de reis, het pad,... niet de bestemming

terug thuis...

een heerlijk weerzien met stef, eindelijk. de reunie voelt zo natuurlijk na 4 en een half weken scheiding.
er valt natuurlijk veel te ontdekken, tenslotte gebeurt en verandert er wel wat gedurende meer dan een maand. spannend dus en fijn. maar ook heel vertrouwd en aangenaam, dus heel comfortabel om weer 'thuis' te zijn in het gezelschap van mijn soulmate. we zijn dan ook nooit echt alleen geweest. heerlijk toch!

maar vooraleer dat heerlijk weerzien te kunnen ervaren nog een zeer stevig reisschema om van het eiland tot in brussel te komen...
maar ook dat overleefd een mens.

na zoveel dagen intensief yoga beoefenen en regelmatig mediteren, wordt je iets beter in de kracht van het nu - het leven in het moment. dat helpt enorm als je zo'n stevige reis voor de boeg hebt.
eerst de boot.
de golven, de horizon, de zonsondergang, het voelen van de wind door je haren, het verdwijnen van ko phanang uit het zicht, afscheid van hele mooie dagen; de deugddoende yoga, de inspirerende nieuwe vrienden, het culinair-orgastisch vegetarische eten, het warme maar met de zeewind superaangename weer, sommige blue lagoon-lijkende stranden, de elastische tijd, ...
dan de bus.
op weg naar het station, suratthani by night, eten op straat, drankvoorraad aankopen voor de komende 12 uren trein, wachten in het station, 1 uur vertraging...
heerlijke treinbedden, gordijntjes voor elk bedje, de kadans over spoorbiels, een heerlijke nachtrust, het glijden door thaise landschappen, rijstvelden, bananenbomen, kleine stationnetjes, ochtendlijke marktrituelen, de ganse familie op een bromfiets, wemelende mieren in het ochtendverkeer, binnen frisse airco, buiten zwoele warmte...

en dan eindelijk bangkok.
het hartelijke weerzien in en met de hoofdstad, de laatste solo rit op de tuktuk - toch nog beetje wringen met al die bagage ;-), de laatste vruchtbare shopping, het laatste avondmaal - pad thai - op straat, het droeve afscheid maar mogelijk niet voor altijd, ...