Bergetappe

Mijn publicatie hieronder heb ik ongeveer 1 week na mijn laatste post op de blog neergeschreven, maar bij gebrek aan toegang tot het internet en eveneens een korte trip naar Yaoundé kan ik het nu pas publiceren. Nog eens een dikke week na de feiten dus.

Tour de France

De medewerkers van de “équipe van Dr. Tsafack” kijken momenteel graag naar den Tour de France. Ik pink dan wel eens een oogje mee weg. Niet dat ik zo’n wielerfanaat ben, maar als je “op den vreemde” bent en je hoort dat er nog Belgen meefietsen en dat onzen Tom (Boonen) na een lelijke val moest geopereerd worden, dan wordt je al wel eens wat chauvinistischer en stijgt de interesse in een anders totaal onbekende sport.
Ondertussen weet ik dus ook dat Cavendish 5 etappes heeft gewonnen waaronder de laatste die aankomt op de Champs Elysees, dat Contador de Tour gewonnen heeft en dat Van de Broeck de 1ste Belg is in deze Ronde op de 5de plaats (sinds 24 jaar nog eens een Belg in de top 5).
De Tour de France, eigenlijk alleen maar om naadloos over te gaan naar de daarin veel bereden bergetappes en het beklimmen van menig col, waartoe ik me momenteel ook geëngageerd heb, figuurlijk dan. Vanuit het dal dat ik vorige week bereikte (half juli), probeer ik nu weer de hoogte in te gaan. Rustig en niet te overhaast, daar zorgt het Batouriaanse klimaat wel voor. Op dit ogenblik zit ik schrijvend achter mijn naaimachine omdat het ineenstikken van mijn laatste ontwerpje me blijkbaar heeft verheven tot een “creatieve schrijfbui”, die ik dan ook maar meteen in daden wil omzetten. Laat ik ook maar niet teveel meer uitweiden over die moeilijke dagen die mij te beurt vielen. Vermoeidheid, geavanceerde aanleg tot piekeren en (mij tot nog toe onbekend, maar het moest er eens van komen) heimwee maakten zich meester over mij en zorgden voor enkele zeer onaangename dagen. Voldoende rust bracht mijn lichaamstemperatuur weer terug op peil en de ontdekking van “De kracht van het NU” – Eckhart Tolle, in mijn reisbibliotheek, helpt me nu weer op het goede pad. Ook probeer ik mijn grenzen wat beter te stellen en is het belangrijk voor me geregeld iets creatiefs te kunnen doen. Dat blijkt al jaren zo, maar ik schijn het af en toe toch te vergeten of te verwaarlozen?
Soit, een volgende etappe dus. (Ook al is ondertussen de echte Tour al uitgereden, ik rijd mijn parcours alleen verder)
De Centre de Santé blijft min of meer hetzelfde al is Honorine de apothekeres ondertussen teruggekeerd na 3 weken vakantie, komt Zippora begin augustus terug waarna Dorothée haar valiezen zal pakken en richting Yaoundé trekt (40km ervandaan).
T Suz en ik zijn ondertussen ook enkele dagen naar Yaoundé geweest (do 22 tot zo 25 juli) om Erico, Hervé en Maman Tsafack naar huis te voeren. Maar ook om hele boodschappenlijsten af te werken en "het stad op zijn bakkes te gaan lopen". Die paar dagen er tussenuit in Yaoundé hebben me goed gedaan, kwestie van weer eens wat anders te zien en eens niet in mijn pharmacie de stock te zitten. Ook weer eens wat quality time met t Suz was zeer welgekomen en heeft de batterijen weer wat opgeladen. Ik val in herhaling maar ik blijf onder de indruk van haar kwaliteiten als goede chauffeur op de soms echt wel verschrikkelijke wegen over bulten en door grote plassen.
En zoals in het begin al gezegd, op het moment dat ik eindelijk dit verhaal op de blog publiceer, ben ik alweer enkele dagen terug uit Yaoundé want de publieke computers in het ontvangsthuis van de Paters van Scheut zijn hopeloos verfomfaaid waardoor toegang tot het net totaal onmogelijk is. Jammer, maar dus nog wat langer moeten wachten op een nieuw bericht op de blog.
Vandaag eindelijk de tijd en de connectie om jullie te berichten want sinds begin deze week hebben Zuster Frieda en ik afgesproken de werkdagen onder ons 2 te verdelen. Ik in de voormiddag naar de Centre en in de namiddag thuis om rustig te naaien aan o.a. de uniformpanjes van t Suz en Zr. Frieda en enkele schorten voor onze kok Christophe (en te rusten, lezen, schrijven). Zr. Frieda in de namiddag naar de Centre. De onderbreking van mijn dagen doet goed. En het wordt me nog maar eens duidelijk waarom ik kies om deeltijds te werken in Aartselaar, maar dus ook hier. De creatieve uitlaatklep is een heel belangrijk onderdeel van mijn zelfontplooiing.
Verder gaat het leven zijn gangetje hier; met de nodige stroomcoupures, regenbuien, rouwstondes de ganse nacht bij de buren, zwarte mannen die toch zo geïnteresseerd zijn “la blanche” te ontmoeten of een Europese vrouw te vinden, Belgische frietjes op dinsdag ;-), batons de maniok, douches met koud water (wat heb ik heerlijk genoten van het warme water in Yaoundé om mijn haar eens grondig te wassen! – het was trouwens killig in de hoofdstad…), prachtige afrikaanse stoffen, taxi-moto’s door de straten van Batouri, een grazend paard naast de ingang van de Centre, ondervoede kindertjes die vechten om hun leven, malaria-aanvallen en coartem-pilletjes, giechelen met de verpleegsters, onthaald worden alsof je jaren bent weggeweest na 4 dagen Yaoundé, gesprekjes met de Zusters op de gang, een rustig huis zonder ravottende kinderen, een treurende poes, nog steeds wel eens moeite om het Frans te verstaan, in slaap vallen tijdens het lezen van een boek, gewekt worden door de wekker van t Suz om 5u, niet goed meer verder slapen en opstaan om 6u30 voor meditatie, heerlijk stokbrood met “La vache qui rit”, overal rood Afrikaans stof, constant vuile handen (nog nooit zoveel zeep verbruikt…), al je kleren tot je onderbroeken die gestreken worden om de eventuele vliegenlarven te doden, stef hard missen en aftellen naar de thuiskomst, beseffen dat het ook wel een unieke ervaring is, benieuwd zijn naar de komst van je metekind, hopen nog een en ander van Cameroen te zien, heel voorzichtig het volgende berichtje op de blog publiceren…