heb ik vrij. :-)
alweer een schoon vooruitzicht dus!
ik wens iedereen hele fijne winterse dagen en gezellige feesten!
1 opmerking:
Mooi verwoord!
Een reactie posten